Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία που δεν αντέχει να προσπεράσει. Δε θα ασχοληθώ τόσο με το ηθικό κομμάτι της κατάστασης, ούτε με τις συμφωνίες που δεν τηρούνται, ή με το ποιος φταίει, αλλά θα επικεντρωθώ στο ρεαλισμό και στις επιλογές που έχουμε.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αραβικής καταγωγής μετανάστες πολέμου ήρθαν για να μείνουν, διότι 1) για γεωλογικούς λόγους είναι αδύνατο να σηκώσουμε ένα τείχος (βλέπε γείτονες και Trump), 2) η τουρκική κυβέρνηση τους αφήνει να περάσουν ανενόχλητοι.. Επομένως είτε τους κρατάμε είτε τους πνίγουμε.
Επισήμως τους υποδεχόμαστε, ή τουλάχιστον δεν τους πνίγουμε. Οπότε μένουν δύο επιλογές: α) τους φυλακίζουμε (όπως τώρα), β) τους δεχόμαστε στην κοινωνία μας. Η πρώτη επιλογή είναι απλά μια άρνηση της πραγματικότητας και μια απαράδεκτη συμπεριφορά σε άτομα με ανάγκη, η οποία θα δημιουργεί μόνο προβλήματα όσο συνεχίζεται. Μόνο από την οικονομική σκοπιά δε μπορώ να σκεφτώ εφικτό τρόπο να πληρώνουμε τη «διαμονή» αυτών των ανθρώπων.
Υπάρχει όμως και η δεύτερη επιλογή, δηλαδή μια ουσιαστική αφομοίωση του πληθυσμού, που θα φέρει σύντομα ποικίλα οφέλη στη χώρα μας. Η Ε.Ε. αντί να δίνει λεφτά σε χώρες που δεν είναι μέλη της, θα ήταν πιο συνετό να παραχωρήσει αυτούς τους πόρους στη κατασκευή σπιτιών για τους νέους συγκάτοικους μας. Θα έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν τόσο Έλληνες όσο και μετανάστες, με ελληνικές εταιρείες κατά προτεραιότητα να αναλαμβάνουν τη κατασκευή των κτιρίων.
Με αυτό τον τρόπο θα επανεκκινήσει η ελληνική οικονομία, ανασταίνοντας άμεσα τον κατασκευαστικό κλάδο. Έτσι τα λεφτά που θα παραχωρηθούν θα μείνουν στην ΕΕ και ιδίως στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να κινηθεί χρήμα, δηλαδή μια γερή βοήθεια για να έρθει μια ουσιαστική ανάπτυξη. Ταυτόχρονα με την απότομη αύξηση του πληθυσμού θα δημιουργηθούν νέες ανάγκες, δηλαδή αύξηση της παραγωγής. Και αυτά είναι μόνο η αρχή (αύξηση φορολογουμένων, αύξηση εισφορών του κράτους κτλ.).
Δηλαδή προτείνω μια επανάληψη του "New Deal" το οποίο βοήθησε να ξεπεραστεί η μεγάλη κρίση του 1929. Τότε έγινε μια γερή επιδότηση για την κατασκευή νέων σπιτιών και σε συνδυασμό με την λήψη κοινωνικών μέτρων έγινε μια επανεκκίνηση της οικονομίας. Άλλωστε εάν παρατηρήσουμε τη μείωση του ΑΕΠ, την αύξηση της ανεργίας και άλλα νούμερα, θυμίζουν την εποχή της «Μεγάλης Ύφεσης» του 1929 (το δικό μας κραχ το 1999).
Ακόμη η αφομοίωση των μεταναστών θα είναι σημαντική για την ίδια την ελληνική κοινωνία και τον πολιτισμό της, καθώς θα μπορέσει να εξελιχθεί. Σύμφωνα με μελέτες υπάρχει άμεση σχέση οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής πολυμορφίας για μια χώρα. Παρόμοια σχέση υπάρχει με τον αριθμό των γυναικών στα διοικητικά συμβούλια εταιριών. Γενικά η ποικιλομορφία είναι καλή και πρέπει να αγκαλιάσουμε.
Άλλο ένα σημαντικό παράδειγμα είναι οι ποδοσφαιρικές ομάδες. Όταν έγιναν επαγγελματικές οι ποδοσφαιρικές ομάδες μπόρεσαν να φέρουν περισσότερους ξένους παίκτες για να αποκτήσουν περισσότερη ποικιλομορφία, με αποτέλεσμα να εξελιχθούν και να βελτιωθούν. Σε ακόμα πιο αμφιλεγόμενο θέμα ας δούμε τις εθνικές ποδοσφαίρου Γερμανίας, Ελβετίας και ιδίως Βελγίου. Και οι 3 χώρες σε μεγάλο βαθμό βασίστηκαν σε παιδιά μεταναστών (και ΠΟΛΥ οργανωμένη δουλειά). Όμως το πιο σημαντικό βήμα ήταν ότι αποδέχτηκαν τη διαφορετικότητα.
