Ο πρόεδρος του Κέντρου Αγάπης Ελευσίνας μιλά στην HuffPost Greece

Ο πρόεδρος του Κέντρου Αγάπης Ελευσίνας μιλά στην HuffPost Greece
Χρήστος Αργύρης

Ο Μπάμπης Πυρουνάκης, πρόεδρος του Κέντρου Αγάπης Ελευσίνας, εξηγεί στην HuffPost Greece τι σημαίνει να δίνεις.

«Ένας προσωπικός στόχος βελτίωσης, όταν θέλεις να προσφέρεις, είναι το να αγαπάς όλα τα παιδιά όπως τα δικά σου. Αν εγώ το έχω καταφέρει αυτό, ο πατέρας μου είχε πετύχει μια πιο σπουδαία υπέρβαση. Αγαπούσε τα άλλα παιδιά περισσότερο από τα δικά του»: Ο επικεφαλής του Κέντρου Αγάπης μιλά για τον πατέρα Πυρουνάκη -τον πατέρα του. Ο Γεώργιος Πυρουνάκης ήταν ένας αντισυμβατικός θεολόγος και κληρικός που αφιέρωσε τη ζωή του στην έμπρακτη προσφορά. Επιχειρώντας να κάνει πράξη το όραμά του, ακολούθησε δημιουργικές οδούς που πολλές φορές τον έφεραν σε αντιπαράθεση με το κράτος, αλλά και την Εκκλησία που του επέβαλε τον «μικρό αφορισμό». Πέθανε πριν από 27 χρόνια, όμως η μνήμη του διατηρείται ζωντανή χάρη στο πλούσιο έργο του, αλλά και στο πιο σημαντικό του κληροδότημα: το Κέντρο Αγάπης Ελευσίνας που, μέσω της Φιλικής Φωλιάς στηρίζει παιδιά από οικογένειες με οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ προσφέρει υλική και ψυχολογική βοήθεια και σε πλήθος οικογενειών από την Ελευσίνα και τις γύρω περιοχές.

Η Φιλική Φωλιά είναι μια «ανοιχτή» δομή που λειτουργεί καθημερινά από τις 10 το πρωί μέχρι τις πρώτες απογευματινές ώρες. Φιλοξενεί παιδιά από 6 έως 16 ετών και τα ενισχύει ποικιλοτρόπως: από την παροχή τροφής, ιματισμού και ενισχυτικής διδασκαλίας, έως τη συμμετοχή σε παιδαγωγικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες, αλλά και την οργάνωση των καλοκαιρινών τους διακοπών. «Στη Φωλιά», λέει ο κύριος Πυρουνάκης, «φιλοξενήσαμε φέτος 170 παιδιά κάθε κοινωνικής, φυλετικής και θρησκευτικής προέλευσης. Ο αριθμός αυτός είναι διπλάσιος σε σχέση με τον αντίστοιχο πριν από την κρίση. Όμως είμαι αισιόδοξος γιατί, παρότι θα περίμενε κανείς ότι τώρα θα δυσκολευόμασταν να αντεπεξέλθουμε στις αυξημένες ανάγκες, συμβαίνει κάτι συγκινητικό: Η δυστυχία έχει κινητοποιήσει τους απλούς ανθρώπους, που μας προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους, αλλά και εθελοντική εργασία για να ανακουφιστεί ο πόνος που βιώνουν οι διπλανοί τους. Επιπλέον, μας ενισχύουν μεγάλες εταιρείες, όπως ο όμιλος ΟΤΕ και η COSMOTE. Δεν παίρνουμε κρατική βοήθεια, βασιζόμαστε σε μικρούς και μεγάλους ιδιώτες. Κάνουμε πράξη αυτό που έλεγε ο πατέρας μου: ‘λίγα από τους πολλούς και πολλά από τους λίγους’!».

