Οι υποψήφιοι Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων μάχονται με τους ιδεολογικούς όρους που έθεσε ο Μπαράκ Ομπάμα

Από την άλλη πλευρά, η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ αντανακλά την συντηρητική λευκή μεσαία τάξη των Αμερικανών που βλέπει το εισόδημά της να μειώνεται, δεν εμπιστεύεται τους ομοσπονδιακούς θεσμούς, τις συνδικαλιστικές ενώσεις, αλλά και τις μεγάλες εταιρείες και θέλει τον χαμένο παράδεισο των προηγούμενων δεκαετιών και ειδικότερα εκείνον που της είχε σχεδιάσει ο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Δεν είναι απαραίτητα υπερσυντηρητικοί, αλλά στην ουσία έχουν βαρεθεί όλες τις μεγάλες οικογένειες που κυριαρχούν επί δεκαετίες στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, όπως η οικογένεια Μπους.
MANDEL NGAN via Getty Images

Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπέρνι Σάντερς έχουν οπαδούς και μάλιστα πολλούς. Αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα των προκριματικών εκλογών του Νιου Χαμσάιρ και στα δύο κόμματα, Δημοκρατικό και Ρεπουμπλικανικό, για το χρίσμα του υποψηφίου για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016.

Αυτό που δεν μέτρησαν ούτε η Χίλαρι Κλίντον ούτε οι δεκάδες υποψήφιοι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ήταν η σταδιακή μεταστροφή του αμερικανικού εκλογικού σώματος που προκάλεσε η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στο προεδρικό αξίωμα. Η έλευσή του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο έδωσε λόγο ουσίας στις πλευρές του Δημοκρατικού Κόμματος, που μέχρι τότε βρίσκονταν αριστερότερα των Δημοκρατικών προέδρων που εξελέγονται και κυρίως του Μπιλ Κλίντον. Αντίστροφα, στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα ο Ομπάμα έφερε στην επιφάνεια τις πιο συντηρητικές πλευρές του κόμματος που συνενώθηκαν κάτω από το Tea Party και σιγοτρώει τις πιο κεντρώες πλευρές του ίδιου κόμματος.

Αυτό που κατάφερε ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν να αλλάξει την ιδεολογική τροχιά των Ηνωμένων Πολιτειών όπως την είχε ορίσει ο Ρόναλντ Ρέιγκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Εισήγαγε τις Ηνωμένες Πολιτείες στην φιλελεύθερη εποχή (liberal era). Μην συγχέουμε με Ευρώπη. Οι liberals στις ΗΠΑ δεν έχουν καμμία σχέση με τους liberals στην Ευρώπη. Εκεί ταυτίζονται με τους αριστερούς.

Το κίνημα Occupy μπορεί να τελείωσε, αλλά έφερε στην πολιτική αντιπαράθεση τις οικονομικές ανισότητες στις ΗΠΑ. Oι ελίτ του Δημοκρατικού κόμματος που χάιδευαν την Γουόλ Στριτ βρέθηκαν αντιμέτωπες με liberal κινήματα που με την σειρά τους έφεραν στο προσκήνιο πιο αριστερόστροφους πολιτικούς, όπως την Ελίζαμπεθ Γουόρεν γερουσιαστή των Δημοκρατικών από την πολιτεία της Μασαχουσέτης. Πιο πρόσφατη έκφανση αυτής της νέας ιδεολογίας που καθιέρωσε ο Μπαράκ Ομπάμα είναι το κίνημα ηθοποιών του Χόλιγουντ κατά των επιλογών των κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ που επιμένουν μόνο σε υποψηφιότητες λευκών ηθοποιών.

Η ήττα της Χίλαρι Κλίντον στις προκριματικές εκλογές του Νιου Χαμσάιρ είναι ήττα των ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος που επιχείρησαν να πάρουν και πάλι τα ηνία του κόμματος.

Η υποχώρηση των κεντρώων Δημοκρατικών μέσα στους κόλπους του κόμματος τους συνέβη επί προεδρίας Τζορτζ Μπους. Μέχρι τότε, κεντρώοι, όπως ο Αλ Γκορ, προερχόμενοι κυρίως από τον Νότο, έφερναν κάθε φορά το Δημοκρατικό Κόμμα κοντά στις γραμμές των Ρεπουμπλικάνων. Ο Τζορτζ Μπους παρέσυρε ένα μεγάλο μέρος αυτών των Δημοκρατικών ψηφοφόρων προς το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Το κενό ήρθαν γρήγορα να καλύψουν οι φιλελεύθερες πλευρές του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι επιλογές του Μπους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό άρχισαν να ξυπνούν στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών φωνές από το 2003, όπως του κυβερνήτη της πολιτείας Βερμόντ, Χάουαρντ Ντιν. Η ψήφος που έριξε η Χίλαρι Κλίντον υπέρ του πολέμου στο Ιράκ το 2002 κατέστρεψε ουσιαστικά τους κεντρώους των Δημοκρατικών, οι οποίοι δεν διέθεταν πλέον επιχειρήματα για να ασκήσουν κριτική εναντίον των liberals και κυρίως του Μπαράκ Ομπάμα, για τον οποίο άνοιξε διάπλατα ο δρόμος στην προεδρία.

