Τον γνωρίσαμε στο «Destroy Αthens» μέσα από την εμβληματική τοιχογραφία για την 1η Μπιενάλε της Αθήνας το ’07, με τίτλο «Ο Σωκράτης πίνει το κώνειο». Από τότε, ο Στέλιος Φαϊτάκης έχει διαγράψει μια πορεία που τον έφερε στο κέντρο της ευρωπαϊκής εικαστικής σκηνής, στο Παρίσι. Το μουσείο Palais de Tokyo παρήγγειλε στο νέο έλληνα δημιουργό μια τοιχογραφία σε δυο μέρη, που αναπαριστά τις εξεγέρσεις των φοιτητών το Μάη του 1968.
Το έργο με τίτλο «Ελεγεία του Μαΐου» είναι στο γνώριμο ύφος του Φαϊτάκη, συνδυάζοντας τη διαχρονική ποιότητα της βυζαντινής εικονογραφίας με επιρροές από τις παραστάσεις του μεξικανού Ντιέγκο Ριβέρα. Οι δύο τοιχογραφίες αντλούν τη σύνθεση από δύο γνωστά θέματα της θρησκευτικής εικονογραφικής παράδοσης, την Σταύρωση και το Μυστικό Δείπνο. Άλλωστε ο ζωγράφος σε συνέντευξη που παραχώρησε στους Times γι’ αυτήν τη νέα του σύνθεση στο Παρίσι, επισημαίνει τη θητεία του στη βυζαντινή τέχνη:
«Μεγαλώσαμε βλέποντας την ορθόδοξη εικονογραφία στις εκκλησίες και μας είναι πολύ οικεία. Αλλά μου πήρε πολλά χρόνια για να την εκτιμήσω πλήρως, να καταλάβω το βάθος και τη δύναμη αυτής της παράδοσης. Τώρα, όσες φορές και να επισκεφθώ το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στην Αθήνα ή τη συλλογή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά στη Κρήτη, μένω πάντα έκπληκτος. Μου αρέσει η ιδέα του να μιλάω μια καλλιτεχνική γλώσσα που έχει βαθιές ρίζες... και στο τέλος της μέρας εξακολουθεί να είναι μία μορφή θρησκευτικής τέχνης που προσωπικά την χρησιμοποιώ γι' αυτό ακριβώς που είναι, ανεξάρτητα του ποιο είναι το θέμα της».
Σε αυτήν τη μεταγραφή, ο Φαϊτάκης χρησιμοποιεί τα εικαστικά μέσα της βυζαντινής γλώσσας για ν’ αποδώσει διαδηλωτές στους δρόμους, άλλους με μολότοφ κι άλλους με κινητά στα χέρια να φωτογραφίζουν. Αναβιώνει το Μάη του ’68, με σαφείς αναφορές στα πρόσφατα επεισόδια στους δρόμους του Παρισιού, επιχειρώντας να εικονογραφήσει διαχρονικά τους εξεγερμένους ενάντια στην κοινωνική αδικία.
Ο Στέλιος Φαϊτάκης έχει την στόφα του «λαϊκού» καλλιτέχνη, δίνοντας σε νεαρή κιόλας ηλικία μνημειακές παραστάσεις σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Σημείο – ορόσημο είναι η ζωγραφική του στην Πειραιώς, στο ιστορικό κτίριο του εργοστασίου «Ελαΐς». Βγαλμένος μέσα από την παράδοση μεγάλων δημιουργών όπως ο Φώτης Κόντογλου – τον οποίο επικαλείται συχνά στο λόγο του -, ο Φαϊτάκης παρά την πορεία του στο εξωτερικό και την ταυτόχρονη δύσκολη οικονομική συγκυρία στον τόπο, εντυπωσιάζει λέγοντας:
«Η καριέρα για μένα δεν σημαίνει τίποτα αν δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τη ζωή μου. Εδώ βρίσκονται όλα όσα με ενδιαφέρουν και αγαπώ.Νιώθω ότι η Ελλάδα είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ να συνεχίσω και να αναπτύξω την έρευνά μου και τη ζωγραφική μου. Άκουσα κάποτε τον Ψαραντώνη να λέει ότι ένα δέντρο χρειάζεται δυνατές και υγιείς ρίζες για να ανθίσει και να δώσει καρπούς. Συμφωνώ απόλυτα».
Η σύνθεση του έλληνα καλλιτέχνη είναι μέρος της ομαδικής έκθεσης «Lasco #6 project» που εγκαινιάστηκε στα μέσα Ιουλίου, και δίνει την ευκαιρία στους επισκέπτες του Palais de Tokyo να ανακαλύψουν άγνωστες γωνιές του μουσείου σε αυτήν τη μόνιμη εγκατάσταση – παραγγελία στο Φαϊτάκη. Σύντομα ελπίζουμε να δούμε κάτι αντίστοιχο και σε ένα ελληνικό μουσείο.