«Πολλοί» και «λίγοι» προσφέρουν συνολικά επαρκή βοήθεια όχι μόνο για να στηριχθεί η Φιλική Φωλιά, αλλά και για να ενισχυθούν οι γύρω. «Μας εμπιστεύονται, χάρη στο καλό όνομα που έχουμε δημιουργήσει, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μας παρέχουν περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε στη Φωλιά. Έτσι, επεκτείνουμε τη δράση μας όπου υπάρχει ανάγκη». Ανάγκη, όπως αυτή που έχουν οικογένειες που τους έκοψαν το ρεύμα: «Κάποτε ήταν νοικοκυραίοι. Τους πλάκωσε η κρίση, 2, 3 χρόνια χωρίς δουλειά, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη. Πηγαίνουμε, παίρνουμε γκαζάκι για να μαγειρεύουν, φωτιστικά που δεν λειτουργούν με ηλεκτρισμό για να μη ζουν στο σκοτάδι και το πράγμα ‘τσουλάει’ σιγά-σιγά.».

Η Φιλική Φωλιά απασχολεί με συμβατική εργασιακή σχέση προσωπικό που μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού: νηπιαγωγός, καθηγήτρια, κοινωνική λειτουργός, εμψυχώτρια και υπεύθυνος λογιστηρίου. Παρότι πρόκειται για ανθρώπους που υπερβάλλουν εαυτόν για να ανταποκριθούν στις μεγάλες προκλήσεις («ξέρεις πόσες φορές έχουν κολλήσει ψείρες μπαίνοντας σε σπίτια που εσύ δεν θα μπορούσες ίσως ούτε απέξω να περάσεις, στην προσπάθειά τους να πείσουν οικογένειες με προβλήματα να στείλουν τα παιδιά τους καταρχάς στο σχολείο και μετά στη Φωλιά;»), δεν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν χωρίς τη στήριξη των εθελοντών. Εβδομήντα άνθρωποι κάθε ειδικότητας προσφέρουν εργασία και ουσιαστική υποστήριξη, σε τομείς που περιλαμβάνουν την καθαριότητα (η Φωλιά είναι πεντακάθαρη και φροντισμένη σε όλους τους χώρους της), την παρασκευή τροφής, τη βοήθεια των παιδιών με τα μαθήματά τους, την ψυχαγωγία και την ψυχολογική τους ενίσχυση. Αν κρίνει κανείς από τις χαρούμενες φάτσες που περιστοιχίζουν τον κύριο Πυρουνάκη στη διάρκεια της συνέντευξης, πρέπει να γίνεται καλή δουλειά στον ψυχολογικό τομέα.

«Δεν είναι δύσκολο», απαντά στη σχετική ερώτηση. «Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη. Όταν τη νιώσουν, φωτίζονται. Δεν θα δεις δυστυχισμένα πρόσωπα εδώ, γιατί πρώτα πρώτα ο χώρος δεν έχει το χαρακτήρα ιδρύματος. Είναι ανοιχτός, κάτι που εκτός των άλλων σημαίνει ότι ένα παιδί μπορεί να φέρει εδώ και το φίλο του από το σχολείο -που δεν χρειάζεται κατ’ανάγκη βοήθεια- για να παίξουν μαζί. Το ελάχιστο που κάνουμε στο Κέντρο είναι η παροχή τροφής – θα ήταν ντροπή να επαιρόμαστε για αυτό. Η δράση μας αφορά κυρίως το να οπλίσουμε αυτά τα παιδιά με ό,τι χρειάζονται για να ορθοποδήσουν ως ενήλικες και για αυτό δίνουμε έμφαση στη διδακτική στήριξη, ενώ σε πολλούς μαθητές λυκείου εξασφαλίζουμε φροντιστηριακή υποστήριξη έξω από τη Φωλιά και αναλαμβάνουμε τη διατροφή και τη στέγασή τους, εφόσον πετύχουν σε κάποια σχολή εκτός Αθήνας».

