Το έργο γνωστό και χιλιοπαιγμένο και όσο θα στηνόμαστε μπροστά στις τηλεοπτικές μας οθόνες να το παρακολουθήσουμε, θα εξακολουθεί να προβάλλεται, ξανά και ξανά. Αυτή τη φορά έχει τον, πιασάρικο, τίτλο «Σκάνδαλο Novartis».
Οι πρωταγωνιστές, μεγαλοστελέχη φαρμακευτικών εταιρειών που προβαίνουν σε απόπειρες αυτοκτονίας, πολιτικοί που χρηματίζονται, προστατεύομενοι μάρτυρες που φοβούνται για τη ζωή τους και η εθνοσωτήριος κυβέρνηση μιας χώρας που αντιμάχεται τη διαφθορά και τη διαπλοκή, το οποίο αποτελεί και τη θεματολογία του έργου.
Σκηνοθεσία και υποψήφια για τον Α’ προπαγανδιστικό ρόλο η ίδια η κυβέρνηση της χώρας στην οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα. Μην περιμένετε να επέλθει η κάθαρση. Η κατάληξη του έργου είναι αναμενόμενη, καθώς τελειώνει με την εξαγγελία μιας ακόμη εξεταστικής επιτροπής.
Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο της γνωστής σειράς, «Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης», σε παραγωγή της καλλιτεχνικής εταιρείας, Nova artists productions τα γραφεία της οποίας εδρεύουν στο Μέγαρο Μαξίμου και αποτελεί συλλογική προσπάθεια μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών. Σκοπός και του συγκεκριμένου επεισοδίου, όπως πάντα, η διασκέδαση των σινεφίλ του είδους.
Το θέμα που, ομολογώ, κάπως, γλαφυρά, περιέγραψα παραπάνω, μονοπωλεί των θεμάτων της τρέχουσας επικαιρότητας και βγήκε, ή καλύτερα το έβγαλε, στη δημοσιότητα, κάπως, άτσαλα και εσπευσμένα η παρούσα κυβέρνηση σε μια προσπάθεια της να αποφύγει τον «πνιγμό» από τα απόνερα που δημιουργήθηκαν, ως αποτέλεσμα των συλλαλητηρίων των προηγούμενων εβδομάδων για τη Μακεδονία. Και ο μοναδικός της σκοπός είναι να κάνει αυτό που θεωρεί, ιερό της καθήκον. Τίποτα παραπάνω, δηλαδή, απο το να παραμείνει, όσο το δυνατόν περισσότερο στην εξουσία, κάτι στο οποίο, ομολογουμένως, έχει διακριθεί επιδεικνύοντας, ξεχωριστές δεξιότητες, στα τρία αυτά χρόνια της διακυβέρνησής της.
Οι ουσιαστικές παράμετροι, του εν λόγω σοβαρότατου θέματος, λόγω του επιτηδευμένου μυστηρίου που διατρέχει το έργο, συγκαλύπτονται εντέχνως, καθώς δεν είναι το ζητούμενο. Τα νομοθετικά ή ελεγκτικά κενά που επιτρέπουν τον χρηματισμό πολιτικών προσώπων, την καθοδηγούμενη συνταγογράφηση, τις ενδεχόμενες ψευδείς κλινικές μελέτες φαρμάκων κι ένα σωρό άλλα, τα οποία θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν, πρωτίστως, ως κοινούς θνητούς και εν δυνάμει «πελάτες» της κάθε Novartis, δε θίγονται επουδενί.
Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας επιλέγει, συνειδητά ή μη, να μην ασχολείται με την ουσία του θέματος και επιδίδεται στη μάχη των εντυπώσεων. Το προσκήνιο κυριαρχείται, από τη μια, από τα ονόματα των, υποτιθέμενων, εμπλεκόμενων-διαπλεκόμενων προσώπων και από την άλλη από τους, ενδεχόμενους, σκευωρούς, γιατί αυτό, ακριβώς, «πουλάει». Σε μια ιδανική πολιτεία με σκεπτόμενους πολίτες, το συγκεκριμένο θέμα θα δημοσιοποιούνταν, μόνο όταν η δικαιοσύνη και θα είχε να παρουσιάσει κάποιο απτό αποτέλεσμα, αφού πρώτα θα είχε επιτελέσει το έργο της, μεθοδικά και σιωπηλά και κυρίως απερίσπαστη. Κι αυτό, γιατί πολύ απλά, σε μια τέτοια χώρα, δεν θα υπήρχε ακροατήριο για θεάματα ανάλογης αισθητικής. Όχι όμως στη δική μας χώρα, καθώς, σημαντική, μερίδα των «εκλεκτών» ψηφοφόρων, περισσότερο τέρπεται από τη δυσωδία της διαφθοράς, παρά από την εξυγίανση των χώρων τους οποίους μιαίνει. Το φιλοθεάμων κοινό, στην παρούσα φάση, όντας αποχαυνωμένο μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητάς του, διεγείρεται από τις έντονες λογομαχίες, που λαμβάνουν χώρα, στα τηλεοπτικά παράθυρα, στο κανάλι της βουλής και στο ίδιο το κοινοβούλιο.
Η τωρινή κυβέρνηση, έχοντας αντιληφθεί, με τη σειρά της, την επιθυμία του κοινού για «αίμα» στην αρένα, σπαταλά το δημιουργικό της οίστρο απεργαζόμενη τρόπους αποπροσανατολισμού από τα σοβαρά θέματα που ταλανίζουν τους πολίτες και τη χώρα. Κανείς, όμως, δεν κερδίζει από αυτό. Και, δυστυχώς, έτσι, αναδεικνύεται σε master της τέχνης του αποπροσανατολισμού, χρησιμοποιώντας όλα τα κλασικά εργαλεία της προπαγάνδας, ως γνήσιος συνεχιστής της σχολής των κυβερνήσεων που μετέρχονται το συγκεκριμένο είδος τέχνης. Των κυβερνήσεων, δηλαδή, που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, τίποτα να προτείνουν και πολλά να αποφύγουν. Το μεγαλύτερο, όμως, ατόπημά της στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι για να πετύχει το στόχο της, χρησιμοποιεί, κατ’ αυτό τον τρόπο, ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Ένα θέμα που αφορά την υγεία, δηλαδή, ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Καλό θα ήταν λοιπόν να αντιληφθούμε τη βαρύτητα του εν λόγω θέματος και, απλά, να απαιτήσουμε από το πολιτικό μας προσωπικό λύσεις. Δε χρειάζεται, νομίζω, να περιμένουμε μέχρι να ξυπνήσουμε, απότομα, κάποια ημέρα από κάποια χρόνια ή ανίατη πάθηση και νιώσουμε το πρόβλημα στο πετσί μας, προκειμένου να κάνουμε κάτι.