Ξέρετε αυτή τη σειρά παιδικών βιβλίων με τίτλο «Που είναι ο Γουόλι;», όπου σκοπός είναι να βρεις τον αγαπημένο χαρακτήρα με τη ριγέ λευκό-κόκκινη μπλούζα, τον κόκκινο σκούφο και το μπλε παντελόνι, ανάμεσα σε μια θάλασσα με σωσίες του; Σκεφτείτε το ίδιο κόνσεπτ, αλλά αντί για τον Γουόλι και το πλήθος καρτούν που του μοιάζουν να πρέπει να ξεχωρίσετε ένα γυμνό ανθρώπινο σώμα που κρύβεται σε κοινή θέα, μέσα σε ένα εκπληκτικό φυσικό τοπίο.
Ο φωτογράφος Ruben Brulat τοποθετεί γυμνούς ανθρώπους -μερικές φορές ξένους, μερικές φορές τον ίδιο τον εαυτό του- σε σκηνικά συγκλονιστικής ομορφιάς και τους φωτογραφίζει ως αναπόσπαστο κομμάτι του τοπίου. Από ένα σχηματισμό κόκκινων βράχων στην έρημο Gobi μέχρι μια παγωμένη πεδιάδα που διακόπτεται από εβένινους βράχους, ο εντοπισμός του γυμνού σώματος που βρίσκεται κουλουριασμένο μέσα στο άγριο τοπίο γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή. Για την ακρίβεια, είναι πιο πιθανό να μείνετε έκπληκτοι από την εικόνα του απέραντου, κορεσμένου φυσικού τοπίου παρά από αυτή του χλωμού σώματος που δεν προσπαθεί να κρύψει τη γύμνια του.
Ο Γάλλος καλλιτέχνης ξεκίνησε το ιδιαίτερο αυτό στυλ γυμνής φωτογραφίας (ή φωτογραφίας τοπίου, όπως το βλέπει ο καθένας) έπειτα από ένα ταξίδι που πραγματοποίησε μόνος του το 2009 στην Ισλανδία. «Περπατούσα στο νησί όταν ένα βράδυ είδα ένα βράχο στη πλαγιά ενός βουνού. Έναν τεράστιο, εντυπωσιακό βράχο», εξηγεί ο ίδιος στην αμερικάνικη Huffington Post «Μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα. Ετοίμασα την φωτογραφική μου μηχανή, προγραμμάτισα το χρονόμετρο και έτρεξα προς το βράχο γυμνός. Έκανε κρύο αλλά δεν το ένιωθα. Ήταν απόκρημνα αλλά δεν πόνεσα, ένιωθα μόνο ένα μαζικό κύμα συναισθημάτων».
Έπειτα από αρκετά αυτό-πορτρέτα, άρχισε να καλεί κι άλλους ανθρώπους στο έργο του. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του από το Παρίσι προς την Ασία, το οποίο κράτησε ένα χρόνο και οι μετακινήσεις του γίνονταν μόνο μέσω στεριάς, ο Brulat έβρισκε και προσκαλούσε ντόπιους και συνταξιδιώτες να πάρουν μέρος στο φωτογραφικό project του, ζητώντας τους να βγάλουν τα ρούχα τους και να γίνουν κομμάτι των φυσικών τοπίων γύρω τους. Σε μερικές περιπτώσεις ο Brulat είχε γνωρίσει τα άτομα μόλις λίγες ώρες πριν τη φωτογράφηση, ενώ σε κάποιες άλλες τους γνώριζε αρκετές εβδομάδες πριν. Όταν η συνεργασία τους τέλειωνε, ο ίδιος τονίζει πως έλεγαν αντίο για πάντα.
«Η εμπειρία (του να φωτογραφίζεις άλλους ανθρώπους) είναι εξαιρετικά προσωπική και οικεία» προσθέτει ο φωτογράφος. «Υπάρχει η κλίμακα της φύσης που περιτριγυρίζει κάθε ένα από αυτά τα άτομα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν η ενστικτώδης προσέγγιση που με πήρε μακριά από την κάμερα και με έκανε να κοιτάξω σε αυτό που βρισκόταν πραγματικά εκεί».
Στις περισσότερες λήψεις το πρόσωπο του αντικειμένου διατηρεί την ανωνυμία του. Η εικόνα του σώματος, λέει ο Brulat, είναι η ταυτότητά του. Οι φωτογραφίες του έχουν ως στόχο να ξεπεράσουν την ιδέα της ταυτότητας και να μεταφέρουν «το κάθε σώμα στην σχεδόν ζωώδη φύση του». Η απόκρυψη του προσώπου, ωστόσο, προκαλεί επίσης σκέψεις πάνω στη μοναξιά, οι οποία μεγεθύνεται από το γεγονός πως οι φιγούρες των ανθρώπων φαίνονται σαν να έχουν εγκαταλειφθεί στην άγρια φύση. Ο Brulat βλέπει αυτό το είδος μοναξιάς ως ελευθερία.
«Όταν περπατάς κατά μήκος των μονοπατιών ή στην πλαγιά ενός βουνού... υπάρχει αυτό το συναίσθημα της ελευθερίας», συμπληρώνει. «Έπειτα, έρχεται αυτή η ανάγκη, αυτή η παρόρμηση από βαθιά μέσα μας. Υπάρχει αυτό το απίστευτο συναίσθημα του να είσαι μέρος κάτι πολύ μεγαλύτερου από αυτό που είμαστε φτιαγμένοι. Ξαπλώνοντας γυμνός πάνω σε ένα βράχο, νιώθοντας τα πάντα και τίποτα, βρίσκεις ειρήνη».
Αυτή την περίοδο ο Brulat ταξιδεύει στην Αιθιοπία και το Τζιμπουτί, δέχτηκε όμως να μοιραστεί μερικές από τις παλιότερες φωτογραφίες του με την HuffPost. Απολαύστε.
Το άρθρο είναι μετάφραση του πρωτότυπου «Nude Bodies Invade Some Of The World's Greatest Natural Landscapes», που δημοσιεύθηκε στην Huffington Post US.