Πολλοί είναι οι φιλόσοφοι που έχουν ασχοληθεί κατά το παρελθόν με τα ζητήματα της ηθικής. Πολλά τα ερωτήματα. Πιο πολλές οι θεωρήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο η πρόσφατη στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα ζητήματα που άπτονται της Τουρκίας δεν εκπλήσσει κανέναν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από ένθερμος κήνσορας του δυτικού κράτους δικαίου και των αρχών ενός φιλελευθέρου κρατικού μηχανισμού, μετατράπηκε σε παθητικό δέκτη της μετάλλαξης του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν από έναν, σχετικά, μετριοπαθή ηγέτη σε ένα Σουλτάνο με απολυταρχικά χαρακτηριστικά, που μετατρέπει με σταδιακά και οργανωμένα βήματα το πολίτευμα της Τουρκίας σε ενός ανδρός αρχή.
Αυτός ακριβώς ο σχεδιασμός του Ερντογάν καθιστά έτι περαιτέρω ανεξήγητη την στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που υπό τον φόβο της κατάρρευσης της συμφωνίας για το προσφυγικό, φαίνεται ότι αποδέχεται τους εκβιασμούς της Κυβέρνησης της Τουρκίας και θα προχωρήσει στο άνοιγμα των δύο επόμενων κεφαλαίων της ενταξιακής διαδικασίας της γειτονικής μας χώρας για την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παράλληλα, παρασκηνιακά μεν αλλά με γοργούς ρυθμούς, φαίνεται ότι προχωράει και η διαδικασία για την απελευθέρωση του καθεστώτος θεωρήσεων για τους πολίτες της Τουρκίας, αν και κανείς δε μπορεί να απαντήσει με σιγουριά για το αν η στάση υποχωρητικότητας που εκφράζεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και χώρες όπως η Γερμανία θα βρει και άλλους ένθερμους υποστηρικτές σε κυβερνήσεις άλλων κρατών-μελών της Ευρωπαικής Ένωσης.
Το δεδομένο είναι ότι με τη στάση αυτή η μεγάλη χαμένη είναι η ίδια η Ευρώπη. Μια Ευρώπη που προτιμάει εδώ και χρόνια να βάζει τα προβλήματα κάτω από το χαλί ή να υποκύπτει στους πολιτικούς εκβιασμούς παραγόντων της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, που έχουν αποδείξει με πολλούς τρόπους κατά το παρελθόν ότι το μοναδικό πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα λαμβάνουν τα περισσότερα, δίνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα, ή ακόμη και τίποτα. Ίσως όμως ο μεγαλύτερος χαμένος να είναι η ίδια μας η χώρα, που βρίσκεται ανάμεσα σε δυο παίχτες που παίζουν με όρους νέο-οθωμανικού παζαριού.