Την εβδομάδα που μας πέρασε πολλοί μετανάστες και πρόσφυγες ξεκίνησαν από τα Διαβατά Θεσσαλονίκης και ειδικά από το κέντρο μετεγκατάστασης, όπως το αποκαλούν οι αρχές, για να πάνε να διαμαρτυρηθούν κλείνοντας δρόμους στο κέντρο της ίδιας πόλης. Την ίδια στιγμή αρκετοί έφυγαν από τον άναρχο καταυλισμό στην Ειδομένη και μπλόκαραν την εθνική οδό κάπου στο ύψος του Πολυκάστρου. Αναρωτιέμαι αν όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές πρωτοβουλίες των μεταναστών και προσφύγων ή κάποιος τους έχει παρακινήσει. Και το λέω αυτό γιατί την προηγούμενη βδομάδα γίναμε όλοι μας μάρτυρες, είτε το θέλαμε είτε όχι, αφού οι «δημοσιογράφοι» το είχανε κάνει live show, μιας ανορθόδοξης προσπάθειας αρκετών ανθρώπων να περάσουν τα σύνορα από κάποιο άλλο σημείο του χάρτη. Κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν τους παρέσυραν νερά χειμάρρου.
Αναρωτιέμαι πώς κλείνοντας δρόμους στην χώρα που «φιλοξενείσαι» μπορείς να πετύχεις το σκοπό σου, που δεν είναι άλλος από το να φύγεις από αυτή τη χώρα που ούτε και η ίδια σε θέλει. Αν υπήρχε τέλος πάντων κάποιο νόημα στο να κλείσει κάποιος δρόμος, αυτό θα ήταν να κλείσει ένας δρόμος στην πΓΔΜ ή την Αυστρία ή ακόμα πιο σημειολογικά στη Γερμανία. Νομίζω δηλαδή, πως οι άνθρωποι που προσπαθούν να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους βλέποντας το δέντρο χάνουν το δάσος.
Βλέπουμε σιγά-σιγά ανθρώπους που αγαπούμε και σεβόμαστε, ανθρώπους του στενού οικογενειακού, φιλικού μας κύκλου, αδέλφια, ξαδέλφια, κολλητούς να διολισθαίνουν στο φόβο και στο ρατσισμό.
Μέσα σε όλα αυτά το κοινωνικό «κοκτέιλ» εξελίσσεται πικάντικο καθώς έχει πάει σχεδόν Απρίλης και δεν έχει κλείσει ασφαλιστικό, φορολογικό, αξιολόγηση. Σε μια αρκετά σουρεάλ στιγμή σε βραδινό πάνελ εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ καμωνόταν ότι έχει μειωθεί η ανεργία από το 2015 και μετά, ενώ κάποιος άλλος έλεγε με πάθος πως δε θα μειωθούν οι συντάξεις. Το γεγονός και μόνο ότι μονοπωλούν τις συζητήσεις οι συντάξεις, είναι πρόβλημα. Όχι τόσο οικονομικό, μα πρωτίστως κοινωνικό.
Και το πιο συγκλονιστικό μέσα σε όλο αυτό το χάος δεν είναι ούτε η φτώχεια ούτε η ανέχεια ούτε η εξοικείωση με εικόνες που τις απεικονίζουν. Το πιο συγκλονιστικό είναι που παρακολουθούμε μια αργή ύπουλη μεταμόρφωση. Βλέπουμε σιγά-σιγά ανθρώπους που αγαπούμε και σεβόμαστε, ανθρώπους του στενού οικογενειακού, φιλικού μας κύκλου, αδέλφια, ξαδέλφια, κολλητούς να διολισθαίνουν στο φόβο και στο ρατσισμό. Η φτώχεια της κοινωνίας μας συναντά έναν εχθρό εξωτερικό και άρα πιο εύκολο να του καταλογίσουμε ευθύνες και να τον μισήσουμε. Μια κοινωνία σε κατάθλιψη βρήκε επιτέλους τί της φταίει. Και για άλλη μια φορά βρήκε σε κάποιον να τα φορτώσει, μα ποτέ στον εαυτό της.
ΥΓ: Και όλα αυτά γίνονται πιο εύκολα μιας και το γυαλόχαρτο του λαϊκισμού έχει λειάνει το δρόμο. Με βασικό της εργαλείο το δημοψήφισμα.