Με αφορμή τα πικρά δάκρυα που ρίχνουν για τα κανάλια μας διάφορες μοιρολογίστρες της αντιπολίτευσης, τόσο πικρά, που τύφλα να 'χει η Πέτρα Φον Καντ, μερικές υπομνήσεις:
Το σωτήριο έτος 1989 καταργήθηκε το κρατικό μονοπώλιο τηλεόρασης και εγένετο φως και μέγκα και αντέννα. Μέχρι τότε υφίστατο το μονοπώλιο αυτό, που μας χάρισε ιστορικές στιγμές ψυχαγωγίας όπως πχ τα ματ του πατριός μητσοτάκη στον Υμηττό για τις κεραίες του αλαφούζου (το ενενηντακάτι) και τις απαντητικές δαγκωνιές αλαφούζου (αριστείδη) στον μητσοτάκη (μπαμπά) οτι ο τελευταίος του ζητούσε διαρκώς μαυροχρήματα -και να οι επιταγές και να τα πρωτοσέλιδα που κάποτε χώριζαν τις δυο φαμελιές σε μακρυκωσταίους και κοντογιώργηδες. Τώρα η βεντέτα ξεχάστηκε, τα τσεκούρια του πολέμου θάφτηκαν, η σια λεει ειδήσεις στο αλαφουζέικο και ους ο πορτοσάλτε συνέζευξε παππάς μη χωριζέτο, αλλά υπήρξαν και εκείνες οι ένδοξες εποχές που ο αλαφούζος έριχνε τον μητσοτάκη και ο μητσοτάκης κατηγγειλε τον αλαφούζο για λαθρεμπόριο πετρελαίου.
Σε αρχική φάση (1989-1994) τα πρώτα κανάλια είχαν ειδικές άδειες, μετά βγήκε ενας νόμος το 1995 που όρισε οτι τα κανάλια θα πρέπει να λαμβάνουν υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις (μεταξύ άλλων και την καταβολή χρημάτων προς το κράτος) άδεια και μετά αυτός ο νόμος παρατάθηκε μέχρι σήμερα 15 φορές και τα κανάλια αυξάνονται, πληθύνονται, μειώνονται, πτωχεύουν ή διασώζονται, πάντως άδεια ακόμα δεν έχουν. Σημειωτέον οτι, αν είσαι έβγα της γειτονιάς και λειτουργείς χωρίς άδεια εγκεκριμένη απο 27 διαφορετικούς φορείς, μαύρο φίδι που σε έφαγε, γιατι σε σταυρώνουν με πρόστιμα και ποινές σε πολεοδομία/ δήμο/ δικαστήρια/ εφορία/ ασφαλιστικά ταμεία μέχρι εβδόμης γενεάς. Αν είσαι όμως καναλάρχης χωρίς άδεια ο νόμος παρατείνεται 15 φορές για πάρτη σου, πλατσουρίζεις σε θαλασσοδάνεια τα ποδάρια σου και δίνεις -απο τα δανεικά- μηνιάτικα που κοστίζουν όσο τρία δυάρια σε μέτρια περιοχή του κέντρου της Αθήνας στα πουλέν σου, γιατί, λες, θα σου φέρουν διαφημίσεις, απο διαφημιστικές-φούσκες που έσκασαν με βρόντο πριν καλά καλά ακουστεί η λέξη κρίση στην Ελλάδα.
Ένα έτερο σωτήριο έτος, το 2007, ο Καραμανλής ύψωσε καριοφίλια/κοντοσούβλια/ ρετσινοπότηρα στον μπαιρακτάρη και τα τσούγκρισε με τη διαπλοκή. Και είπε στον κολοκοτρώνη εκπρόσωπο της δεξιάς αριστείας Θοδωρή Ρουσόπουλο να καταστρώσει νόμο για το τηλεοπτικό τοπίο και εγένετο ο 3592/2007, στο άρθρο 6 του οποίου, -δεδομένης απο το 2001 της συνταγματικής διάταξης για τις ανεξάρτητες αρχες (15 Σ)-, η τότε Νέα Δημοκρατία (μάλλον απλή συνωνυμία με τη σημερινή, ή ίσως πολύ πολύ μακρινές και πολύ πολύ μαλωμένες ξαδέλφες) ανέθετε στον εκάστοτε υπουργό τύπου και ενημέρωσης να καθορίζει αυτός τον αριθμό των αδειών λειτουργίας καναλιων που θα προκηρύσσονται. Η Νέα Δημοκρατία του 2007, δηλαδή, νομοθέτησε με τα χεράκια της αυτο που η νέα δημοκρατία του 2016 καταγγέλει ως παράνομη και αντισυνταγματική επιλογη/ πραξικόπημα/ εκτροπή της νυν κυβέρνησης. Το δε τότε Πασόκ (ούτε κάν συνωνυμία ή μακρινή συγγένεια με το σημερινό ολιγομελές fofi club) δια των Χυτήρη και (εντάξει, το θυμάστε, εχει περάσει και απο το επικρατείας του Πασόκ ο μανόταυρος) Στέφανου Μάνου έκραζαν τη Νέα Δημοκρατία γιατι, λεει, τα έξι κανάλια που υπήρχαν το 2007 δεν τα σήκωνε η αγορά και ηταν πολλά, αφού (κάνω quote το *ινστιτούτο Τηλέμαχος Χ* απο τα πρακτικά της Βουλής) «τώρα εχουμε έξι κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας και κατα γενική ομολογία -και το ξέρουμε όλοι- τρία ειναι υπέρ αρκετά». Χμ.
