Οι Συνεργαζόμενες Ενώσεις στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ, ανακοίνωσαν για το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου, ημέρα εγκαινίων της ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό, 24ωρη απεργία στους δημόσιους και ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας. Στη σχετική ανακοίνωση σημειώνουν:
«Οι εργαζόμενοι στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ, αναπόσπαστο κομμάτι της δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας, απεργούμε συνεχίζοντας το δίκαιο αγώνα μας για την προάσπιση της πλουραλιστικής, ανεξάρτητης ενημέρωσης, της ελευθεροτυπίας, της πολυφωνίας, της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, της εργασιακής μας αξιοπρέπειας, την υπεράσπιση και εγγύηση όλων των θέσεων εργασίας των συναδέλφων μας». Και συνεχίζουν αναφέροντας ότι: «Απαιτούμε εδώ και τώρα από την κυβέρνηση να παρέμβει για την εγγύηση όλων των θέσεων εργασίας στους τηλεοπτικούς σταθμούς είτε αδειοδοτήθηκαν είτε όχι!».
Ασφαλώς δεν είναι εύκολο για συνδικαλιστές, πολύ περισσότερο όταν τα σωματεία έχουν μετατραπεί σε συντεχνίες, να δράσουν ως πρωτοπορία. Αυτό άλλωστε είναι σπάνιο στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος διεθνώς. Όμως, από το σημείο αυτό, μέχρι να ζητάς την εγγύηση όλων των θέσεων εργασίας στους τηλεοπτικούς σταθμούς, είτε αδειοδοτήθηκαν είτε όχι, δεν υπάρχει απλώς μεγάλη διαφορά. Υπάρχει χάος! Διότι έτσι, ουσιαστικά απαιτείς από μια κυβέρνηση όταν οι ιδιοκτήτες του σταθμού δεν πληρώνουν ή δεν έχουν να πληρώσουν, να πληρώνει τους εργαζόμενους το κράτος. Σε καμιά περίπτωση δε μπορείς να πείσεις ότι όλα αυτά που ζητάς υπηρετούν την πολυφωνία και τον πλουραλισμό, διότι στα 35 χρόνια ιστορίας της ιδιωτικής τηλεόρασης, ποτέ τα σωματεία των ΜΜΕ δεν κατάφεραν να επιβάλουν πολυφωνία και πλουραλισμό. Όσο τα αφεντικά πλήρωναν, κανένα πρόβλημα.
Όμως σήμερα το θέμα δεν είναι αυτό. Το μέγα θέμα και παγκόσμιο φαινόμενο, είναι το τέλος της ενημέρωσης όπως την ξέραμε. Το χαρτί τελείωσε, η τηλεόραση θα φεύγει τουλάχιστον με τη μορφή που την ξέραμε, καθώς δεν είναι μακρυά ο χρόνος που οι νέοι συνταξιούχοι, έχοντας κουλτούρα διαχείρισης των νέων συσκευών ενημέρωσης, επικοινωνίας και ψυχαγωγίας, δε θα έχουν κανένα λόγο να βλέπουν ειδήσεις από τα συμβατικά κανάλια ή να περιμένουν την ώρα της ταινίας και του σίριαλ. Μπορεί λοιπόν ένα σωματείο μια συντεχνία, ένας κλάδος να αναβάλουν τις καλπάζουσες τεχνολογικές εξελίξεις για να μη χάσουν την παλαιά δουλειά τους τα μέλη του; Όσο μπόρεσε το κίνημα των Λουδιτών στις αρχές του 19ου αιώνα που κατέστρεφε τις μηχανές για να μη χαθούν οι παλαιές θέσεις εργασίας. Όσο τα κατάφεραν οι πλοιοκτήτες του Γαλαξιδίου που αποφάσισαν να κρατήσουν τα ιστιοφόρα τους και να μην περάσουν στα ατμόπλοια.
Το μέλλον της ενημέρωσης και μάλιστα πολύ περισσότερο πλουραλιστικής, είναι αυτή η «σατανική συσκευή», τα smartphones. Από εκεί θα γίνονται τα πάντα. Από εκεί μπορείς να μαθαίνεις τα γεγονότα on time όπου και αν βρίσκεσαι έχοντας παράλληλα και ζωντανή εικόνα. Ο υπολογιστής στο σπίτι ή τα tablets θα καλύπτουν ό,τι και το smartphone και επιπλέον έχουν το πλεονέκτημα των διαστάσεων για να παρουσιάζουν τις αναλύσεις των γεγονότων. Ακόμα και το διάβασμα βιβλίων, θα καλύπτεται από το σχετικό τάμπλετ το οποίο μπορεί να περιέχει ακόμα και χίλιους τίτλους. Όταν λοιπόν ένα παιδάκι τριών ετών χειρίζεται σήμερα το smartphone του μπαμπά ή της μαμάς με μεγαλύτερη άνεση από τους γονείς, είναι αστείο να μην κατανοείς το μέλλον. Ας μη σας κουράσω άλλο με θέματα που όλοι γνωρίζουμε ή έχουμε διαισθανθεί.
Η νέα εποχή στην ενημέρωση των πολιτών έχει ήδη αρχίσει. Καλό θα είναι να το κατανοήσουν και οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι που τους εκλέγουν, ώστε να δημιουργήσουν έξυπνα σωματεία, αν θέλουν να έχουν λόγο στο νέο περιβάλλον. Δυστυχώς οι συνδικαλιστές των συγκεκριμένων σωματείων, είναι βαθιά νυχτωμένοι και αρνούνται να παραδεχτούν τη νέα πραγματικότητα. Αυτό φαίνεται άλλωστε από την πεισματική τους άρνηση να δεχτούν στους κόλπους τους ως νέα μέλη δημοσιογράφους που εργάζονται στα ενημερωτικά σχήματα του διαδικτύου και των νέων μέσων. Η νέα εποχή μέσω των τεχνολογιών παρέχει απείρως περισσότερες δυνατότητες τόσο στους δημοσιογράφους για πρωτοβουλίες όσο και στους πολίτες για ενημέρωση. Απλά όλα θα γίνουν χωρίς οι συντεχνίες να έχουν λόγο. Και δεν θα έχουν λόγο, διότι δεν είναι σε θέση να παραδεχτούν τη νέα πραγματικότητα και σε μεγάλο βαθμό να την ορίσουν, ώστε το νέο δημοσιογραφικό περιβάλλον να έχει κανόνες.