Πριν αρκετά χρόνια θυμάμαι ότι είχα ασχοληθεί δημοσιογραφικά με το εξής θέμα: «Δωρεάν συναυλίες σε ιστορικούς χώρους διοργανώνει η Πρεσβεία του Βελγίου». Εμπνευστής ο τότε Πρέσβης Μαρκ Βαν Ντεν Ρεκ, ένας χαρακτηριστικά ευγενικός και πρόσχαρος τύπος, με αγάπη για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Ακόμη μεγαλύτερη ήταν η έκπληξή μου όταν συνειδητοποίησα ότι μιλούσε και έγραφε άπταιστα ελληνικά, κάτι που ενσαρκώνει και ουστιαστικά το ρόλο του «Πρέσβη» στην Ελλάδα. Μέσα στον καταιγισμό των τραγικών γεγονότων στις Βρυξέλλες, ανέσυρα από εκείνο το κομμάτι της μνήμης μου με τις πολλές μικρές-μικρές πληροφορίες που αποθηκεύονται μέσα στα χρόνια ότι κάποτε είχα γνωρίσει αυτόν τον υπέροχο Βέλγο, και ότι για καλή μου (και δική του) τύχη, ήταν καλά -βρισκόταν στο μετρό που έγινε η έκρηξη μόλις 15 λεπτά πριν από αυτή- και είχε το χρόνο να μου απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις.
-Ποια περίοδο διατελέσατε Πρέσβης του Βελγίου στην Ελλάδα;
-Από τον Ιανουάριο του 2011 ως το Σεπτέμβριο του 2015
-Από πού κατάγεστε από το Βέλγιο;
-Είμαι από τη Γάνδη, 60 χλμ. δυτικά των Βρυξελλών, αλλά βρίσκομαι συχνά στις Βρυξέλλες για επαγγελματικούς λόγους, και επειδή ένας από τους γιους μου ζει εκεί με την οικογένειά του.
-Μένετε μόνιμα στην Ελλάδα πλέον; Και με τι ασχολείστε;
-Στην Ελλάδα μένω, στη Ραφήνα. Έχω αναλάβει εθελοντικά καθήκοντα σας επικεφαλής διεθνών συνεργασιών και προγραμμάτων Ε.Ε. στο Χαμόγελο του Παιδιού.
-Ποια είναι τα τελευταία νέα που έχετε από τις Βρυξέλλες;
-Ήμουν στο μετρό των Βρυξελλών 15 λεπτά πριν γίνει η έκρηξη. Ο μεγάλος μου γιος που ζει στο Ντουμπάι, με ενημέρωσε τηλεφωνικά την ώρα που βγήκα από το μετρό. Τις ώρες που ακολούθησαν μου έκανε εντύπωση πόσο ψυχραιμία αλλά και πόσο συνεργάσιμα φερόταν ο κόσμος. Για να φύγω από τις Βρυξέλλες έκανα ωτοστόπ, αφού δε λειτουργούσαν μετρό, λεωφορεία, ταξί, τραίνο. Περίπου ένα στα δύο αυτοκίνητα σταματούσε, και μας ρωτούσε ο οδηγός αν μπορούσε να βοηθήσει σε κάτι. Ήταν εντυπωσιακή η συμπαράσταση και η βούληση ενότητας.
-Το κλίμα είναι τόσο πολεμικό όσο περιγράφεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ή μέσα στην τραγικότητα και την ένταση του χτυπήματος έχει γίνει πιο δραματική η πραγματική εικόνα;
-Το κλίμα δεν είναι πολεμικό, είναι μαχητικό με την έννοια ότι ο κόσμος ενώνεται πίσω από την ιδέα ότι δε θα αφήσουμε αυτούς του φανατικούς εγκληματίες να μας εξαφανίσουν τις αξίες και την ελευθερία μας. Το Βέλγιο σαν κοινωνία είναι σήμερα πιο ενωμένο από ποτέ, μπροστά στην άγρια επίθεση.
-Θα λέγατε ότι είναι η πιο δύσκολη στιγμή αυτή στη σύγχρονη ιστορία του Βελγίου;
-Δύσκολη στιγμή σίγουρα. Θα έλεγα όμως ότι η εποχή είναι δύσκολη. Αλλά όχι μόνο για το Βέλγιο, αλλά για όλη την ελεύθερη κοινωνία μας. Μετά από Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Μαδρίτη, Παρίσι, τώρα και οι Βρυξέλλες. Όλοι μαζί, πέρα από σύνορα και λαούς, έχουμε μεγάλη πρόκληση μπροστά μας. Και μαζί θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Και έτσι θα νικήσει η λογική και η ελευθερία.
