Οι 12 χώρες στον κόσμο με την πιο «βαριά» φορολόγηση και η θέση της Ελλάδας

Τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ, ανέρχονταν κατά μέσο όρο στο 34,3% μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ το 2016, που είναι και το υψηλότερο που έχει καταγραφεί από το 1965 οπότε άρχισαν να τηρούνται στατιστικά στοιχεία στον Οργανισμό.

Τη προηγούμενη χρονιά λοιπόν, η Ελλάδα παρουσίασε τη μεγαλύτερη αύξηση στην αναλογία- φόροι-ΑΕΠ (2,2%) ενώ η Δανία είχε το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ σκαρφαλώνοντας στο 45,9%.

Οι Δανοί βέβαιοι γνωρίζουν πολύ καλά τη σημαίνει υψηλή φορολογία αφού πχ η αγορά ενός αυτοκινήτου συνοδεύεται από την καταβολή του πολύ υψηλού «φόρου εγγραφής». Υπήρχαν μάλιστα προτάσεις να μειωθεί από το 150% που είναι σήμερα στο 100% αλλά η χώρα παραμένει μια από τις πιο ακριβές για την απόκτηση αυτοκινήτου. Βέβαια, η επιλογή αυτή συνδέεται προφανώς και με την πολιτική της χώρας σε ότι αφορά τις «πράσινες μετακινήσεις» ενώ τους πολίτες παρέχεται ένα εξαιρετικό δίκτυο εξυπηρέτησης με δημόσια ΜΜΜ. Όπως και να χει πάντως ένα Volkswagen Golf στη Δανία θα κοστίσει 34.000 δολ σύμφωνα με το Bloomberg, στη Γερμανία όμως κοστίζει 21.500 δολάρια και στην Πολωνία 18.900 δολάρια.

Η δε Γαλλία, που στο infograpic του Statista.com εμφανίζεται στη δεύτερη θέση με το ποσοστό των φορολογικών εσόδων επί του ΑΕΠ να ανέρχεται στο 45,3% στην πραγματικότητα είναι χαμηλότερο απ′ ό,τι στις ΗΠΑ που εμφανίζονται στην τελευταία θέση με 25,5%. Στις ΗΠΑ οι φόροι είναι σχετικά χαμηλοί σε σύγκριση με άλλα ανεπτυγμένα κράτη ενώ τα περισσότερα έσοδα της κυβέρνησης προέρχονται από τους φόρους εισοδήματος και για την κοινωνική ασφάλιση. Οι ΗΠΑ βέβαια διατηρούν υψηλά επίπεδα στη φορολόγηση επιχειρήσεων αλλά ορισμένες εταιρείες την παρακάμπτουν μεταφέροντας δραστηριότητές τους στο εξωτερικό ή μειώνοντας τις επενδύσεις.

Στο infographic που ακολουθεί μπορείτε να δείτε κάποια από τα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ που παρουσίασαν το 2016 τα υψηλότερα ποσοστά φόρων επί του ΑΕΠ. Σημειώνεται πως έχει γίνει επιλογή συγκεκριμένων χωρών από το Statista ενώ πάντα θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν οι ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας σε ό,τι αφορά τη φορολογική πολιτική σε συνδυασμό με το επίπεδο κοινωνικών παροχών.