H Πρόεδρος της «Καλλιπάτειρας» και Πρέσβειρα της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης, μιλά στη HuffPost Greece
Κυρία Παναγοπούλου, ανήκετε σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων, που μένουν μακριά από την πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, αν και όποιος γνωρίζει το έργο σας και την αποδοχή που απολαμβάνετε από το ακροατήριό σας, όπου μιλάτε, αλλά και από Διεθνείς Οργανισμούς, θα πίστευε ότι θα έπρεπε να απασχολείτε περισσότερο την κοινή γνώμη στην Ελλάδα.
Κυρία Λιβανίου, ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων που προτιμούν να προσφέρουν και να απασχολούν την κοινωνία με το έργο τους και όχι μέσω δημοσιότητας. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο αυτό. Την ίδια στάση ζωής ακολουθούν χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες εθελοντές που μάχονται καθημερινά, αθόρυβα,τόσο στο πεδίο της διάδοσης και ανάδειξης των Αξιών και της Παιδείας μας, όσο και στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο εθελοντισμός είναι περίσσευμα ψυχής πολλών συμμάχων. Κανείς δεν καταφέρνει κάτι μόνος του, άρα δεν το βρίσκω ηθικό να συμπεριφέρεται σαν να το κατάφερε μόνος του. Ακόμα και το κορυφαίο στον κόσμο βραβείο, που μου απένειμε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή «Γυναίκα της χρονιάς 2012», θεωρώ ότι ανήκει εξίσου σε όλες τις γυναίκες, τους άνδρες, τις νέες και τους νέους που μοιράζονται μαζί μου την πίστη στην Αξία του «Ευ Αγωνίζεσθαι» και στον Οικουμενικό παιδαγωγικό της ρόλο.
Δεν ακούγεται λίγο ρομαντικό στην Ελλάδα της κρίσης, να πιστεύετε ότι η διάδοση των Ολυμπιακών Αξιών μπορεί να αλλάξει την ροή των πραγμάτων;
Δεν ακουγόταν πολύ ρομαντικό μετά τον μεσαίωνα ότι μια χούφτα φιλόσοφοι και αστοί θα μπορούσαν μέσω του κινήματος του Διαφωτισμού να αλλάξουν τον κόσμο; Στηριγμένοι σε αυτές ακριβώς τις Αξίες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα πριν χιλιάδες χρόνια; Κυρία Λιβανίου, πιστεύω ότι η απάντηση στην πολύπλευρη ηθική και οικονομική κρίση ΕΙΝΑΙ η -σε πανεθνική κλίμακα- «επιστροφή» στις Αξίες που έκαναν αυτή την Πατρίδα θεμέλιο ολόκληρου του Δυτικού κόσμου.Πιστεύετε ότι αν διαπαιδαγωγούσαμε τους νέους μας με την κουλτούρα του «Ευ Αγωνίζεσθαι» θα συνέβαιναν αυτά σήμερα; Θα κινδύνευε η κοινωνική συνοχή λόγω πολυετούς ροπής της κοινωνίας σε λάθος πρότυπα και επιλογές; Θα καταδεχόταν ένας Αξιακός Πολίτης να ψηφίζει έστω κι έναν ανάξιο; Θα ανεχόταν ένας Αξιακός Πολίτης να ζει σε μια Χώρα που μετέτρεψε την Παιδεία σε εκπαίδευση και τον αθλητισμό και τον πολιτισμό σε εμπόρευμα; Θα υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές αν υπήρχε ακλόνητη κοινή πίστη στο Δίκαιο.Η κρίση σοβεί πολύ πριν γίνει πρώτο θέμα στα κανάλια και στις ζωές μας.
Πιστεύετε ότι μπορεί να μπει ένα τέρμα σε αυτό τον «κατήφορο»;
Το πιστεύω τόσο πολύ που έχω αφιερώσει την ζωή μου. Το πιστεύουν και χιλιάδες ακόμα. Καθημερινά, το μήνυμα μιας άλλης Ελλάδας εξαπλώνεται και πυροδοτεί ένα κλίμα μηδενικής ανοχής στην παρακμή. Χρέος όλων μας είναι να συμφωνήσουμε ότι το καινούριο πρέπει να γεννηθεί και μπορεί να γεννηθεί μέσα από την ενότητα των Ελλήνων και όχι μέσα από τον διχασμό τους.Πρέπει να δώσουμε απάντηση στις προκλήσεις της άκριτης οικονομικής παγκοσμιοποίησης κάνοντας, όλοι μαζί, την Ελλάδα θετικό παγκόσμιο πρότυπο Αξιακής συνύπαρξης των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Μέσα από την Παιδεία. Ο Ελληνισμός πρέπει να ξαναγίνει Οικουμενική κουλτούρα αλλαγής προς το ωραίο και το αληθινό.
