Όταν ήμουν μικρή και με πήγαινε η μαμά μου στο τσίρκο (λίγες φορές, είναι αλήθεια) θυμάμαι την αγωνία μου με τα ακροβατικά νούμερα. Κρατούσα κυριολεκτικά την αναπνοή μου, σίγουρη πως κάποιος θα γκρεμιστεί μπροστά στα μάτια μου. Και θυμάμαι, μάλιστα , μια φορά, ένα ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο τρικ (ίσως ήταν διπλή ή τριπλή τούμπα, ίσως και ότι γινόταν με κλειστά μάτια, ίσως ότι η ακροβάτις είχε και κάποιον άλλον στην πλάτη της). Ο σκηνοθέτης είχε αυξήσει τον κίνδυνο για να μεγιστοποιήσει την αγωνία. Αποκορύφωμα ήταν πως, ειδικά για το συγκεκριμένο νούμερο, τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν πως αποσύρεται και το δίχτυ ασφαλείας...
Την αγωνία που είχα τότε στα 11 με τα κοτσιδάκια μου, ξαναθυμήθηκα με τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Η πιο κρίσιμη διαφορά είναι πως αισθάνομαι, δυστυχώς, ότι στο σημερινό σενάριο της αγωνίας τον κίνδυνο του ακροβάτη τον κουβαλάω (και) εγώ. Δηλαδή, ξαφνικά και με συνοπτικές διαδικασίες, οι ελιγμοί των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου σπρώχνουν εμάς τους πολίτες αυτής της χώρας να γίνουμε ακροβάτες. Σε ένα ακόμα πιο επικίνδυνο σενάριο. Και χωρίς να ρωτηθούμε.
Η κατάληξη (και το έπαθλο) της ακροβασίας είναι μια «κανονική οικονομία» όπου δεν θα μας λούζει κρύος ιδρώτας μια φορά (τουλάχιστον) κάθε μήνα για το τι θα ξημερώσει αύριο. Η πορεία προς αυτό το στόχο είναι ένα τεντωμένο σκοινί διαπραγμάτευσης (αμφίβολης αντοχής, ίσως μισοκομμένο). Η απόσυρση του διχτυού ασφαλείας είναι η εμμονή της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί την παράταση της εξασφάλισης του προηγούμενου προγράμματος μόνο κατά 2 μήνες -για να μεγιστοποιήσει την αγωνία.
Οι 2 μήνες θα λήξουν ακριβώς τη στιγμή που μια υποθετική νέα κυβέρνηση, όταν σκέφτεται τι θα βάλλει στις προγραμματικές της δηλώσεις θα πρέπει να διαπραγματευτεί ένα νέο μνημόνιο ως τις 28 Φεβρουαρίου, αλλιώς... Εξωτερικός δανεισμός δεν θα υπάρχει, δάνεια στήριξης δεν θα υπάρχουν, ρευστότητα στις Τράπεζες πολύ ακριβότερη. Και, πολύ φοβούμαι, θα υπάρξει πανικός. Η πολιτική ακροβασία είναι πιο σύνθετη από το τσίρκο, καθώς το πολιτικό σενάριο έχει μια ασυμμετρία ανάλογα με το αν η ακροβάτις προτάξει το αριστερό ή το δεξί της πόδι.
Η διαδρομή της ακροβάτιδας περνάει από τρία στάδια προοδευτικά αυξανόμενης επικινδυνότητας:
Πρώτο στάδιο είναι η εκλογή του προέδρου δημοκρατίας. Αν επιλέξει δεξιά, την κρίσιμη διαπραγμάτευση συνεχίζει εκείνη η συγκυβέρνηση που τη άφησε συνειδητά ανοιχτή. Αν αντιθέτως επιλέξει αριστερά, για τιμωρία θα περάσει στη δεύτερη πίστα. Με ελάχιστο χρόνο και μπροστά μια προέκταση της σχοινοβασίας -εκλογές. Η αγωνία ανεβαίνει.
Δεύτερο στάδιο: μετεκλογικές δοκιμασίες και επιλογή κυβέρνησης. Αν προτάξει το δεξί, συνεχίζει η διαπραγμάτευση με την ελπίδα να έχει ολοκληρωθεί ως τις 28 Φεβρουαρίου, που αποσύρεται το δίχτυ ασφαλείας. Αν πάλι προτάξει το αριστερό, η κατάσταση γίνεται πολύ πιο σύνθετη: πρέπει να ολοκληρωθεί μια συμφωνία για ανανέωση-αντικατάσταση του Μνημονίου από μια κυβέρνηση με αντι-Μνημονιακές διαθέσεις. Τούμπα στις θέσεις και σάλτο μορτάλε. Και το σάλτο αυτό, υπό την απειλή της πλήρους αδυναμίας χρηματοδότησης από την 1η Μαρτίου και μετά: θα έχει λήξει η επάρατη «τεχνική παράταση», οι αγορές θα είναι κλειστές και ο πανικός θα ανεβαίνει.
Το τρίτο στάδιο είναι τόσο ζοφερό για την ακροβάτιδα, που καλύτερα να μην το σκέφτεται. Από τη δεξιά πλευρά, οι αρχιτέκτονες αυτής της δοκιμασίας ίσως θα αισθάνονται ότι μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα το μείζον πρόβλημα που τους απασχολεί: να διατηρήσουν τις καρέκλες τους με μεγαλύτερη ευκολία. Από την αριστερή πλευρά, το Plan B ματαίως αναζητείται.
Σε μια τέτοια παιδική επίσκεψη στο τσίρκο, η ακροβάτις φάνηκε να χάνει προς στιγμήν την ισορροπία της. Κι αυτό μου προκαλούσε εφιάλτες για μέρες. Η μαμά μου με ξυπνούσε και μου έλεγε: «μη στενοχωρείσαι, δεν έπεσε, έβλεπες όνειρο».
Ποιος θα μας ξυπνήσει τώρα;