Ότι η υπόθεση Novartis αποτελεί σκάνδαλο καραμπινάτο, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Σκάνδαλο αναγνωρισμένο, διαπιστωμένο, ομολογημένο από τους πάντες. Ακόμη και στην κρίσιμη συνεδρίαση της ολομέλειας της Βουλής για την συγκρότηση της προανακριτικής επιτροπής, ουδείς αμφισβήτησε την ύπαρξή του. Ούτε τις συνέπειές του για την ελληνική κοινωνία. Σκάνδαλο το οποίο εξελίχθηκε επί κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, καθώς και επί συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Και επ’ αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Κοίτα όμως να δεις που ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη του. Ένα σκάνδαλο ορφανό πατρός. Και -κατά την μελό εκδοχή- ορφανό στους πέντε δρόμους…
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Έτσι όσο πιο απλά, όσο πιο αντικειμενικά, όσο πιο ψύχραιμα γίνεται.
Κάποιοι υπήρξαν κατά καιρούς οι πολιτικοί προϊστάμενοι του περί ου ο λόγος τομέα. Οι οποίοι όφειλαν να το αποτρέψουν. Ή να το σταματήσουν. Ή να το καταγγείλουν. Όμως τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη. Οπότε:
Α. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι είτε υπήρξαν συνεργοί στο έγκλημα.
Β. Είτε, δίχως να έχουν βάλει οι ίδιοι το δάχτυλο στο μέλι, ήξεραν περί αυτού και δεν μιλούσαν. Ούτε έκαναν το παραμικρό για την αποτροπή του. Οπότε είναι επίορκοι και, φυσικά, απολύτως συνένοχοι.
Γ. Είτε δεν ήξεραν τίποτα, δεν είχαν καταλάβει το παραμικρό. Οπότε εγκαλούνται για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων τους.
Δ. Είτε ήξεραν και αδυνατούσαν να το ελέγξουν. Οπότε υπήρξαν κλασικά ανίκανοι έναντι του ρόλου και του καθήκοντός τους. Άλλη περίπτωση, πέμπτη εκδοχή προφανώς δεν υπάρχει. Θα προσέκρουε στην κοινή λογική.
Κατά τα λοιπά, όλοι οι διατελέσαντες Υπουργοί Υγείας οι αναφερόμενοι στη δικογραφία, ισχυρίζονται πως επί της θητείας τους μειώθηκε η φαρμακευτική δαπάνη. Αλλά αν ήταν έτσι, με τόσες αλλεπάλληλες μειώσεις, μάλλον θα έπρεπε να είχε μηδενιστεί η φαρμακευτική δαπάνη. Πράγμα που, απ’ ότι ξέρουμε δεν συνέβη. Κι ύστερα, και αν ακόμη είχε συρρικνωθεί μέχρις εξαφανίσεως η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη, δεν συνέβη το ίδιο με την εκ των φαρμάκων επιβάρυνση των πολιτών. Κάθε άλλο μάλιστα. Οπότε οι φαρμακοβιομηχανίες τι είχαν, τι έχασαν. Ενώ ο πολίτης που δεν είχε, μόνο έχασε…
Όσο για την ευθύνη. Προκειμένου για την ποινική τοιαύτη, αν υπάρχει, όσο υπάρχει, όπου υπάρχει, ασφαλώς θα αποδοθεί. Μέσω της προανακριτικής επιτροπής σε πρώτη φάση προκειμένου για τα πολιτικά πρόσωπα, και της Δικαιοσύνης στη συνέχεια. Απ’ ευθείας δια της Δικαιοσύνης προκειμένου για τους υπόλοιπους. Όμως με την πολιτική ευθύνη τι γίνεται; Αυτή την οποία ουδείς εδέησε, ως τώρα, να αναλάβει. Την πολιτική ευθύνη την οποία αυτοδικαίως επωμίζονται εκείνοι (Πρωθυπουργοί, Υπουργοί), οι οποίοι άσκησαν πολιτική εξουσία στις συγκεκριμένες περιόδους, στους συγκεκριμένους τομείς. Ευθύνη αυτονόητη απέναντι στους πολίτες που τους επέλεξαν, που τους εμπιστεύτηκαν. Προκειμένου να περιφρουρήσουν τα συμφέροντά τους.
Ε λοιπόν, τα αναφερόμενα στη δικογραφία πολιτικά πρόσωπα, σε όσα απ’ αυτά «αντιστοιχούν» περίοδοι και πράξεις φαρμακευτικής ρεμούλας, αποφεύγοντας την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης του σκανδάλου, αποδείχθηκαν ανάξια του λαού. Και της εμπιστοσύνης του. Για την άλλη ευθύνη, την ποινική, βλέπουμε…