Την περασμένη βδομάδα για πολλοστή φορά επιχειρηματολογούσα πόσο προσομοιάζει ο νεοθωμανισμός του Ερντογάν με τον ναζισμό του Χίτλερ. Δεν είναι θεωρητικό θέμα αλλά αφορά ενδημικό επεκτατισμό. Ακολούθησε η πρωτοφανής τουρκική παρεμπόδιση των ενεργειακών σχεδιασμών της Κύπρου. Έκτοτε, διάφορες φωνές στην Κύπρο απαιτούν από την ΕΕ να απομακρύνει τον τουρκικό στόλο, πράγμα που δεν θα γίνει –και να το ήθελε η ΕΕ– γιατί δεν υπάρχει τέτοιος μηχανισμός παρέμβασης. Εάν όμως η Τουρκία επιδιώκει ακύρωση των ενεργειακών σχεδιασμών της Κύπρου εντάσσοντάς τους στις συνομιλίες για το Κυπριακό, ποια πρέπει να είναι η αντίδραση μας;
Ενώπιον μας υπάρχουν τρεις προσεγγίσεις. Μια προσέγγιση θεωρεί ότι «επενέβηκε η Τουρκία επειδή ο Γεν. Γρ. του ΟΗΕ δεν της επέρριψε ευθύνες στις συνομιλίες και τώρα παροτρύνει συνέχισή τους, πράγμα που θα βοηθήσει στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Κύπρου. Και επειδή θα βρίσκουμε την Τουρκία μπροστά μας, πρέπει να επιστρέψουμε στις συνομιλίες…». Η προσέγγιση μπάζει. Εφόσον ο Ερντογάν επιδιώκει ακύρωση των ενεργειακών σχεδιασμών μας, επιστροφή στις συνομιλίες τώρα εξυπακούει ότι το ενεργειακό γίνεται όμηρος της όποιας λύσης με υποταγή στις υποδείξεις της Άγκυρας. Στην πραγματικότητα, όποια και νάταν η δήλωση του Γεν. Γρ./ΟΗΕ, ο Ερντογάν θα παρενέβαινε.
Η δεύτερη προσέγγιση επιδιώκει να διαχειριστεί το πρόβλημα επικοινωνιακά προβάλλοντας σαν ισχυρή αντίδραση -για να ικανοποιηθεί η κοινή γνώμη- το μπλοκάρισμα τουρκικών αιτημάτων που βρίσκονται πρακτικά στο ψυγείο π.χ. αναβάθμιση της Τελ. Ένωσης της Τουρκίας, παροχή βίζας στους Τούρκους πολίτες, άνοιγμα ενταξιακών κεφαλαίων. Αυτά είναι ουσιαστικά παγωμένα και ούτε συνδέονται με τις παραβιάσεις στην Κύπρο! Μια φαινομενική επιβολή κόστους, δεν είναι επίτευγμα ανάλογο της τουρκικής επέμβασης που επιδιώκει την ακύρωση ολόκληρου του ενεργειακού σχεδιασμού της Κύπρου.
Η σύγχρονη πολιτική είναι ουσία, είναι όμως και επικοινωνιακή τέχνη, ιδιαίτερα για τον αδύνατο. Ως ευρωβουλευτές ενδυναμώσαμε τον Πρόεδρο, αλλά εκείνος χειρίζεται το θέμα. Κανείς άλλος. Στο αρνητικό περιβάλλον για την Τουρκία (εισβολή στο Αφρίν, χτύπημα σε πλοιάριο της Ελλάδας χορηγημένο από την ΕΕ, επιδίωξη επικυριαρχίας στην Αν. Μεσόγειο κ.ά.), η πολιτική Κύπρου και Ελλάδας έχει νόημα εάν προχωρήσουμε σε απτά μέτρα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας, ανάλογα με την τουρκική επιδίωξη. Ωστόσο, είναι ο Πρόεδρος που μπορεί και οφείλει να ζητήσει κυρώσεις και αποκοπή των κονδυλίων προς την Τουρκία.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει δραματικά οι σχέσεις Τουρκίας με ΕΕ και ΗΠΑ, με δυσάρεστες και θετικές προοπτικές για εμάς. Χαρακτηριστικά, ο πρώην αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία εισηγείται εμπάργκο στους αμυντικούς εξοπλισμούς, στο τραπεζικό σύστημα της Τουρκίας κ.ά. Η επικρατούσα φοβία στην ΕΕ -και Κύπρο- ότι ο Ερντογάν πρέπει να λαμβάνει τα €3.5 δις για να συγκρατεί τις ροές των προσφύγων, φανερώνει ότι δεν έχουμε αντιληφθεί τι εστί Ερντογάν. Δεν εξαγοράζεται ο νεοσουλτάνος με €3.5 δις! Απαιτείται απεγκλωβισμός από αυτό ώστε να απελευθερωθούν σοβαρές δυνατότητες άσκησης πίεσης, με δεδομένο ότι οι ενεργειακοί σχεδιασμοί της Κύπρου εντάσσονται στο πλαίσιο της ΕΕ και όχι στο Κυπριακό. Επαναλαμβάνουμε ότι, η αδυναμία ή κωλυσιεργία της ΕΕ, δεν αποτελεί άλλοθι για τον Ελληνισμό απέναντι στο νεοθωμανισμό.