Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο. Το ακούς από τους περισσότερους πολίτες, ανεξάρτητα ποιο κόμμα έχουν επιλέξει να μας κυβερνήσει. Πράγματι. Δεν είναι δυνατόν τρεις μήνες μετά την εντολή των ψηφοφόρων στην κυβέρνηση Τσίπρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την πρώτη μέρα εκλογής του στη θέση του προέδρου της ΝΔ και ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να κηρύσσει ανένδοτο αγώνα για να ρίξει την κυβέρνηση και να γίνει αυτός πρωθυπουργός! Ναι, τρεις μόλις μήνες μετά και υπαρχούσης της Συνταγματικής πρόβλεψης για θητεία τουλάχιστον 4 ετών.
Θα πείτε, αυτό δεν είναι νέο φρούτο στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Δεν αντιλέγω, αλλά αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας είναι ολοκληρωτικά ακραίο και επικίνδυνο, καθώς τείνει να γίνει η κανονική αντιπολιτευτική συμπεριφορά. Ειδικά σήμερα, δε θα συναντήσουμε καμιά σοβαρή, ανεπτυγμένη χώρα, όπου τα κόμματα συμπεριφέρονται όπως εδώ, στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση Τσίπρα εξελέγη έχοντας νωπή την ψήφιση της συμφωνίας με τους θεσμούς από τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινοβουλίου. Αν δεν γινόταν αυτό, η χώρα θα χρεοκοπούσε και θα αποβαλλόταν από την ευρωζώνη. Το σχέδιο του Σόιμπλε έγινε γνωστό και ήταν καλά επεξεργασμένο με μεγάλη υποστήριξη και από τις περισσότερες χώρες της ΕΕ. Όμως από τη στιγμή που η θεσμική αντιπολίτευση υπερψήφισε τη συμφωνία, αμέσως μετά άρχισε να καταψηφίζει όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Όλους!
Όταν με το καλό ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις και οριστικοποιήθηκαν οι καταβολές των χρηματοδοτήσεων, ένα αίσθημα ανακούφισης κυριάρχησε πριν δώσει τη θέση του στην περισυλλογή για τις επόμενες δύσκολες μέρες. Το αίτημα Μητσοτάκη για «εκλογές τώρα», κούρασε, και έτσι μετέφερε τη σκυτάλη σε ομάδες ανεξάρτητων (!) πολιτών. Ενώ η συμφωνία για τη χρηματοδότηση της χώρας χαρακτηρίστηκε από την ΝΔ ως καταστροφή, διότι -λέει- τα δώσαμε όλα και δεν πήραμε τίποτα, ο πρόσφατος αναπτυξιακός νόμος παρότι χαρακτηρίστηκε από θετικός έως πολύ θετικός από τους κοινωνικούς εταίρους και τους παραγωγικούς φορείς, από τον εκπρόσωπο της ΝΔ κ. Κουμουτσάκο, χαρακτηρίστηκε με μία μόνο λέξη. Φάρσα! Μίλησε κανείς για φανατισμό;
Σε τόσο δύσκολες συνθήκες, σε συνθήκες μάχης για την οικονομική ανάπτυξη και την οικονομική ανεξαρτησία της χώρας, είναι παντελώς παράλογο και μοναδικό, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αντιδρούν, το καθένα από τη σκοπιά του. Άλλα κόμματα αντιδρούν για μερίδιο στην εξουσία και άλλα, διότι η μεγάλη αναταραχή είναι μια θαυμάσια κατάσταση για να παριστάνουν τους επαναστάτες και να έχουν τη μικρή τους πελατεία. Αυτή η κατάσταση υπονομεύει το παρόν και το μέλλον του τόπου. Το πολιτικό σύστημα δίνει τέσσερα έτη χρόνο εκδήλωσης του εκάστοτε κυβερνητικού προγράμματος, βάσει του οποίου έχει λάβει την εντολή. Είπαμε, δεν είναι υποχρεωτικό να κυβερνάς -μπορείς δε μπορείς- τέσσερα χρόνια, επειδή το Σύνταγμα παρέχει αυτό τον χρόνο. Από το σημείο αυτό, μέχρι του σημείου να ζητάνε όλοι εκλογές, τρεις μήνες μετά τις εκλογές, είναι εθνική παλαβομάρα. Βρείτε, για παράδειγμα, μια σοβαρή χώρα που κινείται σε αντίστοιχο πολιτικό περιβάλλον. Δείτε ποιες χώρες πρωταγωνιστούν σήμερα στον κόσμο και τι συνταγματικές προδιαγραφές έχουν. Συγκρίνετε την πολιτική σταθερότητα εκεί και τις συναινέσεις που αναπτύσσονται, με αυτό που συμβαίνει εδώ.
ο αίτημα Μητσοτάκη για «εκλογές τώρα», κούρασε, και έτσι μετέφερε τη σκυτάλη σε ομάδες ανεξάρτητων (!) πολιτών.
Με λίγα λόγια, θέλω να πω ότι πράγματι, το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας χρειάζεται αναθεώρηση. Είναι -πλέον- κραυγαλέα αυτή η ανάγκη. Όλα τα ζητήματα πρέπει να εξεταστούν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Χρειαζόμαστε πρόεδρο εκλεγμένο απ' ευθείας από το λαό, άρα και με περισσότερες αρμοδιότητες; Να το δούμε. Να τα δούμε όλα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καταστατικός χάρτης που έχουμε, δε δουλεύει προς όφελος της κοινωνίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό δεν είναι μόνο θέμα Συντάγματος. Πως είναι -κυρίως- θέμα σοβαρότητας και υπευθυνότητας των πολιτικών κομμάτων και των ψηφοφόρων που ασκούν τον έλεγχό τους. Ναι, αλλά η χώρα δε μπορεί να περιμένει, διότι η χώρα είναι οικονομικά χρεοκοπημένη και γεωστρατηγικά περικυκλωμένη από από επιθετικούς εθνικισμούς. Το σκέφτεται άραγε κανένα κόμμα αυτό; Στα πάνω σύνορα έχουμε την Αλβανία και τα Σκόπια. Η Βουλγαρία σήμερα είναι αδύναμη και δεν ενοχλεί αλλά δεξιά στα ανατολικά υπάρχει ένας επικίνδυνος και επιρρεπής στους τυχοδιωκτισμούς παίκτης, που κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι μπορεί να κάνει για να ξεφύγει από τα εσωτερικά του προβλήματα. Τίποτα τέλος πάντων δε μάθαμε από τα κύματα των προσφύγων που διοχετεύτηκαν αποκλειστικά στη χώρα μας;
Εν κατακλείδι: Η Συνταγματική αναθεώρηση είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη των καιρών. Αφού η πολιτική κουλτούρα των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών τύπου Γερμανίας, Βρετανίας και Σκανδιναβικών χωρών δεν είναι εύκολη και εφικτή, ας προβληματιστούμε τουλάχιστον με το μεικτό σύστημα της Γαλλίας που μοιάζει πιο κοντά μας. Αν -πάντως- αυτή η ανάγκη δεν αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα και ευθύνη, σύντομα, η χώρα μας θα βασανίζεται αδίκως. Ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος, έχει το λόγο. Ο πολίτες είναι έτοιμοι για τις νέες ιδέες και προτάσεις. Αφού δε μπορούμε να αλλάξουμε τους πολιτικούς παίκτες, ας αλλάξουμε τουλάχιστον τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού. Τι άλλο μένει;