Αν η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ του Μπόρχες είναι ένα τεράστιο, άμορφο κατάστημα γραπτών ντοκουμέντων, η Βιβλιοθήκη του Ασυνείδητου του Johnny Love είναι ακριβώς το αντίθετο.
Μπορεί να περιέχει περισσότερα από 100.000 βιβλία, σκάλες και πάπυρου, δεν περιέχει σχεδόν καμία συγκεκριμένη πληροφορία. Αντ' αυτού τα πρότυπα από στοίβες που στεγάζει, όλα τους κατασκευασμένα από διπλωμένο και κομμένο χαρτί, είναι εντελώς κενά.
Εκτός από μερικές ετικέτες («One night stands», «Windows 98 documents»), η βιβλιοθήκη δεν περιέχει κείμενα. Αυτό που έχτισε ο Love δεν είναι ένα σπίτι λέξεων αλλά ένας φόρος τιμής στις λέξεις που έχουμε δημιουργήσει, έχουμε πει ή έχουμε ακούσει, αλλά έκτοτε ξεχάσαμε.
Ο Love λέει πως το ενδιαφέρον του για το ασυνείδητο, καθώς και η αναξιόπιστη διαδικασία με την οποία ο εγκέφαλος αποθηκεύει τις μνήμες μας, δημιουργήθηκε όταν η φίλη του είχε ένα σχεδόν θανατηφόρο ατύχημα με ποδήλατο. «Κατέστη σαφές πως οι μνήμες της από τη νύχτα πριν από το ατύχημα είχαν ενσωματωθεί στα όνειρά της και δεν ήταν πλέον αναμνήσεις από την πραγματική ζωή», λέει στη Huffington Post. «Για την ακρίβεια, αναμνήσεις ολόκληρων εβδομάδων που οδήγησαν στο ατύχημα είχαν εξαλειφθεί. Αυτό ήταν παράξενο για εμένα και σύντομα βρέθηκα να κυνηγώ απομεινάρια απώλειας μνήμης και να βυθίζομαι σε έναν κόσμο αβέβαιων θεωριών για το πώς ο εγκέφαλος αποθηκεύει αναμνήσεις».
Πριν κατασκευάσει τη βιβλιοθήκη, ο Love είχε ολοκληρώσει μια σειρά μοντέλων που προσπαθούσαν να αναπαραστήσουν με φυσικό τρόπο το αίσθημα της αναβλητικότητας. Ένα προηγούμενο γλυπτό του με το όνομα «Τα Αρχεία» είχε στόχο να απεικονίσει ένα ράφι γεμάτο βιβλία που ο αναγνώστης σκοπεύει να διαβάσει, αλλά δεν έχει προλάβει ακόμα. Έπειτα όμως από προσπάθεια να συναρμολογήσει τις λεπτομέρειες από μια βραδιά μεθυσιού, συνειδητοποίησε πως το ίδιο θέμα μπορούσε να επεκταθεί ώστε να συμπεριλάβει και άλλες σκέψεις γύρω από το ασυνείδητο. «Αυτά τα ασαφή στοιχεία και οι ξεχασμένες αναμνήσεις μπορούσαν να καταγραφούν και να αποθηκευτούν», εξηγεί.
Του πήρε ένα χρόνο να διπλώνει και να κόβει χαρτί ώστε να «αποθηκεύσει» αυτές τις αναμνήσεις -μια διαδικασία που ο ίδιος ο Love λέει πως «δε θα θεωρηθεί ποτέ ολοκληρωμένη». Η απτική φύση της κατασκευής επέτρεψε τόσο σε αυτόν όσο και στον έτερο δημιουργό του project, Samuel Jordan, να μη χρειάζεται να επικεντρώνονται στο έργο που έφτιαχναν αλλά σε διάφορους ειρμούς του μυαλού, όπως στην ιστορία ενός βιβλίου που διάβαζαν εκείνη την περίοδο ή σε ένα γράμμα που ήθελαν να γράψουν. «Θα έλεγα πως σχεδόν τα μισά από τα κομμάτια κατασκευάστηκαν σε αυτό το ασυνείδητο επίπεδο», λέει ο Love.
Θέλει να πιστεύει πως το έργο του θα δείξει πως, ακόμα και οι βιβλιοθήκες -οι οποίες είναι σχεδιασμένες για να αποθηκεύουν και να διατηρούν σημαντικές πληροφορίες- είναι ελλιπείς όσον αφορά τις γνώσεις που είναι σε θέση να αποθηκεύσουν και να επιδείξουν. «Οι βιβλιοθήκες είναι ένα μαγικό μέρος γεμάτο μυστήριο, περιπέτεια, τέχνη, ιστορία, αγάπη» εξηγεί. «Ακριβώς όπως κι εμείς, με την πάροδο του χρόνου, θα πάψουν να υπάρχουν».