Όταν ακούει κανείς για fantasy, σκέφτεται σπαθιά, ιππότες, βάρβαρους, πανοπλίες, δράκους, δεσποσύνες, elves, dwarves και τα συναφή- αλλά σχεδόν ποτέ δεν σκέφτεται οικονομικές πολιτικές, έννοιες όπως χρέος, ομόλογα και άλλα συναφή «πεζά» του πραγματικού κόσμου.
Ωστόσο, το Game of Thrones - για την ακρίβεια, το «A Song of Ice and Fire», όπως έχει ονομάσει την εν εξελίξει low-fantasy saga του ο συγγραφέας, George R.R. Martin- που έκανε «της μόδας» την πιο «gritty»/ «βρώμικη» προσέγγιση στο fantasy, μετά από χρόνια «άσπρου- μαύρου», δεν παραλείπει να δώσει παραπάνω προσοχή στον τομέα των οικονομικών. Άλλωστε, μια σειρά που, παρά τον fantasy χαρακτήρα της, ασχολείται τόσο πολύ με την πολιτική, την ίντριγκα και το σεξ, δεν θα ήταν δυνατόν να μην κοιτάξει λίγο παραπάνω και τον τομέα του χρήματος, και ως εκ τούτου, τηλεθεατές της δημοφιλούς σειράς και αναγνώστες των βιβλίων κατέχουν μια αρκετά καλή εικόνα σχετικά με το ποιου τα οικονομικά είναι καλά και ποιου όχι στον κόσμο των Επτά Βασιλείων.
Εν όψει της προβολής του πρώτου επεισοδίου της νέας σεζόν, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην περίπτωση των Lannister και ειδικά της βασίλισσας Cersei, η οποία , πέρα από την ταπείνωσή της («Shame. Shame» κλπ), βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση. Ευρισκόμενη στην κεφαλή ενός χρεοκοπημένου κράτους (ο εκλιπών σύζυγός της, Robert Baratheon, τίναξε τα ταμεία του βασιλείου στον αέρα με τις οικονομικές πολιτικές της, ή μάλλον, την έλλειψη αυτών: Για να καλύψει τα έξοδα, ο Petyr Baelish “Littlefinger”, Master of Coin- σαν να λέμε υπουργός Οικονομικών- δανειζόταν βαρέως από την Iron Bank του Braavos, πέρα από τα σύνορα του Westeros και των συνόρων του βασιλείου), έχει αφ'ενός το πλεονέκτημα ότι μεγάλο μέρος του χρέους της είναι στα χέρια του οίκου της (Lannister), οπότε δεν είναι ιδιαίτερα πιεστικά τα πράγματα από εκείνη την πλευρά, ωστόσο, όπως επεσήμανε ο πατέρας της, Tywin (ικανότατος όσον αφορά στην οικονομική διαχείριση), οι βασικές πηγές εσόδων των Lannister (τα ορυχεία χρυσού τους) έχουν στερέψει. Ικανός να αλλάξει την κατάσταση φάνηκε να είναι ο αδελφός της, Tyrion Lannister, που προέβη σε κάποιες ορθές κινήσεις για την αντιστροφή του οικονομικού κλίματος, ωστόσο έχασε τη θέση του εξαιτίας των κακών σχέσεων με τη Cersei.
Εν κατακλείδι, το βασίλειο βρίσκεται μέσα σε μια κανονική και με τη βούλα κρίση χρέους: Ο θρόνος είναι καταχρεωμένος στην Iron Bank (γνωστή πως εισπράττει πάντα αυτά που της χρωστούν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο), και δεν μπορεί να πληρώσει. Αν και ο γάμος του γιου της Cersei και πλέον βασιλιά, Joffrey, με τη Margaery Tyrell, του ισχυρού οικονομικά οίκου των Tyrell, είναι σίγουρα στήριγμα, η Cersei, καθώς χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα κεφάλαια για τον στρατό και τον στόλο, κηρύττει αδυναμία πληρωμών απέναντι στην τράπεζα, θεωρώντας ότι έχει τη δυνατότητα και την ισχύ να υπαγορεύσει μια τέτοια «πολιτική λύση», λόγω της ισχύος/ εξουσίας του θρόνου. Η κίνηση αυτή είναι ντόμινο, καθώς η Iron Bank, λόγω αυτής της ενέργειας, δέχεται να χρηματοδοτήσει τον βασικό της αντίπαλο, Stannis Baratheon (ο οποίος επίσης περνάει δύσκολες στιγμές οικονομικά, ειδικά μετά την καταστροφή του στόλου του στη μάχη του Blackwater, μπροστά από τα τείχη της πρωτεύουσας), ο οποίος θα λέγαμε πως «υπογράφει μνημόνιο» για να μπορέσει να αντλήσει τα απαιτούμενα κεφάλαια και να παραμείνει στο «παιχνίδι» (χάρη σε μεγάλο βαθμό στη βοήθεια του Davos Seaworth, πρώην λαθρεμπόρου, ο οποίος γνωρίζει καλά πώς λειτουργεί η οικονομία πέρα από τη θάλασσα).
