Κάθε χρόνο η ίδια ατμόσφαιρα. Οι πολιτικοί ηγέτες ξεκινούν θριαμβευτικά τη χρονιά με δηλώσεις και προγράμματα που σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόζονται. Οι εξαγγελίες φουσκώνουν τα αυτιά των τοπικών παραγόντων, γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων, και τελικά, χάνονται ολοκληρωτικά τους αμέσως επόμενους μήνες. Μετά επανέρχονται και πάλι τον Σεπτέμβριο, στην επόμενη ΔΕΘ, σε μια μοιρολατρική απόδοση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.
Ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε φέτος να είναι σαφής σε προγραμματικές δεσμεύσεις. Γνωρίζει και ο ίδιος ότι δεν αξίζει, ότι δεν υπάρχει λόγος. Μίλησε για την πορεία της διαπραγμάτευσης, την μάχη της απελθούσας κυβέρνησης, τις προτάσεις που τελικά κατάφερε σε κάποιο βαθμό να υλοποιήσει η κυβέρνησή του. Ζητά την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων για να καταφέρει να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε μόλις πριν από εννέα μήνες. Έχει δίκιο ότι δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο για να κυβερνήσει, ή καλύτερα, έχει δικαίωμα να ζητά περισσότερο χρόνο, γνωρίζοντας πως το εκλογικό σώμα έχει δώσει απείρως περισσότερες ευκαιρίες στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ. Κι ας απέτυχαν και τα δύο κόμματα επανειλημμένως να παραμείνουν συνεπή στις δεσμεύσεις τους.
Στο επικοινωνιακό κομμάτι, ο Αλέξης Τσίπρας έχει βρει αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη στοιχεία από τον παλιό, καλό του εαυτό. Το «κούμπωμα» που είχε από την συμφωνία και μετά φαίνεται να υποχωρεί, αποδεσμεύοντας στοιχεία που δεν είχε παλαιότερα. Η ορμή και η αμφισβήτηση του «παλιού και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος» δίνουν σταδιακά τη θέση τους σε μια πιο ήπια προσέγγιση των πραγμάτων και μια καλύτερη ανάγνωση των συσχετισμών. Στόχος του είναι πλέον να καταστεί ηγέτης στον ευρύτερο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, εδραιώνοντας την επιρροή του σε εκείνους τους ψηφοφόρους και τα εκλογικά στρώματα που ξεκίνησαν να το ψηφίζουν από το 2012. Αυξάνει την πόλωση με τη ΝΔ, αλλά γνέφει προς το ΠΑΣΟΚ της Γεννηματά (όχι του Βενιζέλου), όχι για να το εντάξει απαραίτητα σε ενδεχόμενο μετεκλογικό σχήμα, αλλά για να αντλήσει την σχεδόν οπαδική δύναμη που ακόμη και σήμερα διατηρεί το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική ζωή του τόπου, ακόμα και σε εκείνους που από το 2012 το έχουν εγκαταλείψει.
Ο διεμβολισμός της κεντροαριστεράς από τον Αλέξη Τσίπρα είναι ένα στοιχείο που αρκετοί κύκλοι στο εξωτερικό κρίνουν επίσης ως απαραίτητο για την πολιτική σταθερότητα στη χώρα, θεωρώντας πως τόσο Το Ποτάμι, όσο και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να καλύψουν το κενό αυτό. Και σωστά πράττει ο πρώην Πρωθυπουργός εκτιμώντας πως η «κυβερνώσα Αριστερά» μπορεί να παραμένει ριζοσπαστική στην βαθύτερη ιδέα της, αλλά όχι απαραίτητα και στην διακυβέρνηση του τόπου.
Έχοντας πλέον αποδεσμευτεί από τα «βαρίδια» της πάλαι ποτέ Αριστερής Πλατφόρμας, σχηματίζει γύρω του ένα νέο κύκλο πολιτικών ανδρών και προσωπικοτήτων, ο οποίος θα τον συνοδεύει στην πολιτική του διαδρομή εφεξής. Ακόμα και στην περίπτωση που τεθεί θέμα αμφισβήτησης στην ηγεσία του κόμματος, έπειτα από ενδεχόμενη εκλογική ήττα, το παζλ είναι σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωμένο: από τον Νίκο Παππά και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, μέχρι τον Δημήτρη Παπαδημούλη και τη Ρένα Δούρου.