-Οι συγγενείς σας, οι δικοί σας άνθρωποι εκεί, πώς αντέδρασαν στη φρίκη της κατάστασης; Ελπίζω να μην είχατε κάποια απώλεια.
-Οι δικοί μου στο Βέλγιο ευτυχώς καλά είναι. Νομίζω αυτά που έλεγα προηγουμένως εκφράζουν περίπου όλους τους συμπατριώτες μου και τους πολλούς μη Βέλγους που ζουν στη χώρα.
-Πώς είναι σα λαός οι Βέλγοι; Είναι κάτι που θα σας κλονίσει, που θα σας πάει πίσω, ή είναι λαός που προχωρά στην επόμενη μέρα με αισιοδοξία;
-Βραχυπρόθεσμα ασφαλώς επηρεάζει την καθημερινή ζωή. Αλλά βλέπουμε κιόλας τώρα, μια μέρα μετά από τα γεγονότα, ότι υπάρχει βούληση επιστροφής σε ομαλότητα. Πρέπει. Γιατί αλλιώς αφήνουμε τους τρομοκράτες να μας τρομοκρατήσουν. Προς το παρόν δεν το καταφέρνουν γιατί η αντίδραση, όπως έλεγα, είναι η ενότητα και η αμοιβαία συμπαράσταση των ανθρώπων.
-Ποια η γνώμη σας για το μεναστευτικό πρόβλημα στην Ευρώπη; Υπάρχει λύση; Πόσο αγγίζει το Βέλγιο;
-Έχουμε υποχρέωση να βοηθήσουμε ανθρώπους που τρέχουν για να ξεφύγουν από τον πόλεμο. Οι πρόσφυγες δεν είναι λαθρομετανάστες. Κάποιες φορές ακούω δηλώσεις που με κάνουν να αναρωτιέμαι πού έχει μείνει το ευρωπαϊκό πνεύμα. Το Βέλγιο ανέκαθεν δεχόταν πολλούς αλλοδαπούς. Πρώτα από το Κονγκό, μετά από τη Νότια Ευρώπη -ανάμεσά τους και πολλούς Έλληνες- και τις τελευταίες δεκαετίες από Βόρεια Αφρική και πιο μακρινές περιοχές. Αλλά όπως είπα, το σημερινό θέμα δε συγκρίνεται γιατί το κίνητρο δεν είναι οικονομικό αλλά ζήτημα προσωπικής ασφάλειας: ένα αγαθό που δικαιούται η κάθε ανθρώπινη ψυχή στον πλανήτη. Όπως και όλοι μας, Έλληνες, Βέλγοι, Ούγγροι και Σλοβάκοι έχουμε ηθική υποχρέωση να βοηθήσουμε. Είτε το ζούσαν το πρόβλημα οι πρόγονοί μας, είτε -ποιος το ξέρει- μας περιμένει κι εμάς ή τους γνωστούς μας.
-Εσείς πώς αποφασίσατε να μάθετε τόσο καλά ελληνικά; Δυσκολευτήκατε;
-Το κλειδί: τα αρχαία ελληνικά και μια ελληνίδα σύζυγος, την οποία δυστυχώς έχασα εδώ και 8 χρόνια πια, στα 54 της.
-Μπορείτε να κλείσετε με μία ευχή για τους συμπολίτες σας στο Βέλγιο;
-Να μείνουμε ενωμένοι και να σταθούμε όρθιοι με το κουράγιο και τη βούληση να προστατεύουμε τις αξίες της κοινωνίας και του πολιτισμού μας. Είναι μια ευχή που αφορά όχι μόνο τους Βέλγους άλλωστε, αλλά και όλο τον ελεύθερο κόσμο.
-Κλείνοντας, κάτι άλλο που σας έμεινε από όλο αυτό και θέλετε να μοιραστείτε;
-Νομίζω οτι δέχθηκα περιπου 30, 40 τηλεφωνήματα από την Ελλάδα χθες. Ήταν πολύ θερμό και συγκινητικό.