Προεκλογικά, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε χαρακτηριστεί ως «αιώνιος υπουργός», καθώς ως πιθανότερο σενάριο εθεωρείτο η παραμονή του στον θώκο του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας. Ωστόσο, τα δεδομένα ήταν διαφορετικά την επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές και ο κ. Σόιμπλε, όπως δείχνουν τα πράγματα, οδεύει στο να αναλάβει τη θέση του προέδρου του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της Γερμανίας.
Το ερώτημα που προκύπτει και με το οποίο ασχολούνται όλοι, εν μέσω των διαπραγματεύσεων για τη δημιουργία κυβερνητικού συνασπισμού, είναι ποιος θα τον διαδεχτεί στη συγκεκριμένη θέση, τη στιγμή που η καγκελάριος Μέρκελ είναι σε συζητήσεις με το δικό της κόμμα (CDU), το «αδελφό» CSU, το FDP (Φιλελεύθεροι) και τους Πράσινους (τα δύο τελευταία είναι τα κόμματα με τα οποία θεωρείται πως θα επιδιώξει να σχηματίσει συνασπισμό η Άνγκελα Μέρκελ). Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Bloomberg, οι Πράσινοι θεωρείται πιθανότερο να επιδιώξουν να αναλάβουν το υπουργείο Εξωτερικών, ενώ το FDP εκτιμάται πως έχει ως βασικό στόχο να πάρει το υπουργείο Οικονομικών.
Όσον αφορά στους πιθανούς διαδόχους, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της Deutsche Welle, στους πιθανούς υποψηφίους ανήκει ο φιλελεύθερος Βέρνερ Χόιερ, σήμερα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων – προσωπικότητα με ισχυρές διεθνείς επαφές.
Σε περίπτωση που το υπουργείο Οικονομικών παραμείνει στους Χριστιανοδημοκράτες, δεν αποκλείεται να το αναλάβει ο σήμερα υφυπουργός Οικονομικών Γενς Σπαν, τον οποίο ο Β. Σόιμπλε έχει χαρακτηρίσει «μεγάλη ελπίδα των Χριστιανοδημοκρατών».
Στη λίστα των υποψηφίων από την πλευρά του CDU το Bloomberg προσθέτει τη νυν υπουργό Άμυνας, Ούρσουλα φον ντερ Λέιεν, καθώς και τον Πέτερ Αλτμάιερ: Τον σταθερά φιλοευρωπαίο προσωπάρχη της Μέρκελ (με εσωτερική επιρροή που ανταγωνίζεται αυτήν του εξαιρετικά δημοφιλούς στη Γερμανία Σόιμπλε- αν και στερείται σημαντικών οικονομικών «περγαμηνών»).
Από πλευράς του FDP, ισχυρή προσωπικότητα θεωρείται αναμφίβολα ο Κρίστιαν Λίντνερ, επικεφαλής του κόμματος και κινητήρια δύναμη πίσω από την «αναγέννησή» του από το 2013 και μετά. Κατέχει Master στις Πολιτικές Επιστήμες και έχει διατελέσει σύμβουλος και ιδρυτής μιας διαδικτυακής startup, χωρίς όμως να έχει υπουργική εμπειρία (ως εκ τούτου, η Μέρκελ δεν θεωρείται πως είναι ιδιαίτερα υπέρ της επιλογής του στη θέση).
Άλλα στελέχη του FDP που ενδεχομένως να «παίζουν» για τη θέση είναι ο Βόλφγκανγκ Κούμπικι, ο Φόλκερ Βίσινγκ και ο Αλεξάντερ Γκραφ Λάμπσντορφ.
Από την πλευρά των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU), το βαυαρικού «αδελφού» κόμματος του CDU της Μέρκελ, έχει αναφερθεί ως υποψήφιος διάδοχος ο Μάρκους Σέντερ, ο οποίος έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών της Βαυαρίας από το 2011 και μετά. Θεωρείται «σκληροπυρηνικός» της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη, ενώ είναι επίσης ένας από τους ισχυρότερους διεκδικητές του θώκου του πρωθυπουργού της Βαυαρίας (ωστόσο ο ίδιος έχει δηλώσει στο παρελθόν πως δεν θα τον ενδιέφερε να μεταφερθεί από το Μόναχο στο Βερολίνο).
Όσον αφορά στους Πράσινους, όπως προαναφέρθηκε, προσβλέπουν κυρίως στο υπουργείο Εξωτερικών- και το πρόσωπο που φαίνεται να προαλείφεται για αυτή τη θέση είναι ο τουρκικής καταγωγής Τσεμ Εζντεμίρ, εκ των επικεφαλής του κόμματος. Σημειώνεται πως ΥΠΕΞ είχε κάποτε διατελέσει και ο προκάτοχός του, Γιόσκα Φίσερ.
Γιατί ο Σόιμπλε στη Μπούντεσταγκ
Κλείνοντας, αξίζει μια αναφορά στους λόγους που θεωρείται ότι κρύβονται πίσω από τα σενάρια μετακίνησης του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην προεδρία της Μπούντεσταγκ: η απομάκρυνσή του από την «εξίσωση» δίνει περιθώρια ελιγμών και διαπραγματεύσεων στην Άνγκελα Μέρκελ κατά τις δύσκολες διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία κυβέρνησης. Σε αυτό το πλαίσιο, η προεδρία της Μπούντεσταγκ αποτελεί το μόνο πόστο που δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί υποβιβασμός για τον βετεράνο υπουργό, και, δεδομένης της κατακερματισμένης (σε πρωτοφανές, για τα γερμανικά δεδομένα, επίπεδο) Βουλής, όποιος το αναλάβει θα έχει μπροστά του μια δύσκολη δουλειά- και ο Σόιμπλε, γνωστός για τη μακρά του πείρα στη Μπούντεσταγκ (είναι το μέλος με τα περισσότερα χρόνια υπηρεσίας) για τη φιλοευρωπαϊκή του στάση, τη θέση του υπέρ της παγκοσμιοποίησης, αλλά και τον καυστικό, αιχμηρό του λόγο, θεωρείται κάτι παραπάνω από ικανός να αντιμετωπίσει το, επιθετικό και φιλόδοξο μετά την είσοδό του στο Κοινοβούλιο, AfD (το οποίο, υπενθυμίζεται, έχει χαρακτηριστεί πολλάκις ακροδεξιό, λαϊκιστικό και ξενοφοβικό).