Το περιοδικό Time ανακοίνωσε πριν από λίγο τον φωτογράφο με το καλύτερο έργο στα διεθνή φωτογραφικά πρακτορεία για τη χρονιά που πέρασε και ο τίτλος πήγε στον Έλληνα Άγγελο Τζωρτζίνη για «την ειλικρινή δουλειά του στην καταγραφή της αντίδρασης της χώρας του απέναντι σε δύο πρωτοφανείς κρίσεις».
Ο Άγγελος Τζωρτζίνης γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1988 στο Αιγάλεω. Το 2006 ξεκίνησε σπουδές στο Ι.Ι.ΕΚ. Leica Academy, όπου και συνειδητοποίησε πως η φωτογραφία θα μπορούσε να γίνει το όχημα που θα τον οδηγούσε σε μια καλύτερη ζωή. «Στόχος μου δεν είναι να προωθήσω τον εαυτό μου μέσω της φωτογραφίας, αλλά να δει ο κόσμος τις φωτογραφίες μου και να καταλάβει τι σημαίνουν για εμένα», λέει ο ίδιος.
Ο Τζωρτζίνης ξεκίνησε να συνεργάζεται με το πρακτορείο AFP (Agence France-Presse) το 2007 ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν πάνω σε προσωπικά project στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Τουρκία και την Ελλάδα, καθώς και σε κατά παραγγελία θέματα για τους New York Times. «Ένας καλός φωτογράφος δεν είναι κάποιος που τραβά όμορφες φωτογραφίες», λέει. «Πρόκειται για μια αρκετά πιο πολύπλοκη διαδικασία. Οι αξίες και οι εμπειρίες ενός φωτογράφου σχηματίζουν ένα μεγάλο κομμάτι (αυτής της διαδικασίας) και παρεισφρύουν μέσα στις φωτογραφίες του. Για αυτό θέλω να καλύπτω θέματα που επηρεάζουν την καθημερινότητά μου και με απασχολούν, όπως η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η κατάσταση με τους πρόσφυγες».
Τα τελευταία έξι χρόνια ο 27χρονος φωτογράφος είχε επικεντρωθεί στην οικονομική κρίση της χώρας μας. «Με ενδιαφέρει γιατί είμαι κομμάτι της», εξηγεί. «Δεν είμαι απλά ένας επισκέπτης. Ζω μέσα στο πρόβλημα και το νιώθω καθημερινά. Με μπερδεύει και με προβληματίζει, έτσι προσπαθώ να βρίσκω απαντήσεις στις ερωτήσεις που έχω μέσα από τις φωτογραφίες μου».
Αυτό τον καιρό ο Τζωρτζίνης είναι επικεντρωμένος στην προσφυγική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες Σύριοι, Ιρακινοί και Αφγανοί έρχονται στη χώρα με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. «Η κρίση αυτή μου έχει ξυπνήσει αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία», λέει στο Time. «Μεγάλωσα σε μια γειτονιά κοντά σε λιμάνι όπου δεκάδες Ιρακινοί μετανάστες είχαν στήσει τα σπίτια τους. Ζούσαν σε ασφυκτικά γεμάτα υπόγεια διαμερίσματα, συνήθως πέντε ή έξι σε ένα δωμάτιο και συνήθως σε άθλιες συνθήκες. Παίζαμε μπάσκετ στους δρόμους και κάναμε ό,τι κάνουν τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, αλλά πάντα αναρωτιόμουν πώς αυτοί οι άνθρωποι κατέληξαν στην Ελλάδα και τι είχαν αφήσει πίσω -τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους».
«Στόχος μου», λέει σχετικά με τη φωτογραφική κάλυψη του προσφυγικού ζητήματος «δεν είναι να είμαι ένας ακόμα μάρτυρας σε αυτή την κατάσταση. Προσπαθώ να κρατώ όσο μεγαλύτερη απόσταση μπορώ και να δείχνω στον κόσμο πράγματα που υπό άλλες συνθήκες ίσως να μην έβλεπαν. Θέλω να δημιουργώ εικόνες που θέτουν ερωτήματα για το μέλλον αυτών των ανθρώπων».
Πηγή: Time.com