Οι Στρατιωτικοί που αποσχίστηκαν από τις κυβερνητικές συριακές δυνάμεις, λόγω άρνησης να συμμετάσχουν ως εργαλείο της στρατιωτικής λύσης του καθεστώτος για την αντιμετώπιση των εξεγερθέντων από το 2011 μέχρι σήμερα, προχώρησαν στην ίδρυση ενός πρώτου επίσημου στρατιωτικού θεσμού της αντιπολίτευσης. Ο Ταγματάρχης του μηχανικού στρατού ξηράς Χουσέιν Χαρμούς (Hussein Harmoush) ήταν ο αξιωματικός που ίδρυσε τον πυρήνα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (Free Syrian Army- FSA) με την αρχική του ονομασία «Ομάδα των Ελεύθερων Αξιωματικών» τον Ιούνιο του 2011. Η Ομάδα αυτή μπήκε σε μάχες με τις κυβερνητικές δυνάμεις και τις παραστρατιωτικές Ομάδες Σαμπίχα, προκειμένου να προστατεύουν όσους διαδηλώνουν κατά του Μπααθικού καθεστώτος. Ένα μήνα μετά από την ίδρυση και σε μια ύποπτη υπόθεση, συλλαμβάνεται ο Χαρμούς, που είχε εγκατασταθεί σε τουρκικό έδαφος, από τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας. Ωστόσο, πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τουρκικοί παράγοντες έπαιξαν ρόλο στην παράδοσή του στις συριακές αρχές, αν και η κυβέρνηση της Άγκυρας αρνήθηκε την ανάμειξή της σε αυτή την υπόθεση.
Νέος αρχηγός της ομάδας αναλαμβάνει ο συνταγματάρχης Ριάντ Αλ Ασάαντ ( Riad al-Asaad), ο οποίος ανακοίνωσε επίσημα τη συγκέντρωση όλων των αποσχισθέντων στρατιωτικών υπό την ονομασία του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA). Πράγματι μέσα σε ένα χρόνο κατάφερε αυτός ο νέος στρατός να είναι, πρακτικά, εθνικό σύμβολο της συριακής αντιπολίτευσης. Οι επιτυχίες του FSA σε εθνικό επίπεδο προκάλεσαν ανησυχίες στους περιφερειακούς και διεθνείς παίκτες αλλά και στην ίδια την αντιπολίτευση, κυρίως στους κόλπους του κινήματος της Συριακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας γιατί ο FSA δεν υπάκουγε, αρχικά, σε κανέναν και υιοθέτησε μια ατζέντα καθαρά πατριωτική.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο FSA υιοθέτησε την πράσινη σημαία που είχε καθιερωθεί από τους Σύριους αγωνιστές κατά της αποικιακής Γαλλίας (1920-1945) και παρέμεινε η επίσημη σημαία της Συρίας ως ανεξάρτητη χώρα μέχρι το 1958, οπότε αντικαταστάθηκε από τη σημερινή κόκκινη με δύο αστεράκια που θεωρείται το σύμβολο της ένωσης της Συρίας με την Αίγυπτο. Από τη διάλυση της ένωσης το 1961 μέχρι το 1980 όπου ξανά υιοθετήθηκε η σημερινή κόκκινη σημαία της Ένωσης ως επίσημη της Συρίας, πέρασε η χώρα από άλλες δυο διαφορετικές σημαίες.
