Ολοκληρώθηκε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος διαζυγίου. Έστω και την τελευταία μέρα των μεταγραφών, έστω και με τη μορφή δανεισμού “και βλέπουμε”, οι δρόμοι του Μανιάτη και του Ολυμπιακού χώρισαν μετά από ακριβώς πέντε χρόνια. Ιανουάριο του 2011 έπιασε λιμάνι, Ιανουάριο του 2016 αποχωρεί.
Δεν πρόκειται ακριβώς για τίτλους τέλους. Ο Ολυμπιακός δεν επιβεβαιώσε πως η Σταντάρ έχει οψιόν να αγοράσει τον Μανιάτη στο τέλος του δανεισμού του και μάλιστα το βράδυ της Δευτέρας οι ερυθρόλευκοι θόλωσαν τα νερά, βγάζοντας προς τα έξω πως ο 29χρονος μέσος απλώς πάει για να βρει χρόνο συμμετοχής και να επανέλθει πιο δυνατός το καλοκαίρι.
Απαξίωση στα όρια της ισοπέδωσης
Το μέλλον θα δώσει τις απαντήσεις και θα δούμε αν έπεσε αυλαία στο Ολυμπιακός-Μανιάτης ή αν απλώς θα γίνει ένα διάλειμμα. Μέχρι τότε, αξίζει να σταθούμε σε κάτι άλλο. Στην απαξίωση του Μανιάτη από μερίδα φίλων του Ολυμπιακού που έφτασαν να μη θέλουν να παίζει σχεδόν ποτέ και να πανηγυρίζουν την αποχώρησή του.
Εδώ και μήνες παρατηρώ τα σχετικά σχόλια. Σε ποσταρίσματα και διαλόγους στα social media, σε σχόλια κάτω από κείμενα στο Contra.gr, σε email που παίρνουμε με τον Τσάρλυ στην εκπομπή στον Sport24 Radio. “Τι ωραία παίζουμε τώρα που επιτέλους δεν παίζει αυτός, μην τυχόν κι αρχίσουν να τον βάζουν τώρα που γύρισε, ευτυχώς έφυγε και γλιτώσαμε”.
Η αρχή της έχθρας και τα λάθη του Μανιάτη
Είναι δεδομένο πως η έχθρα εδράζει σε μη αγωνιστικούς λόγους. Από το φινάλε της σεζόν 2013-14, όταν και μετά τα επεισόδια στην Τούμπα οι φανατικοί δεν ενέκριναν τη συμπεριφορά του Μανιάτη στο διάστημα που ήταν στη Βραζιλία με την Εθνική. Ήταν τότε που ο Μανιάτης έδινε τους μεγαλύτερους αγώνες στην καριέρα του και ταυτόχρονα έπρεπε να διαβάζει στον κόκκινο Τύπο πως μόλις επιστρέψει στην Ελλάδα θα πρέπει να του αφαιρεθεί το περιβραχιόνιο.
Η περσινή σεζόν κύλησε με τη δυσαρέσκεια να υποβόσκει, μετά ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός με την ΑΕΚ. Και σίγουρα δεν λειτούργησε υπέρ του Μανιάτη η λανθασμένη του πρεμούρα να παίξει ανέτοιμος σε καλοκαιρινό φιλικό μόλις αποκτήθηκε ο Καμπιάσο και η συνολικά οξύθυμη συμπεριφορά που μαθαίνω πως είχε τους τελευταίους μήνες.
Αυτά μπορώ να τα καταλάβω. Όχι να τα δικαιολογήσω, καθώς μιλάμε για άκρατο παραλογισμό το να στρέφεσαι εναντίον ποδοσφαιριστή της ομάδας σου γιατί δεν σου αρέσει το πως φέρεται όταν είναι μέλος της Εθνικής και να περιμένεις πως θα πρέπει να μεταφέρει εκεί αυτούσια την όποια προσωπική κόντρα.
Παράλογα, άρρωστα, αλλά εν πάσει περιπτώσει κατανοητά, ένα κι ένα κάνουν δύο.
