Οι σταθερές στον τομέα της διεθνούς πολιτικής σκηνής τείνουν να γίνουν ανέκδοτο. Οτιδήποτε θεωρούμε σταθερή μεταβλητή την προηγούμενη εβδομάδα, τείνει να υφίσταται την επόμενη.
Αυτή η νέα πραγματικότητα καθίσταται ολοένα και πιο ευδιάκριτη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Το στενό φλερτ της Ρωσίας με την Τουρκία σε συνδυασμό με την ανασφάλεια, και τους νεκρούς, που γεννάει καθημερινά η Συριακή κρίση, δημιουργεί καθημερινά νέα δεδομένα και απαιτεί καθημερινά την εφεύρεση νέων εργαλείων για να τα αναλύσεις.
Για πολλούς αναλυτές η κίνηση του Ερντογάν εμπεριέχει και ένα κυνικό συμβολισμό-μήνυμα προς τη μεγαλύτερη -και για πολλούς μοναδική- υπερδύναμη. Να διαλέξουν, οι ΗΠΑ, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.
Σε αυτό το πλαίσιο η ιδιότυπη συμμαχία ανάμεσα στη Ρωσία και την Τουρκία, που οδήγησε στην χερσαία επέμβαση των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στη Συρία, δημιουργεί νέες συντεταγμένες στην περιοχή. Η ταυτόχρονη επίθεση των Τούρκων στις δυνάμεις του«Ίσλαμικού Κράτους» και στους Κούρδους της Συρίας, αποτελούν ένα σαφές μήνυμα από την πλευρά του Ταγίπ Ερντογάν για το ποιον θα πρέπει να αντιμετωπίζουν οι πάντες ως τον ηγεμόνα στην περιοχή. Παράλληλα, η χλιαρή αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής αποτελεί καταφανή απόδειξη ότι η χρησιμότητα των Κουρδικών Δυνάμεων στην περιοχή, έφτασε στο όριο της για τους ιθύνοντες της διπλωματίας των ΗΠΑ.
Για πολλούς αναλυτές η κίνηση του Ερντογάν εμπεριέχει και ένα κυνικό συμβολισμό-μήνυμα προς τη μεγαλύτερη -και για πολλούς μοναδική- υπερδύναμη. Να διαλέξουν, οι ΗΠΑ, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Με την Τουρκία ή με τους Κούρδους αυτονομιστές. Το δίλημμα είναι σαφές αλλά και δύσκολο να απαντηθεί. Μια Τουρκία στην αγκαλιά του Πούτιν ίσως να μη λειτουργήσει κατευναστικά στην περιοχή.
Παράλληλα, η στενή σχέση ανάμεσα στην Τουρκία και τη Ρωσία σημαίνει αυτομάτως και κακή ή ανασφαλή σχέση με τις ΗΠΑ. Παράλληλα, από πλευράς ηθικής αλλά και αποτελεσματικότητας, το άδειασμα του Κουρδικού παράγοντα εμπεριέχει ρίσκο, αφενός μεν γιατί οι Κούρδοι πολέμησαν αποτελεσματικά το «Ισλαμικό Κράτος», αφετέρου λόγω παράδοσης και ιστορίας ήταν ανέκαθεν μακριά από θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς, κάτι που στην περίπτωση του Ταγίπ Ερντογάν και της Τουρκίας, ειδικά μετά το πραξικόπημα, δεν είναι δεδομένο.