Επομένως είναι λάθος να χαρακτηριστεί η πράσινη σημαία ως τρομοκρατική γιατί με αυτό το τρόπο νομιμοποιούμε την περίοδο της γαλλικής κατοχής στη Συρία, αφαιρώντας μια σημαντική περίοδο από την σύγχρονη ιστορία της χώρας. Επιπλέον, η απόλυτη πλειονότητα των ισλαμικών ομάδων, που αναδείχθηκαν ένα χρόνο μετά, υιοθέτησαν θρησκευτικές σημαίες διαφορετικές από την πράσινη της ανεξαρτησίας της χώρας, με σκοπό την εξυπηρέτηση προσωπικών σκοπών μα όχι πατριωτικών.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η διαμάχη για την εξουσία μεταξύ των ίδιων των μελών της αντιπολίτευσης είναι ανοικτή και σκληρή. Ο μονοπωλιακός ρόλος των μελών του κινήματος της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», που υποστηρίζεται από την Άγκυρα, ήταν εξίσου σημαντικός στο ξεκίνημα της διαδικασίας του διαμελισμού του FSA. Έτσι, η πρόταση της συριακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας να αδρανοποιούνται οι αποσχισθέντες αξιωματικοί κυρίως σε βαθμό συνταγματάρχη και άνω έγινε αποδεκτή από τις γειτονικές χώρες της Συρίας. Ο σκοπός από την εξουδετέρωση των ανώτατων αξιωματικών του FSA ήταν να αξιοποιούνται μόνο οι χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην μετά Άσαντ εποχή με την κατηγορία ότι οι ανώτατοι αξιωματικοί ανήκουν στην μπααθιστική σχολή και ακόμη κρατάνε την κοσμική θεωρία.
Επίσης, οι υπεύθυνοι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κατάφεραν να εξουσιάζουν το πολιτικό βήμα, αλλά και το λόγο της αντιπολίτευσης ελέγχοντας πλήρως το πρώτο πολιτικό θεσμό στην ιστορία της χώρας, το γνωστό ως το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (Syrian National Council). Επίσης, η ίδρυση ανταγωνιστικών ισλαμικών ομάδων με την ονομασία αλ Φαρούκ ήταν το δεύτερο χτύπημα κατά του FSA λόγω του άφθονου χρήματος που διοχετεύτηκε προς τις ένοπλες ομάδες των Αδελφών Μουσουλμάνων και παράλληλα περιορίστηκαν οι οικονομικοί πόροι του FSA. Η ενίσχυση των ισλαμικών ομάδων επέτρεψε εύκολα την εισροή ξένων μουσουλμάνων μαχητών στο όνομα του Ισλάμ προκειμένου να παίξουν ρόλο στη συριακή σκακιέρα. Οι ξένοι μαχητές αργότερα μετατράπηκαν σε Μέτωπο του Αλ Νούσρα (Al-Nusrah Front) και ΙΣΙΣ. (Τhe Islamic State of Iraq and Syria)
Επιπρόσθετα, η επιθυμία της κυβέρνησης του προέδρου Ομπάμα να έχει άμεσα και υπό τον έλεγχό της αντικαθεστωτικές παραστρατιωτικές ομάδες που, θεωρητικά, ανήκαν στο FSA όπως το κίνημα Χαζζμ (Hazzm Movement) και το Μέτωπο των Σύριων Επαναστατών (Syrian Rebel Front) υπό την ηγεσία του Τζαμάλ Μαλούφ (από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα) έδωσε χαριστική βολή στο ρόλο του Γενικού Επιτελείου του FSA.
Επίσης, η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να στηρίξει ομάδες εκτός του FSA όπως το στρατό του Ισλάμ ενίσχυσε το κλίμα της περιθωριοποίησης εις βάρος των Σύριων αξιωματικών της αντιπολίτευσης. Έτσι, σε αυτό το νέο σκηνικό ο FSA κατέληξε να είναι μια από τις πιο αδύναμες ομάδες της συριακής σύγκρουσης. Με την πάροδο του χρόνο, οι περισσότεροι μαχητές του FSA παράτησαν τις θέσεις τους προκειμένου να ενταχθούν εντός ομάδων που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό και αρκετοί προτίμησαν να ζητήσουν άσυλο στην ΕΕ όπως ο ταξίαρχος Μουσταφά Αλ Σέιχ (Mustafa Al-Sheikh) και ο επιτελάρχης Αμπντουλ Ιλάχ Αλ Μπασίρ (Abdul-Ilah al-Bashir). Τέλος, σήμερα δεν υπάρχει Ελεύθερος Συριακός Στρατός αλλά ομάδες που πολεμάνε ως μισθοφόροι υπέρ των χρηματοδοτών.
Η πράσινη σημαία της ανεξαρτησίας της Συρίας από τους Γάλλους το 1946
Η σημαία της ένωσης με την Αίγυπτο (1958-1961), κάθε αστέρι συμβολίζει μια χώρα. Υιοθετήθηκε επίσημα ως σημαία της Συρίας από τον πρόεδρο Χαφέζ αλ Άσαντ το 1980