Πριν δεκαέξι χρόνια, η 20ή Ιουνίου καθιερώθηκε από τη Γενική Γραμματεία του ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, με αφορμή τα 50 χρόνια από την υπογραφή της «Συνθήκης για το καθεστώς των προσφύγων».
Φέτος, η μέρα αυτή, αποκτά ουσιαστικό νόημα, καθώς πλήθος επωνύμων, μέσω της εκστρατείας #WithRefugees, καλεί το κοινό να στηρίξει τις οικογένειες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, αλλά και τις κυβερνήσεις να αναλάβουν άμεσα δράση.
Συγκεκριμένα, η έκκληση ζητά από όλες τις κυβερνήσεις να διασφαλίσουν πρόσβαση στην εκπαίδευση σε κάθε προσφυγόπουλο, να παρέχουν στέγη με ασφάλεια σε κάθε οικογένεια προσφύγων και να επιτρέψουν σε κάθε πρόσφυγα τη δυνατότητα να εργαστεί ή να αποκτήσει δεξιότητες ώστε να συνεισφέρει θετικά στην κοινότητά του.
Η κατάσταση, ωστόσο, είναι σε όλους γνωστή, έχουν ειπωθεί πολλά, έχουν γραφτεί πολλά... Το να προσθέσω μερικές γραμμές παραπάνω δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Κοινός τόπος είναι, άλλωστε, πως τα φληναφήματα απαξιώνουν τον πόνο της ψυχής και τα δάκρυα, τα πιο πικρά, συνήθως είναι εκείνα που δεν τρέχουν από τα μάτια...
Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός, αμφιβάλλω αν όλα πληρώνονται σ' αυτή τη ζωή, θεία δίκη, όμως, είμαι βέβαιη ότι υπάρχει. Σε κάποιον άλλο χρόνο, σε κάποιο άλλο σύμπαν, η Νέμεση αδημονεί να απονείμει δικαιοσύνη. Δε μπορεί να συμβαίνει αλλιώς, απλά δεν μπορεί! Ειδάλλως, αυτός ο πλανήτης δεν αξίζει να υπάρχει.
Λίγους ταπεινούς στίχους καρδιάς, το δικό μου βουβό δάκρυ, λοιπόν, φίλοι μου, θα ήθελα να καταθέσω κι εγώ, - μήπως και ξαλαφρώσει λίγο η ψυχή! - για όλα εκείνα τα παιδιά που, όπως ο τρίχρονος Aylan Kurdi, έχασαν τη σύντομη ζωή τους παλεύοντας με τα κύματα.
Στον Aylan
Κάτι παράξενο ξέβρασε σήμερα το κύμα.
Ένα μικρό κορμί χωρίς ψυχή
κι ένα κρίνο στη θέση της καρδιάς.
Είπαν ότι ήταν το κουφάρι ενός αγγέλου.
- Πεθαίνουν, άραγε, οι άγγελοι ποτέ; -
Λιώνει απόψε απ' τον πόνο το φεγγάρι∙
αίμα σταλάζει πάνω απ' το Αιγαίο.
Αιδήμων σιγή!
© Christianna Loupa