Ξέρετε ποια είναι η σημαντικότερη διαφορά του Ούζου από τα υπόλοιπα αλκοολούχα ποτά; Το Ούζο είναι το ποτό της παρέας. Έχετε δει ποτέ κάποιον να έχει ανοίξει ένα καραφάκι Ούζο και να το πίνει μόνος του; Σε αντίθεση με το ουίσκι, τη βότκα και άλλα ποτά που είναι συνδυασμένα με αν όχι μοναχικούς ανθρώπους, έστω με μοναχικές στιγμές της ζωής μας, το Ούζο θέλει πάντα συντροφιά. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός πως κάθε φορά που σκέφτεστε τη λέξη 'Ούζο' σας έρχεται στο μυαλό μια παρέα, σ' ένα ταβερνάκι πλάι στη θάλασσα, η οποία τσουγκρίζει τα γεμάτα ποτήρια της και τρώει θαλασσινά. Γιατί το Ούζο πέρα από παρέα σημαίνει Ελλάδα.
Αυτό ήταν πάνω κάτω το απόσταγμα της κουβέντας που κάναμε με μια πολυμελή παρέα, ένα βράδυ της πρώτης εβδομάδας του Ιούλη, στο τραπέζι μιας ταβέρνας του Μολύβου στη Λέσβο, ενώ γεμίζαμε τα ποτήρια μας με Ούζο Πλωμαρίου, πάνω από πιάτα που περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, χταπόδια στα κάρβουνα, ψητές συναγρίδες και αμπελοφάσουλα.
Μετά, όμως, από το φαγοπότι το ρίξαμε στην ιστορία. Η Ελλάδα ως κράτος μετράει δύο αιώνες ιστορίας. Το Ούζο είναι συνυφασμένο με πάνω από την μισή ιστορία της χώρας μας, αφού ξεκίνησε να παράγεται στον ελλαδικό χώρο από τα τέλη του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα, το 1894 ο Ισίδωρος Αρβανίτης δημιούργησε την περίφημη συνταγή του Ούζο Πλωμαρίου, έχοντας ως όραμα να δημιουργήσει το καλύτερο Ούζο στον κόσμο. Αν επισκεφτείτε το Αποστακτήριο του Πλωμαρίου θα σας το πει και ο ίδιος. Δεν κάνουμε πλάκα, σε μας το είπε, απλώς δεσμευτήκαμε απέναντι του ότι δεν μπορούμε να σας αποκαλύψουμε περισσότερα.
Ο Ισίδωρος Αρβανίτης, του οποίου ο εγγονός βρίσκεται στο ΔΣ της εταιρείας που ανήκει σήμερα το Ούζο Πλωμαρίου, βασιζόμενος στους καρπούς και τα αρώματα της λεσβιακής γης, αλλά και στα υλικά που περνούσαν από τη Λέσβο στο δρόμο τους από την Ανατολή προς τη Δύση, κατάφερε να κάνει το Ούζο του να ξεχωρίζει. Ένα Ούζο που σήμερα ανήκει στην οικογένεια Καλογιάννη και εδώ και 123 χρόνια παρασκευάζεται με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο απόσταξης μέσα σε μικρούς, χειροποίητους, χάλκινους άμβυκες.
Όπως μας πληροφόρησε ο ίδιος ο Νίκος Καλογιάννης, το Ούζο Πλωμαρίου έχει σπάσει εδώ και καιρό τα ελληνικά σύνορα, αφού Γερμανία, Βουλγαρία, Κύπρος, Η.Π.Α., Αυστραλία, Καναδάς, Ιράκ, Τουρκία, Ισραήλ, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Ρουμανία, Φινλανδία, Σουηδία, Ρωσία, Αγγλία, Εσθονία, Κίνα, Ιαπωνία, Χιλή και Σιγκαπούρη είναι μόνο μερικές από τις χώρες που γεμίζουν με αυτό τα ποτήρια τους.
Όραμα του Νίκου Καλογιάννη και της οικογένειάς του είναι να αναδειχθεί το Ούζο ως το ελληνικό ποτό που μπορεί και να δικαιούται να πάρει μια θέση στη διεθνή αγορά ποτών με ονομασία προέλευσης. Προς την κατεύθυνση αυτή, η εταιρεία προχώρησε και σε ένα ακόμα σημαντικό βήμα, παρουσιάζοντας στην ελληνική αγορά το πρώτο premium Ούζο, το Ούζο Άδολο, την 'καρδιά του Πλωμαρίου', με το οποίο εγκαινίασε τη νέα ξεχωριστή κατηγορία εκλεκτού Ούζου, αφού πρόκειται για ένα μοναδικό προϊόν από 100% τριπλή απόσταξη. Το δοκιμάσαμε και η κοφτή του γεύση σε συνδυασμό με το γλυκό κάψιμο που αφήνει στο στόμα, δείχνει πως πρόκειται για ένα ξεχωριστό απόσταγμα.
Μετά από κάμποσα καραφάκια Ούζο Πλωμαρίου, με αφορμή τους πίνακες του Θεόφιλου που στόλιζαν τους τοίχους πολλών μαγαζιών της Λέσβου η συζήτηση πήγε στις τέχνες, φτάνοντας κάποια στιγμή μέχρι τον Οδυσσέα Ελύτη. Σύμφωνα με τον νομπελίστα ποιητή ''εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι μια βάρκα. Που σημαίνει πως αυτά χρειάζεσαι για να την χτίσεις από την αρχή''.
Όταν έπεσε στο τραπέζι η συγκεκριμένη ατάκα, επικράτησε σιγή και προβληματισμός. Κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει τον Ελύτη, ωστόσο όλοι νιώσαμε την ανάγκη πως χρειαζόταν κάποιου είδος επισήμανση ή προσθήκη στην προαναφερθείσα φράση του. Κάπου εκεί, ο τολμηρότερος από την παρέα, ύψωσε ένα ποτήρι Ούζο Πλωμαρίου και είπε: ''Αν η καταγωγή του Οδυσσέα Ελύτη δεν ήταν από την Λέσβο, κατά πάσα πιθανότητα θα είχε συμπεριλάβει στην παραπάνω πρόταση και το Ούζο, αλλά μάλλον δεν θέλησε να κατηγορηθεί για τοπικισμό''. Συμφωνήσαμε μαζί του, γελώντας και τσουγκρίζοντας για μια ακόμα φορά τα ποτήρια μας.
Του Γιώργου Μυλωνά