Αντιμετωπίζεται ως αγωνιστική κατάρα
Αυτό που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω πως ο Μανιάτης αποχωρεί μετά από πέντε γεμάτα χρόνια στον Ολυμπιακό σαν ένας άμπαλος που δεν προσέφερε τίποτα. Ακούς τις απόψεις γι’αυτόν και νομίζεις πως δεν πρέπει πλέον να παίζει όχι γιατί υπάρχουν καλύτεροι, αλλά γιατί ο άνθρωπος ήταν κινητή καταστροφή και ο Ολυμπιακός υπέφερε για χρόνια με αυτόν βασικό.
Πως γίνεται να αντιμετωπίζεται ως αγωνιστική κατάρα ένας παίκτης με τον οποίο ο Ολυμπιακός πέτυχε τόσα πολλά;
Βασικός σε όλες τις επιτυχίες για τέσσερα χρόνια
Με τον Μανιάτη βασικό οι ερυθρόλευκοι πέτυχαν πέντε συνεχόμενες ευρωπαϊκές νίκες τη σεζόν 2011-12 με τον Βαλβέρδε. Ο τραυματισμός του στο 58’ του επαναληπτικού με την Μέταλιστ ήταν αυτός που έκοψε τον Ολυμπιακό στα δύο και οδήγησε στον αποκλεισμό στο τελευταίο μισάωρο του αγώνα.
Με τον Μανιάτη βασικό ο Ολυμπιακός στάθηκε αξιοπρεπώς στο Champions League το 2013. Με τον Μανιάτη βασικό νίκησε Αντερλεχτ και Μπενφίκα και πέρασε στους 8 το 2014, με τον Μανιάτη νίκησε πέρσι Ατλέτικο και Γιουβέντους, όταν μάλιστα ο Μίτσελ τον έστειλε στο δεξί άκρο της μεσαίας γραμμής όταν ήθελε να στήσει έτσι το 4-4-1-1.
To 2012-13 ήταν δεύτερο σε κερδισμένα φάουλ στο πρωτάθλημα πίσω απ’τον Αμπντούν. Το 2013-14 πατούσε διαρκώς περιοχή και τελείωσε τη χρονιά με τέσσερα γκολ και δύο ασίστ.
Τα ίδια και στην Εθνική. Με τον Μανιάτη βασικό η Ελλάδα πέρασε στους 8 στο Euro του 2012, με τον μέσο του Ολυμπιακού να μην χάνει λεπτό στη διοργάνωση. Με τον Μανιάτη βασικό κάναμε μόλις μία ήττα στα προκριματικά για το Μουντιάλ και περάσαμε στα μπαράζ με τη Ρουμανία. Εννοείται πως ήταν βασικός και στα τέσσερα ματς στη Βραζιλία, στην πορεία προς τους 16 που στα πέναλτι δεν έγινε πορεία προς τους 8.
Μια γεμάτη πενταετία στην οποία ο Μανιάτης έζησε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Χρόνια που συνοδεύτηκαν από μεγάλες επιτυχίες, χωρίς κανείς να χρειάζεται να μετρήσει τα απλά και (μάλλον) δεδομένα, δηλαδή τους εγχώριους τίτλους με τον Ολυμπιακό.
Ναι, δεν είναι για βασικός
Και όχι, με όλα αυτά δεν λέω πως ο Μανιάτης έπρεπε να μείνει και να είναι βασικός και αναντικατάστατος στον Ολυμπιακό. Με την τριάδα Μιλιβόγεβιτς-Κασάμι-Καμπιάσο και τον Μανιάτη να προέρχεται από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό είναι ποδοσφαιρικά λογικό ο 29χρονος να μην είναι στις πρώτες επιλογές, να είναι ακόμα και πίσω απ’τον Ζντιέλαρ, αφού οι ερυθρόλευκοι θέλουν να τον αναδείξουν.
Δεν λέω πως πρέπει να παίζει, δεν λέω πως σώνει και ντε πρέπει να μείνει. Να κάτσει στον πάγκο ή να φύγει, ΟΚ. Όμως, απορώ πως γίνεται να αντιμετωπίζεται με τέτοια απαξίωση ένας ποδοσφαιριστής που πέτυχε τόσα στο διάστημα της παρουσίας του. Κομβικός, σημαντικός, με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο, εκεί σε όλα τα μεγάλα βράδια της ομάδας του και της Εθνικής.