Μεταξύ άλλων, το Κέντρο μπορεί να καμαρώνει και για το ότι προετοιμάζει τις επόμενες γενιές εθελοντών. «Πολλοί από τους εθελοντές μας είχαν φιλοξενηθεί εδώ ως παιδιά και τώρα επιστρέφουν, νιώθοντας την ανάγκη να προσφέρουν κάτι από αυτό που έχουν λάβει και οι ίδιοι. Είναι ανεκτίμητη η βοήθειά τους και μεγάλη χαρά να βλέπει κανείς ότι το καλό πολλαπλασιάζεται».

Μερικές φορές είναι δύσκολο να αντιληφθείς μέχρι πού φθάνουν οι ανάγκες: «Μείναμε έκπληκτοι όταν για πρώτη φορά συνειδητοποιήσαμε ότι πολλά από τα παιδιά που είναι εδώ δεν είχαν πάει ποτέ σε πάρτι γενεθλίων, γιατί δεν είχαν τα ελάχιστα που απαιτούνται για να αγοράσουν ένα δώρο. Από τότε τα ρωτούμε συνεχώς και τους παίρνουμε εμείς ό,τι χρειάζεται, ενώ διοργανώνουμε και τα δικά τους πάρτι εδώ. Νοιαζόμαστε για το κολατσιό τους στο σχολείο και για τα εισιτήριά τους στα Μέσα Μεταφοράς. Όταν ένα παιδί δεν έχει να φάει, δεν είναι φυσικό να απλώσει το χέρι του και να πάρει κρυφά ένα σακουλάκι πατατάκια από το ράφι; Αν δεν έχει λεφτά για εισιτήριο, δεν θα γίνει λαθρεπιβάτης; Τώρα πλέον, που φροντίζουμε εμείς για το κόμιστρό τους, μπαίνουν με περηφάνια στο λεωφορείο και, όταν δουν ελεγκτή, του κουνούν επιδεικτικά το χαρτάκι: ‘Κοίτα! Τώρα δεν μπορείς να με κατεβάσεις κάτω!». Ανάκτηση αξιοπρέπειας… Η αντίληψη με την οποία λειτουργεί η φωλιά βασίζεται στην προσφορά, όχι στη φιλανθρωπία. «Πρέπει να δίνεις χωρίς να φαίνεται. Δεν μου αρέσουν οι ουρές στα συσσίτια – το ζητούμενο είναι όχι να κρατήσεις κάποιον ζωντανό, αλλά να του προσφέρεις αξιοπρέπεια».

Ο ευρηματικός Γεώργιος Πυρουνάκης είχε φροντίσει να δημιουργήσει δανειστική βιβλιοθήκη μέσα στο Κέντρο Αγάπης, η οποία σήμερα αριθμεί 20.000 τίτλους και είναι ανοιχτή στο κοινό. «Αλλά η πραγματικά καινοτόμος ιδέα του», λέει ο γιος του, «ήταν η δημιουργία δανειστικής πινακοθήκης. Έπαιρναν αυτά τα έργα τα φτωχικά σπίτια, που δεν είχαν να βάλουν τίποτα στον τοίχο, τα κρατούσαν έξι μήνες και μετά τα άλλαζαν. Δεν έχω ακούσει να έχει γίνει αλλού κάτι αντίστοιχο.». Άλλες πρωτότυπες ιδέες του ιδρυτή του Κέντρου είχαν να κάνουν με το πώς θα πείσει τον κόσμο να βοηθά περισσότερο: «Καλώς ή κακώς, κηδείες θα έχουμε, τους έλεγε. Αντί για στεφάνι, που είναι πεταμένα λεφτά, δώστε τον οβολό σας για να ενισχύσετε αυτούς που πραγματικά το χρειάζονται. Τώρα κάνουμε κι εμείς το ίδιο με όσους -πιο εύπορους- ετοιμάζονται να παντρευτούν: Στα προσκλητήρια του γάμου, γράφουν: ‘αντί για δώρο, ενισχύστε τη Φιλική Φωλιά’».

Φωτογραφίες: Χρήστος Αργύρης

Δημοφιλή