Τι σημαίνει ευγνωμοσύνη άρχισα να καταλαβαίνω όταν κατάφερα να κρατήσω ένα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης μίας πρότασης για ένα διάστημα πάνω από έξι μήνες.
Πολλές φορές είχα προσπαθήσει να κρατήσω ημερολόγιο αλλά μετά από λίγες μέρες ατονούσε η προσπάθειά μου, δεν μπορούσα να κρατήσω μια συνέπεια στο γράψιμό μου. Ένιωθα έναν καταναγκασμό, μια αίσθηση καθήκοντος και επειδή είχα αρκετές πιέσεις στη ζωή μου εύκολα τα παρατούσα. Μέχρι που διάβασα για το ημερολόγιο μίας πρότασης. Πόσο δύσκολο είναι να σημειώνεις κάθε μέρα ένα πράγμα για το οποίο είσαι ευγνώμων; Για ένα πράγμα που σε κάνει ευτυχισμένο. Με πίκρα λέω ότι είναι πολύ δύσκολο να προσθέσεις στο μυαλό σου αυτή τη λειτουργία, να εκτιμήσεις τα θεμελιώδη στοιχεία της ζωής σου, όταν τα έχεις, όταν τα κρατάς στα χέρια σου. Πώς μπορείς να εκτιμήσεις το νερό, αν δεν βρεθείς στην έρημο;
Είναι δύσκολο να καλλιεργήσεις την ευγνωμοσύνη αλλά είναι εφικτό. Σε τρέφει με τα αισθήματα της θετικότητας, της ελπίδας, της αισιοδοξίας. Σου ζεσταίνει την καρδιά. Ξαναδιαβάζοντας τις σελίδες του σημειωματαρίου μου νιώθω ότι κάτι στέρεο δημιουργείται που έχει να κάνει με πρόσωπα και πράγματα της ζωής μου. Δεν συγκρίνω τη ζωή μου με άλλους που είναι σε καλύτερη θέση από μένα, επικεντρώνομαι στην οικογένειά μου, στα ενδιαφέροντά μου, στους φίλους μου, στον εαυτό μου.
Γράφω κάθε μέρα μία πρόταση για τη φύση, τη βροχή, τη θάλασσα, το σπίτι μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και κάτι ωραίο ρέει μέσα μου σαν φάρμακο, σαν θεραπεία, σαν αντίδοτο στην τοξικότητα της καθημερινότητας.
Έχουμε ξεχάσει μέσα στον στροβιλισμό που ζούμε να γευόμαστε τις μικρές, απλές χαρές της ζωής, έχει αμβλυνθεί η ικανότητά μας να τις βλέπουμε, να τις αισθανόμαστε. Ζούμε με ένα φευγαλέο τρόπο που δεν μας αφήνει να ζήσουμε τη ζωή σαν ευλογία. Σαν δώρο. Σαν θαύμα. Ενώ θα έπρεπε να ευγνωμονούμε κάθε μέρα για όλα αυτά που έχουμε, εμείς γκρινιάζουμε για τη ζωή μας, την κακοτυχία μας, συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους που έχουν περισσότερα, που ζουν καλύτερα, γινόμαστε αχάριστοι, φθονεροί, κυνικοί, πικρόχολοι. Νιώθουμε ανικανοποίητοι, ψάχνουμε τηv αληθινή χαρά μέσα στις διασκεδάσεις αλλά δεν την βρίσκουμε. Έχουμε αποχωριστεί από τη φύση, από τη ζωή της γης κι αυτό μας βλάπτει.
Γράφω κάθε μέρα για το φεγγάρι, τα λουλούδια, για κάτι που κάναμε μαζί με τα παιδιά, για έναν φίλο που είχα καιρό να μιλήσω μαζί του, για κάτι που διάβασα, για μια έξοδο με τον σύζυγό μου, για ένα καινούριο μουσικό κομμάτι που άκουσα, για κάτι που έφτιαξα ή δοκίμασα, για ένα ενδιαφέρον μέρος που επισκέφθηκα. Γράφω κάθε μέρα μία πρόταση για τη φύση, τη βροχή, τη θάλασσα, το σπίτι μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και κάτι ωραίο ρέει μέσα μου σαν φάρμακο, σαν θεραπεία, σαν αντίδοτο στην τοξικότητα της καθημερινότητας. Είναι η ευγνωμοσύνη και οι αδελφές της, η ελπίδα και η αγάπη.