Δημιουργεί η κρίση ευκαιρίες;

Η κρίση σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά κλισέ , δημιουργεί ευκαιρίες. Και ίσως πράγματι να δημιουργεί ευκαιρίες όταν μια κοινωνία έχει καταστήσει γονιμοποιό στοιχείο του DNA της , την συλλογική πεποίθηση ότι συστατικό στοιχείο για την πρόοδο της είναι η απαγκίστρωση από στερεότυπα και ψευτο-ιδεολογικούς αυτισμούς.
Sooc

Η κρίση σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά κλισέ , δημιουργεί ευκαιρίες. Και ίσως πράγματι να δημιουργεί ευκαιρίες όταν μια κοινωνία έχει καταστήσει γονιμοποιό στοιχείο του DNA της , την συλλογική πεποίθηση ότι συστατικό στοιχείο για την πρόοδο της είναι η απαγκίστρωση από στερεότυπα και ψευτο-ιδεολογικούς αυτισμούς.

Ένα κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας , σε αγαστή συνεργασία με την πλειοψηφία του πολιτικού μας συστήματος κατασκευάσανε την συλλογική φαντασίωση ότι το μνημόνιο , μια δανειακή σύμβαση με κανόνες, δημιούργησε την κρίση και όχι την αυταπόδεικτη πραγματικότητα ότι το, κακό, επαίσχυντο , μνημόνιο υπήρξε αποτέλεσμα των χρόνιων παθογενειών που μαστίζουν την πατρίδα μας,

Κανένας εχέφρων δεν αμφισβητεί ότι η προτεσταντική προσήλωση των γραφειοκρατών του μνημονίου στους αριθμούς οδήγησε μια ήδη κατακερματισμένη κοινωνία στην κοινωνικό-οικονομική απαξία.

Πολλοί όμως αμφισβητούν ότι η διαφθορά , ο δικτατορικός κρατισμός, η απουσία υγιούς επιχειρηματικότητας και κανόνων κράτους δικαίου δεν είναι αποτέλεσμα των "γερακιών '' του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά βασικά στοιχεία δόμησης του κράτους και της κοινωνίας από την μεταπολίτευση και μετά.

Δομικά στοιχεία μιας πολιτείας που έζησε εις βάρος των πολιτών της και των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου. Μια πολιτεία που κυνήγησε διαχρονικά και με βία την πρωτοπορία και το διαφορετικό.

Δομικά στοιχεία μιας επιχειρηματικότητας που δημιουργήθηκε στα πρότυπα ενός υπανάπτυκτου βαλκανικού ψευτο-καπιταλισμού που όταν το δίκιο δεν ήταν νόμος του εργάτη ήταν το δίκιο της αρπαχτής , της μίζας και της εξάρτησης από την πολιτεία.

Δομικά στοιχεία ενός κομματιού της κοινωνίας μας, που έμαθε να υποσίτιζεται από το κράτος , να δαιμονοποιεί την επιχειρηματικότητα και την δημιουργία και να παθητικοποιεί τα νιάτα της σε ένα ατέρμονο και άδικο παιχνίδι εξάρτησης με το κράτος σε ρόλο πατερούλη και την νέα γενιά σε παθητικό , αλλά όχι άμοιρο ευθυνών , δέκτη.

Όλοι αυτοί οι λόγοι δημιούργησαν το καταλληλότερο πλαίσιο για να λάβει σάρκα και οστά το κλισέ ''η κρίση ειναι ευκαιρία''. Μια χώρα που βίωσε στον βαθμό που τον βίωσε η Ελλάδα την κοινωνική και οικονομική της χρεοκοπία , έχει όλα τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να αποτελέσουν την μαγιά για να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη , Ευρωπαϊκη χώρα, ανοιχτή στις προκλήσεις , στα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και της Ευρώπης και κυρίως στις απαιτήσεις των νέων της.

Το κακό με αυτές τις αλλαγές είναι ότι δεν απαιτούν μνημόνια. Δεν χρειάζονται πολιτικό κόστος για να μετουσιωθούν σε νομοθετήματα. Δεν απαιτούν ατέρμονες συζητήσεις και αναζητήσεις πάνω από αριθμούς και νούμερα δημοσίων υπαλλήλων. Πολιτική θέληση απαιτούν από ένα πολιτικό σύστημα πο έχει συνδυάσει την πολιτική δράση με την εξυπηρέτηση συμφερόντων και το ανακάτεμα της κομματικής σούπας.

Κλείνουμε 6 χρόνια μνημονιακής κρίσης και δεν έχουμε καταφέρει ως κοινωνία και ως κόμματα να βρούμε ένα κοινό εθνικό πρόταγμα που θα δώσει τις βασικές συντεταγμένες για το που θέλουμε να πάμε αυτήν την χώρα, αυτήν την κοινωνία και τους εαυτούς μας.

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης παγιδευμένα ανάμεσα στους γραφειοκράτες των διεθνών οργανισμών και σε μια συντηρητική και φοβική άσκηση πολιτικής που εστιάζει στο πως να μην σπάσεις τα αύγα σε μια '' σπασμένη'' κοινωνία.

Η δε αξιωματική αντιπολίτευση παλεύει να ξυπνήσει από τα όμορφα αλλά ουτοπικά όνειρα της επαναστατικής της εφηβείας και να έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, χωρίς να βρέξει τα πόδια της στην άσκηση real politik.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι και για τους δύο μπροστά τους. Τι θα απογίνουν χωρίς βαρβάρους, Μνημόνιο. Η θα κυβερνήσουν ή θα ξανα-καλωσορίσουν το νέο μνημόνιο.

Δημοφιλή