Επίσης είναι σημαντικό να θυμηθούμε τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα του 20ού αιώνα προς την Ελλάδα. Τα πιο πρόσφατα ήταν από Αλβανία, Πακιστάν και Αφρική. Αυτά δημιούργησαν προβλήματα στη καθημερινότητα μας καθώς ήρθε μεγάλος αριθμός ατόμων και οι περισσότεροι ζούσαν σε συνθήκες απάνθρωπες. Αυτό έγινε διότι όλες οι κυβερνήσεις τους αγνοούσαν, κατάσταση η οποία θα συνεχιζόταν εάν δεν είχαμε αφορμή τον Αντετοκούμπο, επειδή τον ήθελε το ΝΒΑ. Όμως (σωκρατική σκέψη) όταν ο διπλανός μας ζει άσχημα τότε όλοι θα επηρεαστούμε καθώς όλοι είμαστε μέρη ενός οικοσυστήματος
Όμως το σημαντικότερο μεταναστευτικό ρεύμα που ξεχνάμε είναι αυτό του 1923 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Επειδή η κυβέρνηση επέλεξε να τους υποδεχτεί και να τους αφομοιώσει άμεσα στην ελληνική κοινωνία τα κέρδη ήταν πολλαπλά και μακροχρόνια για τη χώρα μας. Αυτό το παράδειγμα οφείλουμε να έχουμε σαν οδηγό.
Ενστάσεις
Η πρώτη που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι θα γεμίσουμε τρομοκράτες, Θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι οι τρομοκράτες στη Γαλλία (ως πιο πρόσφατα συνδεδεμένο με το μουσουλμανισμό) ήταν Ευρωπαίοι πολίτες. Ο ISIS βρήκε πρόσφορο έδαφος και «χτύπησε», όχι το αντίστροφο. Τις ευθύνες έχουν κυρίως οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν της χειρότερης μορφής κοινωνικά γκέτο. Η καθημερινότητα αυτών των ατόμων δεύτερης κατηγορίας (με μεγάλη απόσταση από τη πρώτη) είναι τόσο σκληρή και αποπνικτική, ώστε να γίνουν τόσο εχθρικοί με ολόκληρο τον κόσμο και να προτιμήσουν να ακολουθήσουν φανατικούς τρομοκράτες χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά τρομοκρατώντας το διπλανό τους.
Άρα το μεγαλύτερο θέμα είναι η αφομοίωση του πληθυσμού, το οποίο δε θα πρέπει να είναι πρόβλημα για αυτούς που ήρθαν τώρα. Θα μπορούσαν να πάνε σε γείτονες μουσουλμανικές χώρες, αλλά επέλεξαν να κάνουν το μακρύ ταξίδι και να έρθουν εδώ, στην Ευρώπη, που διαφημίζουμε πόσο δημοκρατική, ανθρωπιστική, αναπτυγμένη και άλλα πολλά είναι. Επομένως αυτοί κάνουν ολόκληρη οδύσσεια για να ζήσουν με τον δικό μας τρόπο ζωής, δηλαδή επιθυμία από τη πλευρά τους υπάρχει για αφομοίωση και με το παραπάνω, από εμάς;
Η δεύτερη ένσταση είναι ο χώρος, κάτι που τονίζει και η εκκλησία μας. Όμως μόλις το 3% της επιφάνεια της Γης κατοικείται από πόλεις, Οπότε αδυνατώ να σκεφτώ που ακριβώς δε χωράμε. Μάλιστα ζούμε σε μια εποχή που δημιουργούνται κατοικήσιμα νησιά και επιπλεόμενα σπίτια. Επίσης νέοι τρόποι παραγωγής τροφίμων εξελίσσονται ραγδαία, οι οποίοι σύντομα θα εξαλείψουν τα προβλήματα σίτησης (χωρίς να θίξω το πόσα γεωργικά προϊόντα πετιούνται επειδή δεν είναι όμορφα). Αρα με μια οργανωμένη προσπάθεια για καταμερισμό των αγαθών δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα.
Tέλος οφείλω να αναφερθώ στα τρομοκρατικά «άρθρα» που αποκαλύπτουν τα «μυστικά σχέδια» των μεγάλων δυνάμεων. Εάν κάτι φοβούνται οι μεγάλες δυνάμεις είναι οι "τρομοκράτες μουσουλμάνοι". Οπότε γιατί να προσπαθούν να αλλοιώσουν τον ελληνικό-δυτικό μας πολιτισμό και να αφήσουν να εισχωρήσουν «τρομοκράτες μουσουλμάνοι» στα σύνορά της «δυτικής αυτοκρατορίας»;
Εν κατακλείδι, οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά έχουμε την πολυτέλεια της διδακτικής ιστορίας. Είμαστε όλοι άνθρωποι και εάν προσπαθήσουμε για το καλό όλων, τότε όλοι θα βγούμε κερδισμένοι. Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα.
Υ.Γ.1 Ας παραδειγματιστούμε από μια πιο αναπτυγμένη χώρα.
Υ.Γ.2 Ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να αποφασίσουν να γυρίσουν στις γενέτειρές τους όταν θα χρειαστεί να συναναστραφούν με το Δημόσιο;