Όποιος παρακολούθησε τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην ΕΡΤ πριν μερικές μέρες, μάλλον δυσκολεύτηκε να πειστεί ότι μιλάει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και όχι κάποιος σωσίας του. Έχω ακόμα έντονες τις μελανιές πάνω μου από τις τσιμπιές που έδωσα στον εαυτό μου για να πεισθώ ότι είμαι ξύπνιος:
«Μπορείτε να με κατηγορήσετε για πολλά πράγματα, μπορείτε να με κατηγορήσετε, ενδεχομένως, ότι είχα αυταπάτες, ότι αυτή η Ευρώπη μπορεί να νικηθεί, ότι η δύναμη του δίκιου μπορεί να κερδίσει τη δύναμη των τραπεζών και του χρήματος. Δεν μπορείτε να με κατηγορήσετε όμως ότι είπα ψέματα στον ελληνικό λαό».
Είναι η πρώτη φορά που Έλληνας Πρωθυπουργός παραδέχεται δημοσίως ότι είχε αυταπάτες και υπερεκτίμησε τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης που είχε. Ο Αλέξης Τσίπρας ενηλικιώθηκε απότομα μεταξύ 26 Ιουνίου - 12 Ιουλίου, ένα διάστημα που θα επηρεάσει καθοριστικά την πολιτική του καριέρα αλλά και το μέλλον του ελληνικού λαού.
Στις 30/05/2015, στο άρθρο "Το τέλος της αθωότητας" γράφαμε:
«Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει πολύ σύντομα να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Αν θα μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα εξουσίας της Σοσιαλδημοκρατίας, ερχόμενος σε οριστική ρήξη με τις ακραίες τάσεις του κόμματος και προσαρμόζοντας πλήρως την πολιτική του στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή αν θα έρθει σε ρήξη με τους ευρωπαίους εταίρους, επιμένοντας στην προεκλογική αριστερή ρητορική του και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για όσα συμβούν εντός Ελλάδος από μια έξοδο της χώρας από το ευρώ. Δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα για δύο γλώσσες, μια εντός και μια εκτός Ελλάδος. Ήρθε η ώρα της απότομης ενηλικίωσης, το τέλος της παιδικής αθωότητας».
Δύο μήνες μετά, πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να κάνει την επιλογή του και από ότι φαίνεται η επιλογή αυτή δεν τον έβλαψε πολιτικά, αλλά αντιθέτως τον έχει καταστήσει αδιαφιλονίκητο κυρίαρχο του πολιτικού μας συστήματος, παρά τα μεγάλα λάθη που έκανε στους 6 μήνες διαπραγμάτευσης. Η απότομη προσγείωση του στον ρεαλισμό εκτιμήθηκε ακόμα και από τους πολιτικούς αντιπάλους του και σίγουρα από όσους ψηφοφόρους του πατούσαν στη γη και δεν ονειρεύονταν παραδείσους με σκισμένα μνημόνια και μουσικές από νταούλια και ζουρνάδες.
Εκ των πραγμάτων, η επιλογή του αυτή τον φέρνει αντιμέτωπο με τις ακραίες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τον αναγκάζει να πάρει πρωτοβουλίες για την προσγείωση στον ρεαλισμό και του κόμματος ή τουλάχιστον όσων στελεχών τον ακολουθήσουν σε ένα νέο κόμμα της κεντροαριστεράς που ενδεχομένως θα ιδρύσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε ενώνοντας τις δυνάμεις πολυποίκιλων κομμάτων και κινημάτων αριστερής, τροτσκιστικής, κομμουνιστικής, οικολογικής προέλευσης, ώστε να εξασφαλιστεί ευκολότερα η είσοδος του στη Βουλή, ξεπερνώντας το ελάχιστο όριο του 3%. Λειτούργησε για χρόνια ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας του 3% - 4%, με όρους κινηματικής λειτουργίας και όχι αστικού κόμματος εξουσίας, υποστηρίζοντας ριζοσπαστικές θέσεις και μη-συστημικές απόψεις. Βρέθηκε εντελώς ξαφνικά σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2012 και κυβέρνησης το 2015, λόγω της οικονομικής κρίσης και χωρίς να προλάβει να προσαρμοστεί στις ανάγκες ενός κόμματος εξουσίας.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ένα τέτοιο κόμμα ήταν σχεδιασμένο να αντιπολιτεύεται σκληρά και όχι να κυβερνά και να συμβιβάζεται με όρους πολιτικού ρεαλισμού. Την αδυναμία αυτή, που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας εξέθρεψε ως αντιπολίτευση, προσπαθεί να διορθώσει τώρα προσαρμόζοντας την πολιτική του στα ευρωπαϊκά δεδομένα και δίνοντας στον εαυτό του προοπτική εξουσίας για πολλά χρόνια, προσεγγίζοντας το χώρο του κέντρου που παραδοσιακά εκλέγει κυβερνήσεις.
