Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του 30χρονου Αποστόλη το hashtag #TolislovedMaria εμφανίστηκε και πάλι στο Twitter.
Ο Αποστόλης, γνωστός στο διαδίκτυο με το όνομα @moloch82 είχε διαγνωστεί με καρκίνο και περιέγραφε την περιπέτειά του στο ιστολόγιο docamiok.blogspot.gr. Ο ίδιος αναρτούσε συχνά μηνύματα στο Twitter με το hashtag #TolislovedMaria για να τιμήσει την σύντροφό του τη Μαρία που στεκόταν δίπλα του σε όλες τις δυσκολίες.
Τέσσερα χρόνια αργότερα το hashtag εμφανίστηκε και πάλι, κρατώντας την μνήμη του Αποστόλη ζωντανή. Οι χρήστες του διαδικτύου θυμήθηκαν την δυνατή αγάπη του ζευγαριού, όπως την περιέγραφε ο άνδρας μέσα από τα συγκινητικά tweets του. Ο Αποστόλης και η Μαρία γνωρίζονταν από τα έξι τους χρόνια και έγιναν ζευγάρι στα 18 τους.
Μία από τις πιο συγκινητικές αναρτήσεις του Αποστόλη στο ιστολόγιό του ήταν η ακόλουθη:
«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ»