Τρία διδάγματα από το Κρανς Μοντάνα

Το Κυπριακό από μόνο του δεν είναι ποτέ αρκετό για να προκαλέσει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας. Στο Κρανς Μοντάνα δεν διακυβευόταν η τύχη της Κύπρου. Στο Κρανς Μοντάνα εν μέρει καθοριζόταν η επανατοποθέτηση της σχέσης Τουρκίας-ΕΕ, η γεωστρατηγική σημασία της παρουσίας της Βρετανίας στην περιοχή, το ισοζύγιο δυνάμεων Δύσης-Ρωσίας, ο έλεγχος του εναερίου χώρου, των θαλάσσιων οδών και των φυσικών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου. Υπό το πρίσμα των νέων γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή, η Κύπρος πιθανόν να ήταν και πάλι μια παράπλευρη απώλεια. Δυστυχώς, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.
Anadolu Agency via Getty Images

«When you lose, don't lose the lesson», Δαλάι Λάμα

1. Παρασυρόμενοι από το γεγονός ότι η διαπραγματευτική διαδικασία για το Κυπριακό παρέμεινε εδώ και χρόνια απαρχαιωμένα προσωποκεντρική/προσωπολατρική, θεωρήσαμε δεδομένο ότι η αλλαγή ηγεσίας στην τουρκοκυπριακή κοινότητα θα έφερνε αλλαγή και στο αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, οι δυνατότητες του Προέδρου Αναστασιάδη να δεχθεί οποιαδήποτε συμφωνία, περιορίστηκαν, αφενός, από τις ίδιες τις κόκκινες γραμμές που του επέβαλε η αξιοπρεπής, μελλοντική επιβίωση των ελληνοκυπρίων σ' ένα εν τέλει «φυσιολογικό» κράτος, αλλά, αφετέρου, κι από τις πολιτικές και στρατηγικές επιδιώξεις της άλλης πλευράς, που ΔΕΝ ήταν τελικά αυτές του κ. Ακιντζί. Ο οποίος ναι μεν αναβαθμίστηκε τα τελευταία χρόνια σε ρόλου ισότιμου και μεγάθυμου εταίρου (αφελώς και παραμερίζοντας το γεγονός ότι σύντομα θα τον βρίσκαμε απέναντι και όχι δίπλα μας), αλλά τελικά είχε μόνο το όνομα (His Excellency) και όχι και τη χάρη. Παλιά καραβάνα της πολιτικής ο Ακιντζί γνωρίζει ότι δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Καιι ο νοών νοείτω.

2. Οι ελπίδες για κίνηση καλή θέληση της Τουρκίας ήταν και παραμένουν αβάσιμες. Το να πιστώνουμε συνεχώς τις προσβολές και απειλές που δεχόμαστε σε κινήσεις εντυπωσιασμού και κατανάλωσης για το εσωτερικό της χώρας μπορεί να δείχνει μια κάποια αισιοδοξία, το να αρνούμαστε ν' αναγνωρίσουμε και να καταδικάσουμε τις πράξεις της Τουρκίας παραπέμπει σ' επικίνδυνη αφέλεια. Η συνήθεια της Τουρκικής κυβέρνησης να αναμασά συνεχώς τη δήθεν εκδίωξη των Τουρκοκυπρίων από τον κρατικό μηχανισμό και τους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας (που στην πραγματικότητα ήταν οικειοθελής αποχώρηση) και τα όσα τραγικά συνέβησαν ανάμεσα στις δύο κοινότητες στο νησί το 1963-64, δεν απαλύνουν τις δικές της επίσημες ευθύνες ως οργανωμένο κράτος για, μεταξύ άλλων, το βομβαρδισμό της Τηλλυρίας το 1964, την εισβολή και τη μετέπειτα παραβίαση της εκεχειρίας μεταξύ πρώτης και δεύτερης εισβολής το 1974, τις εν ψυχρώ εκτελέσεις Ελληνοκύπριων εθνοφρουρών τη δεκαετία του '80 κατά μήκος της «Πράσινης Γραμμής», τις δολοφονίες των Ισαάκ-Σολωμού τη δεκαετία του '90, που σημάδεψαν τη σύγχρονη Ιστορία του νησιού. Το σουλατσάρισμα κατά το δοκούν του Μπαρμπαρός στα χωρικά ύδατα της κατά την Τουρκία εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας απεικονίζει επακριβώς τις προθέσεις της Τουρκίας για την Κύπρο- για πάντα εδώ, όπως και όποτε της γουστάρει. Η ύπαρξη και η ευημερία των Τουρκοκυπρίων ολίγον φαίνεται να την ενδιαφέρει.

3. Το Κυπριακό από μόνο του δεν είναι ποτέ αρκετό για να προκαλέσει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας. Στο Κρανς Μοντάνα δεν διακυβευόταν η τύχη της Κύπρου. Στο Κρανς Μοντάνα εν μέρει καθοριζόταν η επανατοποθέτηση της σχέσης Τουρκίας-ΕΕ, η γεωστρατηγική σημασία της παρουσίας της Βρετανίας στην περιοχή, το ισοζύγιο δυνάμεων Δύσης-Ρωσίας, ο έλεγχος του εναερίου χώρου, των θαλάσσιων οδών και των φυσικών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου. Υπό το πρίσμα των νέων γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή, η Κύπρος πιθανόν να ήταν και πάλι μια παράπλευρη απώλεια. Δυστυχώς, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Δημοφιλή