Η αλήθεια είναι πως στη διάρκεια των χρόνων που εκτυλίσσεται ο πόλεμος στη Συρία, οι εικόνες φρίκης και ντροπής που έχουν κάνει το γύρο του διαδικτύου αλλά και των mainstream media είναι πολλές. Όμως, αυτός ο κόμπος στο στομάχι είναι κάτι που δεν παύει να συμβαίνει, όση «εξοικείωση» με την αθλιότητα κι αν αποκτήσουμε.
Το ίδιο συναίσθημα γεννήθηκε για πολλοστή φορά στη θέα ενός πατέρα, του Ammar, Σύρου πρόσφυγα, που φιλά τα παιδιά του, πίσω από τα σίδερα ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης στην Κοκκινοτριμιθιά, στην Κύπρο.
Ο Αμμάρ ζούσε ήδη στο νησί από το 2016, όταν το σπίτι τους δέχθηκε αεροπορική επιδρομή και διαλύθηκε ολοσχερώς. Η οικογένειά του αρχικά έμεινε πίσω αλλά τελικά ακολούθησε κι έφτασε στην Κύπρο μόλις το περασμένο Σάββατο, σε ένα πλοιάριο με συνολικά 300 πρόσφυγες, σε αυτό που οι Αρχές χαρακτηρίζουν ως τη μεγαλύτερη αποβίβαση προσφύγων στο νησί σε μία μέρα.
Έκτοτε, ο Ammar έψαχνε ανάμεσα στους ανθρώπους που είχαν φτάσει μήπως βρει τα 3 παιδιά του όπως και συνέβη. Μόνο που τα παιδιά βρίσκονταν εντός ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης και ο πατέρας τους δεν είχε άλλο τρόπο να τα πλησιάσει, πέρα από το να σταθεί μπροστά από την περίφραξη, να γονατίσει και να τα φιλήσει.
Για πόσο ακόμα, άραγε;