Αυτός είναι ο Graham. Είναι 58 χρονών.
Μπορεί, κοιτάζοντας την από πάνω φωτογραφία του, να σκεφτείτε «Τον ξέρω τον Graham. Τον καταλαβαίνω τον Graham». Μπορεί να σκεφτείτε πως τύποι σαν τον Graham είναι ακριβώς αυτό που δείχνουν και τίποτα περισσότερο, κανένα μυστήριο, καμιά περίεργη ιστορία από πίσω τους. Και τέλος. Έπειτα όμως, ανακαλύπτετε πως κάτω από το αντιανεμικό και το πουκάμισό του, ο Graham κρύβει τόνους μελάνι.
Μελάνι που τον καλύπτει από την κορφή ως τα νύχια, για την ακρίβεια.
Ο Graham είναι μόνο ένας από τους πολύχρωμους πρωταγωνιστές του Λονδρέζου φωτογράφου Alan Powdrill. Για τη σειρά του με τον τίτλο «Covered» (Καλυμμένοι), ο Powdrill απαθανάτισε άντρες και γυναίκες που είναι καλυμμένοι με τατουάζ, τα οποία κρύβουν καθημερινά κάτω από στρώσεις ρούχων. «Ήμουν 51 όταν ξεκίνησα», λέει ο Graham στον Powdrill αναφερόμενος στην πρώτη εμπειρία που είχε με την τέχνη της δερματοστιξίας, «και ο μπαμπάς μου είχε ήδη πεθάνει και η μαμά μου δεν είπε τίποτα, καθώς ήταν στο πρώτο στάδιο της άνοιας».
Με την κάμερα στο χέρι, ο Powdrill καταγράφει ανθρώπους που έχουν μεταμορφώσει μόνιμα τα σώματά τους σε πιο ζωντανές εκδοχές του εαυτού τους. Αν όμως τους έβλεπες στο δρόμο, ούτε που θα φανταζόσουν τι κρύβουν κάτω από τα ρούχα τους. Στο εικονικό σύμπαν του φωτογράφου, κάτω από το κοστούμι και τη γραβάτα ενός άντρα ή το φούτερ μιας γυναίκας, υπάρχει ένα σώμα που έχει μετατραπεί σε καμβά ζωγραφικής, ένα πολύχρωμο έργο τέχνης που οι ξένοι δε βλέπουν ποτέ.
Προσοχή, θεατές: οι προσδοκίες σας μπορεί να θρυμματιστούν, οι υποθέσεις σας να ανατραπούν και τα μάτια σας να μαγευτούν.
Michelle, 53
«Δεν μπορώ να πω σε ποια ηλικία θα σταματήσω. Παρότι δεν έχει μείνει άλλος χώρος για να γεμίσω, θα βρω κάπου να γεμίσω. Δεν πιστεύω πως θα αλλάξω ποτέ χαρακτήρα».
Victoria, 37
«Τα τατουάζ μου είναι κομμάτι αυτού που είμαι και θα αγαπώ πάντα το δέρμα μου, και τώρα και όταν είμαι 80. Όλη η ουσία βρίσκεται στην αγάπη που παίρνω για αυτό που είμαι».
Stefano, 33
«Αγαπώ κάθε σπιθαμή του δέρματός μου, αλλά αγαπώ περισσότερο την πλάτη μου γιατί περίμενα 17 χρόνια για να τη φτιάξω και είναι όπως ακριβώς την ήθελα».
Andrew, 32
«Όσο πιο πολλά τατουάζ κάνω, τόσο λιγότερο τα θεωρώ πολύτιμα. Οπότε, ιδανικά, θα σταματήσω όταν πεθάνω».
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά στην αμερικάνικη έκδοση της Huffington Post.