Παράλληλα, η κίνηση της Cersei «ταράζει τις αγορές», με τις άλλες τράπεζες να σταματούν να δανείζουν εμπόρους από το Westeros. Το διεθνές εμπόριο δέχεται πολύ βαρύ πλήγμα. Επίσης, η Cersei προχωρά σε σημαντικές παραχωρήσεις στην Εκκλησία (άλλος ένας δανειστής του στέμματος) με αντάλλαγμα ρύθμιση χρέους- και αυτό έχει αποτέλεσμα την ενίσχυσή της και την άνοδο στην κεφαλή της πίστης ενός φονταμενταλιστή ηγέτη (που διαθέτει πλέον υπό τις εντολές του μια παραστρατιωτική δύναμη, αποτέλεσμα των προαναφερθέντων παραχωρήσεων) ο οποίος εξελίσσεται σε σημαντικό αντίπαλο της βασίλισσας, φυλακίζοντας και ταπεινώνοντάς την δημόσια. Ακόμη, η Cersei έχει προβεί σε εχθρικές κινήσεις και απέναντι στον οίκο των Tyrell, που, όπως προαναφέρθηκε, αποτελεί σημαντικό και «βολικό» δανειστή του στέμματος. Επίσης, σε όλα αυτά, πρέπει προφανώς να προστεθεί ότι ο διαρκής εμφύλιος μεταξύ των οίκων έχει καταστρέψει την οικονομία του βασιλείου, ειδικά στον βορρά, όπου – πέραν των συνεπειών των πολεμικών συγκρούσεων- η πτώση του Winterfell και του οίκου των Stark εν γένει, έχει προκαλέσει τη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης- οπότε είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι, όσο σκληροί και αν είναι οι Bolton που ανέλαβαν τον βορρά, σίγουρα η οικονομική δραστηριότητα εκεί δεν θα είναι ακριβώς ανθηρή.
Στην άλλη πλευρά της θάλασσας, υπάρχει η Daenerys, η οποία είναι μια δυναμική νεαρή βασίλισσα, η οποία χαίρει ευρείας αποδοχής και στήριξης (σε σημείο λατρείας) από τα κατώτερα στρώματα λόγω της στρατιωτικής της ισχύος, της βασιλικής καταγωγής και των δράκων της, αλλά κυρίως λόγω της επιλογής της για κατάργηση της δουλείας στις πόλεις που κατακτά. Η δραστική αυτή μεταρρυθμιστική κίνηση αυτή κερδίζει την λατρεία των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, ωστόσο η κατάργηση της δουλείας αποτελεί οικονομική «βόμβα», καθώς οι σκλάβοι αποτελούν βασικό «γρανάζι» του μηχανισμού της οικονομίας πέρα από τη θάλασσα, ενώ παράλληλα το δουλεμπόριο αποτελεί επικερδή δραστηριότητα που απλώνεται σε όλο τον γνωστό κόσμο. Η επιλογή αυτή της Daenerys συσπειρώνει εναντίον της έναν συνασπισμό ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, που επιδιώκουν την επαναφορά του προηγούμενου status quo και τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Ωστόσο, την κατάσταση ενδεχομένως να βοηθήσει η προσχώρηση του Tyrion Lannister στο «κυβερνητικό σχήμα», λόγω της οξύνοιας και της εμπειρίας του στα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα.
Πού θα στείλουν τελικά το Game of Thrones οι δυνάμεις της αγοράς; Θα δούμε στην 6η σεζόν.
(με επιπλέον πληροφορίες από Economist)