Καταφύγιο πολιτικής τύφλωσης και εξουσιολαγνείας

Σήμερα όμως, τώρα, στα όσα ζούμε σε πραγματικό χρόνο δε μπορεί να αντιτάσσουμε το τίποτα. Δε μπορεί ο αντίλογος να είναι μια ανάπηρη Κεντροαριστερά με κοντή μνήμη που διεκδικεί ρόλο ηγέτη με αδειανό πουκάμισο. Δε μπορεί ο αντίλογος να είναι η βεβαιότητα της ΝΔ που συμμετείχε στον όλεθρο που ζούμε σήμερα με ό,τι συνειδητά συνεισέφερε στην υπερδιόγκωση του ελλείμματος στη διακυβέρνηση Καραμανλή. Με ορφανούς επαναστάτες χωρίς ταυτότητα και συνείδηση δεν κερδίζεται καμιά μάχη. Λείπει η συστράτευση του μέσου λογικού νου, λείπει η εμπιστοσύνη στις δημοκρατικές διαδικασίες, λείπει όραμα και πρόταση χωρίς προϋποθέσεις και αστερίσκους.
sooc

Μέρες σαν αυτές δυο χρόνια πριν ζήσαμε την απόλυτη πόλωση, έναν ανηλεή πολιτικό τυχοδιωκτισμό με επαναστατικές κορώνες και χυδαία ψέματα. Η κυβέρνηση Σαμαρά κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος υπό την σφοδρή πίεση του καλπάζοντος προς την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ και των περισσοτέρων ΜΜΕ που διαδραμάτισαν τον γνωστό δημαγωγικό ρόλο. Άλλωστε είχε έρθει η σειρά του Τσίπρα να συμπεριφερθεί όπως ο αντιμνημονιακός Σαμαράς στον Παπανδρέου, όπως ο Παπανδρέου στον Καραμανλή, σκηνές του ίδιου συστημικού success story της νεώτερης ελληνικής πολιτικής ιστορίας που ζήσαμε και δυστυχώς ξεχάσαμε.

Σήμερα όμως, τώρα, στα όσα ζούμε σε πραγματικό χρόνο δε μπορεί να αντιτάσσουμε το τίποτα. Δε μπορεί ο αντίλογος να είναι μια ανάπηρη Κεντροαριστερά με κοντή μνήμη που διεκδικεί ρόλο ηγέτη με αδειανό πουκάμισο. Δε μπορεί ο αντίλογος να είναι η βεβαιότητα της ΝΔ που συμμετείχε στον όλεθρο που ζούμε σήμερα με ό,τι συνειδητά συνεισέφερε στην υπερδιόγκωση του ελλείμματος στη διακυβέρνηση Καραμανλή. Με ορφανούς επαναστάτες χωρίς ταυτότητα και συνείδηση δεν κερδίζεται καμιά μάχη. Λείπει η συστράτευση του μέσου λογικού νου, λείπει η εμπιστοσύνη στις δημοκρατικές διαδικασίες, λείπει όραμα και πρόταση χωρίς προϋποθέσεις και αστερίσκους.

Το πρόβλημα πολιτικής όμως είναι πλέον διεθνοποιημένο. Η επίσκεψη του Προέδρου των ΗΠΑ έφερε στην επιφάνεια την εικόνα ντροπής, ανοργανωσιάς και πρωτόγνωρου επαρχιωτισμού που διέπει την ελληνική πολιτική. Ο τηλεοπτικός διασυρμός είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να ζήσει η ελληνική κοινωνία. Δυο αιώνες ιστορίας, πολιτισμού, θεσμών και υπόστασης κράτους καταβαραθρώθηκαν στη ζυγαριά της ασυνειδησίας και της υποκουλτούρας του χειρότερου Πρωθυπουργού που μπορούσε να έχει μια ευρωπαϊκή χώρα. Η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη, ο πρώτος πολίτης της Αμερικής, γνώστης κουλτούρας, καλής συμπεριφοράς, ευγένειας, τύπων, άψογος σε όλα του. Τίμησε όσο κανείς άλλος τον Παρθενώνα, την Ελλάδα, μια κοσμικότητα αδιανόητη για το χαμηλών προσδοκιών ελληνικό πολιτικό status.

Η δυτική πρόσληψη του κράτους που υπήρχε μέχρι πρότινος, έστω λαβωμένη, κατέπεσε με τρόπο πανηγυρικό και άμεσο. Η αγένεια των χειρονομιών, η πρόσληψη του κανόνα χαλαρού Ελληναρά δεν είχαν καμία αντιστοίχιση με την «πόλη» και την Δημοκρατία των Αθηναίων, που με το ύφος λόγου του Περικλή ξεστόμισε ένας πραγματικός ηγέτης. Ζώντας μια ψευδαίσθηση επαρχιωτικού ναρκισσισμού, αναδείχθηκε το δήθεν αντισυμβατικό ενός Πρωθυπουργού που αγραβάτωτος συνομιλεί στον ενικό με τον Αμερικανό Πρόεδρο χρησιμοποιώντας αγγλική προσφορά στην ελληνική γλώσσα, κοιτάζοντας προς άλλη κατεύθυνση την ώρα που συνομιλεί με τον «ομόλογό» του. Είναι αριστεροσύνη και δείγμα χαλαρότητας ενός εντολοδόχου πολιτικού των αγορών να συμπεριφέρεται ως τσιφλικάς του καφενείου;

Γνωρίζει όμως ότι απέναντι έχει το τίποτα και τον κανέναν, έναν απελπισμένο λαό που ψάχνει λέξεις για το δράμα του και την εξαθλίωση του. Η ραγδαία μεταμόρφωση του, από Τσε της Ελλάδας, σε υπέρμαχο των μνημονίων και τιμητή του Φιντέλ είναι δείγμα της αντιφατικής προσωπικότητας και της αγωνίας του ως εκφραστή εξουσίας να παραμείνει στο τιμόνι της πρωθυπουργίας έστω και ένα μήνα παραπάνω, κρατώντας σε ετοιμότητα το στενό κομματικό του ακροατήριο. Άλλωστε το κράμα των γυρολόγων του χειρότερου κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ και πολλοί από την καραμανλική δεξιά έχουν τονίσει με κάθε αφορμή και σε κάθε κρίσιμη στιγμή πως μόνος τους καημός είναι να κρατήσουν βουλευτική έδρα.

Η πατέντα του προοδευτικού και του αγωνιστή έχει πλέον χάσει τη ζωντάνια, το νόημα και το μήνυμά της. Εξαπατηθήκαμε για ακόμα μια φορά, μόνη προσδοκία το 50% του εκλογικού σώματος να προσέλθει στις επερχόμενες κάλπες και να αλλάξει συσχετισμούς σε πρόσωπα και κόμματα, καθώς η πολιτική αυθαιρεσία τρέφεται από τη σάρκα της κοινωνικής απάθειας και της καπηλείας των θεσμών.

Δημοφιλή