Είναι από τις ελάχιστες φορές στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων διεθνώς, που ένας πολιτικός ηγέτης και ένα κόμμα ηττήθηκαν ενώ κέρδισαν τις εκλογές με μεγάλη άνεση από τον δεύτερο.
Είναι ένα από τα παράδοξα των εκλογών της Τουρκίας. Παράδοξα που δεν εντυπωσιάζουν έναν παρατηρητή των εξελίξεων στη γειτονική μας χώρα.
Ο Ταγίπ Ερντογάν είχε βάλει ψηλά τον πήχη των βουλευτικών εκλογών. Τόσο ψηλά που ο εκλεκτός του και νυν πρωθυπουργός δεν κατάφερε να περάσει. Και δεν κατάφερε όχι γιατί ήταν ένας κακός πρωθυπουργός αλλά γιατί ο πολιτικός του μέντορας είναι ένας πρόεδρος με τάσεις ηγεμονισμού που φόβισαν μια σημαντική μερίδα του Τούρκικου εκλογικού σώματος.
Ο εκλογικός θρίαμβος του φιλο-κουρδικού Κόμματος HDP , που πέρασε το 10% και αποτελεί τον μεγάλο νικητή των πρόσφατων εκλογών αλλά και εκφραστή της αλλαγής που συντελείται στην κοινωνία της Τουρκίας, δεν είναι νίκη των Κούρδων έναντι των Τούρκων. Αλλά νίκη μιας πιο προοδευτικής και σοσιαλδημοκρατικής ατζέντας που δεν έχουν καταφέρει να εκφράσουν οι Κεμαλιστές της αξιωματικής αντιπολίτευσης εδώ και δεκαετίες. Κατάφεραν δηλαδή να αποτελέσουν τον αντίπαλο αισθητικό και ιδεολογικό πόλο της κυβερνώσας παράταξης που εμφορείται από ισλαμικο-συντηρητικά ιδεολογήματα.
Είναι φανερό ότι από χθες το όνειρο του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν για να μετατρέψει την Τουρκία σε ένα Προεδρικό καθεστώς όπου ο ανώτατος άρχων θα λογοδοτεί μόνο στον εαυτό του, τελείωσε. Ό,τι και αν συμβεί τις επόμενες εβδομάδες το δεδομένο είναι ότι κανένας από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν θα συναινέσει στην μετατροπή του Ερντογάν στον επόμενο Σουλτάνο της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η μπάλα όμως είναι και πάλι στο γήπεδο του Τούρκου Προέδρου. Πώς θα καταφέρει να χειριστεί αυτή τη νέα περίοδο στην οποία εισέρχεται η Τουρκική πολιτική σκηνή. Θα καταφέρει να βρει συμμάχους; Και αν ναι υπό ποιους όρους και προϋποθέσεις. Αν το φιλοκουρδικό κόμμα HDP μετασχηματιστεί σε ένα καθεστωτικό κόμμα , μπορεί αφενός μεν να χάσει τον λόγο ύπαρξής του, αφετέρου να εξιλεωθεί εκλογικά.
Ως εκ τούτου, η επόμενη μέρα εκτός από διαφορετική και ενδιαφέρουσα , έχει και παραπάνω από έναν πρωταγωνιστές. Και αυτό από μόνο του είναι Νίκη της δημοκρατίας.