Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αποτελεί ιδανική πηγή έμπνευσης για ανθρώπους σκεπτόμενους, διορατικούς και ταλαντούχους, όπως η συγγραφέας Ειρήνη Δερμιτζάκη. Αν και διάβασα το πλούσιο βιογραφικό της και εντυπωσιάστηκα με τις συγγραφικές της επιτυχίες, δεν μπορούσα να φανταστώ την καταλυτική δύναμη των διηγημάτων που κρύβονται στη συλλογή της με τίτλο «Αυτό που δεν γνωρίζω Aκόμα». Είκοσι μικρές σε έκταση ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, οι οποίες κρύβουν μέσα τους εκρηκτικές αλήθειες και σκληρές εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης. Είκοσι αφηγήσεις ικανές να μαστιγώσουν άγρια την ιδεατή εικόνα του μικρόκοσμού μας, να αφυπνίσουν συνειδήσεις και να καταστρέψουν τα προσωπεία που αυξάνονται με αλματώδη ρυθμό στις μέρες μας. Είκοσι κραυγές ενάντια στη βία, είκοσι εκκλήσεις για αγάπη και τρυφερότητα.
Με λόγο λιτό, άμεσο, καυστικό και με ένα ιδιάζον χιούμορ που προσδίδει άλλη διάσταση στις λέξεις, η συγγραφέας καταφέρνει να πυροδοτήσει σκέψεις και συναισθήματα. Οι ιστορίες είναι τόσο οικείες, γιατί περιγράφουν με γλαφυρότητα σκηνές απλών ανθρώπων, καταστάσεις που ελλοχεύουν στη διπλανή πόρτα, γεγονότα που συναντάμε καθημερινά μα δεν αφήνουμε το περιθώριο να ταλανίσουν το μυαλό μας. Η γραφή είναι τόσο ζωντανή και παραστατική, που νιώθεις να ξεπηδούν διαρκώς μπροστά σου εικόνες προκαλώντας άλλοτε το μειδιάμά σου, άλλοτε συγκίνηση, άλλοτε οργή, και άλλοτε ανείπωτο πόνο και ντροπή για αυτά που συμβαίνουν διαρκώς γύρω μας. Τα πρόσωπα της αφήγησης εναλλάσσονται κατορθώνοντας να προβάλλουν με καθαρότητα την ένταση της κάθε ιστορίας.
Είκοσι κραυγές ενάντια στη βία, είκοσι εκκλήσεις για αγάπη και τρυφερότητα.
Ο στόχος των διηγημάτων αυτών δεν είναι να χρησιμοποιήσει τη χυδαιότητα των ανθρώπινων πράξεων για να προκαλέσει, αλλά να αποτελέσει τη φωνή δεκάδων ανθρώπων που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τη βία και βιώνουν με εγκαρτέρηση τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, την κακοποίηση κάθε μορφής. Είναι ένα γλυκόπικρο σεργιάνι στο μοναδικό τους καταφύγιο: στις ενδόμυχες σκέψεις τους που τους κρατούν όρθιους και στα όνειρα που πλάθουν συνεχώς για να μείνουν ζωντανοί. Είναι στιγμιότυπα ζωής είκοσι διαφορετικών και άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων που αναζητούν εναγωνίως την αγάπη, τη στοργή, το χάδι, την τρυφερότητα, τη λύτρωση.
Σαν θεατρικά μονόπρακτα, ο καθένας έχει λίγα λεπτά για να σου προκαλέσει το ενδιαφέρον, για να προσελκύσει την προσοχή σου στο δικό του καθημερινό γολγοθά, για να σε μυήσει στις αγωνίες, τους φόβους, τις ενοχές, την οργή του. Τα λάτρεψα όλα, ένα προς ένα, μα το «Ένα βαζάκι μερέντα» στοίχειωσε την ψυχή μου. »Μόνο που δεν σου χάιδεψα λίγο το χέρι όταν ήσουν ανήμπορη στον Άγιο Σάββα, μαμά. Και τώρα εκεί που είσαι, δε σε φτάνω».
«Αυτό που δεν γνωρίζω Aκόμα» είναι πως η βία έρχεται απρόσκλητη και δεν κάνει διακρίσεις.
Δείτε περισσότερα στο blog Λογοτεχνικά Σοκάκια