Η ήττα της Χίλαρι Κλίντον στις προκριματικές εκλογές του Νιού Χαμσάιρ είναι ήττα των ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος που επιχείρησαν να πάρουν και πάλι τα ηνία του κόμματος. Ακόμη και αν τελικά επικρατήσει η Χίλαρι έναντι του Μπέρνι στην κούρσα για το προεδρικό χρίσμα, θα χρειαστεί να στρέψει την πλατφόρμα των προτάσεών της σε πιο αριστερές επιλογές, εγκαταλείποντας ακόμη και δικά της μέχρι τώρα πιστεύω. Και αυτό γιατί οι νεοεισερχόμενοι ψηφοφόροι στις εκλογές του 2016, οι λεγόμενοι Millennials, είναι αριστερόστροφοι και υποστηρίζουν τις απόψεις των liberals στην πλειονότητα των θεμάτων.

Από την άλλη πλευρά, η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ αντανακλά την συντηρητική λευκή μεσαία τάξη των Αμερικανών που βλέπει το εισόδημά της να μειώνεται, δεν εμπιστεύεται τους ομοσπονδιακούς θεσμούς, τις συνδικαλιστικές ενώσεις, αλλά και τις μεγάλες εταιρείες και θέλει τον χαμένο παράδεισο των προηγούμενων δεκαετιών και ειδικότερα εκείνον που της είχε σχεδιάσει ο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Δεν είναι απαραίτητα υπερσυντηρητικοί, αλλά στην ουσία έχουν βαρεθεί όλες τις μεγάλες οικογένειες που κυριαρχούν επί δεκαετίες στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, όπως η οικογένεια Μπους.

Αυτοί οι ψηφοφόροι ταυτίστηκαν με τον Ντόναλντ Τραμπ, γιατί έχει όλα τα στοιχεία που ο μεσαίος συντηρητικός Αμερικανός ψηφοφόρος χειροκροτεί. Αυτοδημιούργητος, φωνακλάς, επιθετικός για ό,τι αυτός ο Αμερικανός ψηφοφόρος θεωρεί απειλή για τα συμφέροντά του, από τους μη νόμιμους μετανάστες μέχρι την ελεύθερη χρήση όπλων και το Ισλάμ. Επιπλέον, η πανσπερμία Ρεπουμπλικανών υποψηφίων για το προεδρικό χρίσμα, χωρίς συγκεκριμένο στίγμα, βοήθησε τον Ντόναλντ Τραμπ, που συχνά-πυκνά επίτηδες προκαλούσε με τις δηλώσεις του και τις υποτιθέμενες γκάφες του.

Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ είναι ήττα για τις ελίτ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που θα επιθυμούσαν έναν πιο ήπιο υποψήφιο που θα μπορούσε να προσελκύσει ψήφους Λατίνων και Ασιαμερικών (οι καταγόμενοι Αμερικανοί από την Ασία) και τους οποίους απωθούν τα λόγια του Ντόναλντ Τραμπ.

Αν, όντως, οι ελίτ αυτές προσπαθήσουν να ανακόψουν την πορεία του Τραμπ για το χρίσμα, θα πρέπει να πλησιάσουν το κέντρο και να αποδεχθούν λύσεις του Ομπάμα, όπως το ιατρικό πρόγραμμα περίθαλψης Obamacare. Εκεί, όμως, κινδυνεύουν να ενισχύσουν όχι την Χίλαρι Κλίντον, αλλά τον Μπέρνι Σάντερς, τον οποίο φοβούνται μήπως τον μετατρέψουν στον διάδοχο του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο.

Το σίγουρο είναι ότι όλοι οι υποψήφιοι είναι υποχρεωμένοι να κονταροχτυπηθούν πάνω στην ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική κληρονομιά που αφήνει ο Μπαράκ Ομπάμα και αυτό τον καθιστά έναν από τους πιο επιτυχημένους προέδρους των ΗΠΑ.

Δημοφιλή