Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στο μυαλό μου. Σε αυτούς που δεν έχουν καλύτερο από το να βλέπουν επικές υπέρ-παραγωγές εποχής από τη χρυσή εποχή του Hollywood του '50 και του '60 και σε αυτούς που δεν ξέρουν να διασκεδάζουν.
Κατά πάσα πιθανότητα ο παραπάνω διαχωρισμός ισχύει μόνο στο μυαλό μου, το αναγνωρίζω, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να μη σου αρέσουν ταινίες όπως το «Μπεν Χουρ» και ο «Λόρενς της Αραβίας». Ή, ακόμα χειρότερα, πώς γίνεται να μην σου αρέσει η πρώτη, κλασική και αξεπέραστη «Κλεοπάτρα»; Κάποιοι επικαλούνται τη χρονική διάρκεια αυτών των κινηματογραφικών επών, η οποία, ψέματα να μη λέμε, είναι εξίσου «επική». Στα δικά μου μάτια όμως, αυτό λειτουργεί μόνο θετικά. Γιατί όσο περισσότερη ώρα διαρκεί κάθε μία από αυτές τις ταινίες, τόσο περισσότερο χρόνο έχω να χαζεύω τους θρυλικούς ηθοποιούς, τα ρούχα, τα χρώματα, τα άλλοτε συγκλονιστικά και άλλοτε συγκλονιστικά κιτς σκηνικά, τις απολαυστικά ακραίες ερμηνείες και όλο αυτό το μεγαλείο ήχου, εικόνας και ιστορίας που ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Είτε σου αρέσουν είτε όχι, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις την πολιτιστική τους αξία και τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξαν στη διαμόρφωση της μυθολογίας του Hollywood.
Για αυτό και κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, μου δημιουργείται πάντα η ίδια απορία. Γιατί τα ελληνικά κανάλια έχουν αποφασίσει να προβάλλουν αυτές τις ταινίες μόνο κατά την περίοδο του Πάσχα; Για να γίνω πιο συγκεκριμένη: Ναι, φυσικά και οι εν λόγω ταινίες (που θα δείτε παρακάτω) έχουν άμεση ή έμμεση αναφορά στην ιστορία του Ιησού και τη γέννηση του Χριστιανισμό γενικότερα (εκτός από την «Κλεοπάτρα», πραγματικά που κολλάει η Κλεοπάτρα;), γιατί όμως αυτό πρέπει να τις εγκλωβίζει μέσα στα στενά χρονικά περιθώρια της Μεγάλης Εβδομάδας και της Εβδομάδας του Πάσχα; Γιατί, αντί να προβάλλουν για χιλιοστή φορά τον «Ντένις το Τρομερό» ή τον «Μπάτσο του Νηπιαγωγείου» δεν παίζουν το «Κβο Βάντις» και τον «Λόρενς της Αραβίας»; Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς ισχύει με τα δικαιώματα αυτών των ταινιών και αν είναι τόσο ακριβές ώστε να έχουν τη δυνατότητα να τις προβάλουν μόνο μια φορά ετησίως -άρα, δικαίως, επιλέγουν το Πάσχα. Αν όμως εξαιρέσουμε αυτόν τον παράγοντα, ποια άλλη δικαιολογία υπάρχει για να μην θέλεις να προσθέσεις την «Σπάρτακο» στο πρόγραμμά σου, δυο/τρεις/τέσσερις φορές το χρόνο; Γιατί να βλέπω τη φάτσα του Σβαρτσενέγκερ να κάνει γκριμάτσες σε παιδάκια και όχι το αγγελικό πρόσωπο του Πίτερ Ο'Τουλ κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου;
Δηλαδή, πραγματικά, δεν είναι πυρηνική φυσική παιδιά.
Αν λοιπόν συμφωνείτε με την παραπάνω λογική ή, ακόμα καλύτερα, αν νιώθετε κι εσείς την ίδια αγανάκτηση σχετικά με αυτό το ζήτημα, ας χρησιμοποιήσουμε αυτό το κείμενο ως «πολιορκητικό κριό» για να διαλύσουμε τις πύλες που κρατούν τα αγαπημένα μας κινηματογραφικά έπη κλεισμένα στη φυλακή των «πασχαλινών ταινιών». Και αυτή ήταν μια γλαφυρή παρομοίωση αντάξια της θεματολογίας αυτού του άρθρου.
Σημείωση: Ναι, το ξέρω πως μπορώ απλά να (κατεβάσω) αγοράσω τις ταινίες και να τις βλέπω όποτε θέλω. Ακριβώς όμως όπως συμβαίνει όταν πετυχαίνεις το αγαπημένο σου τραγούδι στο ραδιόφωνο και ενθουσιάζεσαι, παρά το γεγονός πως το έχεις περασμένο στο iPod σου, είναι άλλη η γλύκα του να κάνεις ζάπινγκ στην τηλεόραση ένα βράδυ που απλά θες να χαλαρώσεις στο σπίτι, και να πέφτεις κατά τύχη πάνω στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ να βγαίνει μέσα από ένα τυλιγμένο χαλί. Αυτές είναι οι μικρές χαρές της ζωής.
Ακολουθούν οι οκτώ (8) ταινίες για τις οποίες αξίζει να παλέψουμε, όπως ο Σπάρτακος στην αρένα με τους μονομάχους. Εντάξει, σταματώ με τις παρομοιώσεις.
The Robe (Ο Χιτών), 1953
Γιατί, μεταξύ άλλων: ο Victor Mature (Demetrius) έχει δύο εκφράσεις σε όλη την ταινία. Στη μία είναι σαν να τον τυφλώνει συνέχεια ο ήλιος και στην άλλη σαν να παθαίνει νευρικό κλονισμό και δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει.
Ben-Hur (Μπεν Χουρ), 1959
Γιατί, μεταξύ άλλων: η σκηνή στη γαλέρα είναι η πρώτη ανεπίσημη προπόνηση crossfit.
Spartacus (Σπάρτακος), 1960
Γιατί, μεταξύ άλλων: είναι η καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ, αντικειμενικά μιλώντας.
Quo Vadis (Κβο Βάντις), 1951
Γιατί, μεταξύ άλλων: ο Peter Ustinov είναι ο Νέρωνας. Τέλος.
Lawrence of Arabia (Ο Λόρενς της Αραβίας), 1962
Γιατί, μεταξύ άλλων: είναι ένα οπτικοακουστικό έργο τέχνης και η παραπάνω σκηνή διδάσκεται σε σχολές κινηματογράφου και φωτογραφίας.
Cleopatra (Κλεοπάτρα), 1963
Γιατί, μεταξύ άλλων: αν ολόκληρη η ταινία κόστισε $44εκ. (σαν να λέμε, γύρω στα $335εκ. σήμερα), η σκηνή της εισόδου της Κλεοπάτρας στη Ρώμη πρέπει να έφαγε τα 30 από αυτά. Και τα άξιζε όλα.
Samson and Delilah (Σαμψών και Δαλιδά), 1949
Γιατί, μεταξύ άλλων: είναι στο top10 των πιο συγκινητικών love stories στην ιστορία. Επίσης, η τελευταία σκηνή στον ναό. Γκρεμίζονται οι κολώνες, γκρεμίζεται και η καρδούλα μας.
Solomon and Sheba (Ο Σολομών και η Βασίλισσα του Σαβά), 1959
Γιατί, μεταξύ άλλων: εντάξει, τι να λέμε τώρα. Ο χορός της Gina Lollobrigida. Ο. Χορός.