Στην προσπάθειά του αυτή φαίνεται να έχει δίπλα του σημαντικό κομμάτι του ελληνικού λαού που έχει εκτιμήσει τις καλές προθέσεις του και το καθαρό παρελθόν του, τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης που εκ των πραγμάτων του προσφέρουν στήριξη που ποτέ δεν είχε λάβει άλλος εκλεγμένος Πρωθυπουργός, μεγάλο μέρος του κόμματός του που απέκτησε οντότητα δίπλα του, μεγάλο μέρος των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας που γνωρίζουν ότι είναι ο μόνος που θα μπορούσε να περάσει τόσο σκληρά μέτρα στον λαό.
Απέναντί του έχει, μεταξύ άλλων, σημαντικό κομμάτι του κόμματος του, την Αριστερή Πλατφόρμα, την κομμουνιστική τάση, λοιπούς ανένταχτους βουλευτές, την Κεντρική Επιτροπή και τη Νεολαία του κόμματος. Όλοι αυτοί, επικαλούμενοι ιδεολογικούς λόγους, πολεμούν μανιωδώς τη νέα συμφωνία με τους δανειστές, υποστηρίζοντας όμως ότι στηρίζουν την κυβέρνηση, ένα επιχείρημα τελείως έωλο όταν αφορά μια τόσο κρίσιμη στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης.
Η τελική σύγκρουση θα λάβει χώρα πολύ σύντομα, αφού υπογραφεί η οριστική συμφωνία με τους δανειστές, μάλλον μέσω ενός συνεδρίου όπου θα καθοριστεί ο «ιδιοκτήτης» της σφραγίδας του κόμματος. Σε κάθε περίπτωση, οι αντίπαλοι του Αλέξη Τσίπρα γνωρίζουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων σήμερα θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ, θα το έκαναν προσωπικά για τον Αλέξη Τσίπρα. Μόνο μια πολύ μικρή μειοψηφία του 36% του Ιανουαρίου 2015 θα τους ακολουθούσε σε μια δική τους εκλογική προσπάθεια. Η σφραγίδα του κόμματος όμως συνδυάζεται με μία διόλου ευκαταφρόνητη κρατική χρηματοδότηση, που κανείς δεν θα ήθελε να χαρίσει στον αντίπαλο και σίγουρα ο Πρωθυπουργός θα διεκδικήσει.
Σίγουρα το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι γεμάτο ραγδαίες εξελίξεις και πολιτικά γεγονότα που θα κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον μας. Στο τέλος αυτής της περιόδου το πολιτικό σκηνικό της χώρας δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με ότι ξέραμε ως σήμερα. Νέα κόμματα, νέες κυβερνήσεις, νέες συνεργασίες, νέα ενισχυμένη συναίνεση, νέος πολιτικός λόγος, νέα πρόσωπα, πλήρης κατάρρευση των μεταπολιτευτικών μύθων και ψευδαισθήσεων με τις οποίες μεγαλώσαμε.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι ο επαίτης της Ευρώπης, αλλά μια αξιοπρεπής χώρα εντός Ευρώπης, με συναίσθηση των πραγματικών δυνατοτήτων της και με προγραμματισμό για συγκεκριμένους επιτεύξιμους στόχους, που στοχεύουν μακροπρόθεσμα στη βελτίωση της ευημερίας των πολιτών της.
Μέσα σε αυτή τη μαυρίλα που έχει πλημμυρίσει παντού τη χώρα, μια σπίθα τρεμοπαίζει και ζητά να την κρατήσουμε ζωντανή. Μη ξεχνάμε ότι το πιο βαθύ σκοτάδι τη νύχτας είναι λίγο πριν το ξημέρωμα...