Ποιος ήταν καλύτερος;
Και ναι, η Εθνική δεν ενδιαφέρει τον φανατικό Ολυμπιακό, αλλά τι στέρησε δηλαδή απ’τους ερυθρόλευκους η αμπαλοσύνη του Μανιάτη όλα αυτά τα χρόνια; Τι θα πετύχαινε ο Ολυμπιακός και τον εμπόδισε το πόσο λίγος ήταν ο Μανιάτης; Ποιος καλύτερος υπήρχε και του έπαιρνε τη θέση, ποιος προσέφερε περισσότερα; Ο Γκρέκο; Ο Μοντεστό; Ο Μακούν; Ο Μασάντο; Ο Εντινγκά; Ο Σάμαρης;
Να συνέβαινε κάτι απ’όλα αυτά να καταλάβω την έχθρα και το ανάθεμα. Εδώ μιλάμε για παίκτη που πέτυχε σχεδόν στο μάξιμουμ και αντιμετωπίζεται σαν να έχει συνδεθεί με τα χειρότερα βράδια των τελευταίων πέντε χρόνων.
Δεν ήταν απ’αυτούς που αρέσουν
Κατανοώ επίσης κάποιον ο οποίος δεν τον έχει δα και στην πρώτη θέση των μέσων που έχει δει να παίζουν στον Ολυμπιακό. Δεν ήταν φαντεζί, δεν είχε ντρίμπλα, ανεπτυγμένη τεχνική, αυτά που συνήθως αρέσουν στον κόσμο. Είχε τρεξίματα, τοποθετήσεις, χαμαλίκι, μαρκάρισμα, τάκλινγκ, καλύψεις, κουβάλημα μπάλας, καλές επιλογές στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, πατήματα στην περιοχή, ακόμα και κρίσιμα γκολ.
ΟΚ να μην τον θεωρείς κάτι το τρομερό, αλλά η απαξίωση έχει τεράστια απόσταση απ’αυτό. Και είναι και κάτι ακόμα. Είναι άλλο η ποδοσφαιρική εκτίμηση και άλλο το συναισθηματικό δέσιμο. Να μην σε τρελαίνει ένας παίκτης είναι σύνηθες, όπως είναι και απολύτως θεμιτό να πεις “πλέον έχουμε καλύτερους, δεν υπάρχει χώρος γι’αυτόν”. Όμως, δεν δένεσαι με αυτόν που για πέντε χρόνια τον έβλεπες να πανηγυρίζει τόσο σημαντικές νίκες; Πως τον ισοπεδώνεις;
Η λίστα είναι μεγάλη
Υποθέτω πως κάπως γίνεται. Και στο φινάλε, δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Η λίστα είναι μεγάλη κι απλώς το όνομα του Μανιάτη είναι τελευταίο.
Ο Λυμπερόπουλος ήταν ένας άτιτλος, λούζερ. Ο Ζαγοράκης μια ποδοσφαιρική απάτη. Ο Δέλλας ένα αργοκίνητο καράβι. Ο Μπασινάς ο ορισμός του άμπαλου. Ο Καραγκούνης ένας βουτηχτής, κλάψας. Ο Κατσουράνης ένας βαδιστής, κλικαδόρος. Ο Τζιόλης πιο αργός κι απ’το τραμ. Ο Τοροσίδης σερνόταν στην τελευταία του σεζόν, αδιάφορος.
Δεν μιλάμε για απαξίωση που ήρθε απ’τους αντιπάλους, αλλά απ’τους οπαδούς των ίδιων των ομάδων που αγωνίστηκαν όλοι αυτοί. Και σίγουρα ξεχνάω αρκετούς, χωρίς βέβαια να υπολογίσουμε ανάλογες ταμπέλες που έχουν μπει σε ξένους παίκτες Ο Μανιάτης θα γλίτωνε, που ήταν και μικρότερη κλάση απ’όσους αναφέραμε; Όχι βέβαια. Αποχωρεί, προσωρινά ή όχι, ως ο τελευταίος άμπαλος.
ΠΗΓΗ: Contra.gr