Το Κράτος τι μπορεί να κάνει κάτω από την πίεση των οικονομικών συνθηκών;
Η Πολιτεία, γιατί δεν θεωρώ δόκιμο τον όρο «κράτος», όταν το διακύβευμα είναι το Έθνος, μπορεί να δώσει το παράδειγμα. Με απλές πράξεις. Να ξαναδώσει ελπίδα και να δείξει –επιτέλους- ότι ακούει την φωνή των Πολιτών. Να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή. Ελλάδα είναι οι άνθρωποι, δεν είναι μόνο οι αριθμοί. Και για να θελήσουν οι άνθρωποι να διορθώσουν τους αριθμούς πρέπει να εμπιστευτούν ξανά μια νέα Πολιτειακή αφήγηση. Το έχω πει στο παρελθόν σε δική σας ραδιοφωνική συνέντευξη. Τι θα κόστιζε στην όποια Κυβέρνηση να αγκαλιάσει τα παιδιά της; Να νομοθετήσει, π.χ. ένα νέο «δόγμα», βάσει του οποίου όλα τα παιδιά που γεννιούνται εδώ και μετέχουν της ελληνικής Παιδείας, να αποτελούν προστατευόμενα μέλη της Ελληνικής Πολιτείας και όχι της οικογένειάς τους, δίνοντας σε όλα τα παιδιά βιβλιάριο υγείας, δωρεάν μετακίνηση και πρόσβαση στον αθλητισμό και σε ακραίες περιπτώσεις να μεριμνά συντεταγμένα για το ντύσιμο και την τροφή τους; Γιατί να μην «πάνε απέναντι» οι έφηβοι που βιώνουν την ακραία ανισότητα και αδικία και για ποιά σημαία να παλέψει ένας γονιός που βλέπει το παιδί του να συνθλίβεται αβοήθητο από την κρίση; Κυρία Λιβανίου ή θα γκρεμίσουμε την υποκρισία με όπλο την εμπράγματη αλληλεγγύη ή θα μείνουμε με «μισή Πατρίδα».
Τι εννοείτε με τον όρο «μισή Πατρίδα»;
Εννοώ ότι, είτε ανθρωπιστικά, είτε εδαφικά, θα ακρωτηριαστούμε μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια εάν δεν κατανοήσουμε ότι η απάντηση σε όλα είναι ο παράγοντας «άνθρωπος». Αυτό. Δηλαδή, για ποιά Δημοκρατία θα μιλάμε όταν ο ένας μισεί και φθονεί τον άλλο; Όταν το ατομικό επίτευγμα γίνεται «εχθρικός στόχος» και όχι παράδειγμα προς μίμηση; Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να γκρεμίζουμε τα τείχη για τους Ολυμπιονίκες μας. Καιρός να φτιάξουμε με όπλο την Παιδεία μας και τους Ολυμπιονίκες της ζωής. Που θα γκρεμίσουν οριστικά τα τείχη της υποκρισίας και θα αναδείξουν το κοινωνικό μας κεφάλαιο σε παράγοντα Εθνικής και Παγκόσμιας αλλαγής.
Η φιλανθρωπία είναι απάντηση στην κρίση;
Απορρίπτω κατηγορηματικά τον όρο «φιλανθρωπία», σε περιβάλλον δημοτικής γλώσσας. Τι σημαίνει; Φιλόζωος, το καταλαβαίνω. Φιλόξενος, το καταλαβαίνω. Αλλά φιλάνθρωπος, όχι. Αυτός που έχει και δίνει λέγεται αλληλέγγυος. Λέγεται συμπαραστάτης. Δεν είναι ανώτερο είδος ανθρώπου. Ο άνθρωπος που προσφέρει δεν είναι ανώτερο είδος που εκχωρεί πράξη φιλίας στον άνθρωπο που έχει ανάγκη. Είναι, απλά, ένας άνθρωπος που βρέθηκε στιγμιαία με περίσσευμα ύλης και καρδιάς στο πλευρό του συνανθρώπου του. Σε μια συντεταγμένη κοινωνία, ο μόνος αποδεκτός όρος είναι «αλληλεγγύη».