Αφήνοντας πίσω το νησί, ακούω τις υπέροχες συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι, και σκέφτομαι με λαχτάρα τις βόλτες στον Πύργο. Ανάμεσα σε πολλές εκκλησίες και τις αμέτρητες χαρακτηριστικές Σαντορινιές αμπελιές, πηγή παραγωγής των φημισμένων κρασιών του νησιού, θα δει κανείς εικόνες πραγματικής ομορφιάς πέρα από την πασίγνωστη καλντέρα και τα προβεβλημένα Φηρά και Οία.
Νεοκλασικά κτίρια, σοκάκια με κυκλαδίτικα αρχιτεκτονικά στοιχεία, όμορφες μικρές αυλές, καταπληκτικές αυλόπορτες. Και όσο ανεβαίνεις τα σοκάκια όλο και κάτι ακόμη θα βρεις να κρύβεται καλά. Είναι εκεί για αυτόν που θα ψάξει. Που θα αφιερώσει χρόνο και θα βάλει διάθεση. Ναι αυτός είναι ο Πύργος της Σαντορίνης. Αυτό τον Πύργο προσπαθούν να σώσουν με όλες τους τις δυνάμεις. Και όπως φαίνεται τα καταφέρνουν. Οι κεραίες από τις ταράτσες κατέβηκαν, οι ηλιακοί θερμοσίφωνες σταδιακά αλλάζουν τρόπο εγκατάστασης ώστε να μην «χτυπάει» άσχημα.
Σαντορίνη και ηλιοβασίλεμα. Αλλιώτικο και αυτό. Ξεχωριστό όμως. Ίσως όχι τόσο διάσημο σαν εκείνο της Οίας, αλλά πιστέψτε με όταν βρέθηκα στο μπαλκόνι του φίλου μου του Γιάννη και της Μάρης δεν ήθελα να φύγω. Μέχρι που χάθηκε τελείως και μας άφησε εκείνο το δυνατό μυστηριώδες κόκκινο ικανό να σου θυμίζει όλα εκείνα που ήθελες να κάνεις, όλα εκείνα που έκανες. Ικανό να μείνει στο μυαλό μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθείς εκεί.
Η επόμενη ήταν μία μέρα μετά. Αυτή τη φορά από το καταπληκτικό Art Hotel Santorini, και μία από τις δροσερές του βεράντες. Θέλει τρόπο να καταφέρεις να παρέχεις φιλοξενία ανεπιτήδευτη και αυθεντική αξιοποιώντας το σημείο και αναδεικνύοντάς το. Εκεί στην άκρη του οικισμού, σχεδόν περικυκλωμένο από τις αμπελιές.
Και τι καλύτερο που αυτές τις ημέρες γίνεται ο τρύγος. Είδα τα πλαστικά καφάσια ως κοφίνια και έσπευσα να μυρίσω τα φρεσκοκομμένα σταφύλια, εκείνα που θα δώσουν το φημισμένο κρασί για να ταξιδέψει στον κόσμο. Εκείνο που θα πάρει ο κάθε επισκέπτης για να θυμάται αυτή την επίσκεψη - εμπειρία. Ναι η Σαντορίνη είναι μοναδική στον κόσμο. Και είναι εκείνο το νησί του Αιγαίου που θα καταφέρεις να βρες ιδανικό συνδυασμένα, τον πολιτισμό, τον τουρισμό, το χθες και το αύριο. Το πλοίο φτάνει στη Νάξο και λέω να κατέβω. Σας αφήνω.