Ερχόμαστε στα φρέσκα κουλούρια, τα φετινά. Η κυβέρνηση λέει: πρέπει το κράτος να αποφασίσει μέχρι πόσες άδειες σε κανάλια το συμφέρει να χορηγήσει, ώστε και η αγορά να τα σηκώσει και το κράτος να ωφεληθεί το μάξιμουμ από τις εισπράξεις και το τρίγωνο κράτος-κανάλι-τράπεζα να διαρραγεί. Υπάρχει ένα πρόβλημα, ομως. Το αρμόδιο ΕΣΡ χρειάζεται στελέχωση και η στελέχωσή του γίνεται με αυξημένη πλειοψηφία 4/5 τουλάχιστον της διάσκεψης των προέδρων. Ο προσωρινός αρχηγός της ΝΔ, Μεϊμαράκης, διεμήνυε οτι το θεμα θα λυθεί, η ΝΔ θα συναινέσει και το ΕΣΡ θα στελεχωθεί, αλλά τελικά η νδ me-ton-kyriako υπαναχώρησε. Δεν ψηφίζει ΕΣΡ, το θέλει, *ακατανόητο* γιατί, ακέφαλο. Να μην υπάρχει. Καιέτσι ούτε άδειες ούτε διαγωνισμοί ούτε τίποτα, συνεχίζουν όλα όπως παλιά. Η ελάσσων αντιπολίτευση ακολούθησε (ο Λεβέντης σημερα εχει θεωρητικά αλλάξει στάση αλλα επειδή πιθανώς θα αλλάξει και αύριο και μεθαύριο και αλλες 363 φορές μέσα στο χρόνο, δε μετράει). Αποτέλεσμα: no εσρ, no άδειες και ευτυχές το τι-είχες-Γιάννη-τι-είχα-πάντα καναλομπάχαλο ασυδοσίας του 2016. Μια ακόμα μάχη της παλιάς διαπλοκής κερδισμένη απο τα αποδυτήρια με τις πλατούλες της αντιπολίτευσης.
Η κυβέρνηση, με νόμο και αυτή, όπως καλή ώρα ο Ρουσόπουλος το 2007, αναθέτει στον υπουργό επικρατείας τον καθορισμό του αριθμού των τηλεοπτικών αδειών και η Νέα Δημοκρατία, που δεν ψήφιζε να έχουμε ΕΣΡ, αλλά ψήφιζε τα νομοσχέδια του Ρουσόπουλου, προσβάλλεται βάναυσα που αφαιρείται η αρμοδιότητα απο το ΕΣΡ και ανατίθεται στον υπουργό. Έπρεπε να παραμείνει η αρμοδιότητα στο ΕΣΡ, το ΕΣΡ να παραμείνει ακέφαλο μέχρι να αλλάξει η κυβέρνηση και έτσι να ξαναξεμείνουν τα πράγματα ως έχουν, αυτό της φαίνεται οτι είναι υγιής αντιπολίτευση. Το παίρνει προσωπικά -πρωτοστατούντος του αρχινεοδημοκράτη της Βουλής, του Βενιζέλου- της βρωμάνε όλα και αρχίζει την κολοκυθιά: γιατί ο υπουργός και όχι το ΕΣΡ, γιατί 4 και όχι 27, γιατι φλωρεντία και όχι φερράρα, γιατί Γιάννης και όχι Γιαννάκης.
Η κυβέρνηση από την άλλη, έχει μπετοναρισμένη πλειοψηφία και απαντά μονότονα σε όλα «γιατί έτσι» οργανώνοντας με όρους ριάλιτι τη διαδικασία με την οποία η παλιά διαπλοκή θα δώσει τη θέση της στη νέα διαπλοκή, απολαμβάνοντας το «για δες ποιος μιλάει» που η αντιπολίτευση απλόχερα της προσφέρει σε τεράστιες δόσεις: από το 1989 μέχρι σήμερα η αδιάσπαστη εναλλαγή κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας ΠΑΣΟΚ άφησαν το ζήτημα να λιμνάζει προκλητικά αρύθμιστο και σημερα που η κυβέρνηση τσιπροκαμμένων το ρυθμίζει όπως η Νέα Δημοκρατία το 2007, βγαίνουν στα κεραμίδια και θυμούνται το πολίτευμα, το σύνταγμα και άλλους μακαρίτες για να κλαίνε. Κάπου στη μέση των διασταυρούμενων πυρών, οι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους χρησιμοποιούνται εργαλειακά ένθεν κακείθεν, με τους μεν να κλαψουρίζουν πρώτη φορά για τον άνεργο που δε φταίει αλλά πληρώνει τη νύφη και τους δε να ανάγουν από τον καμεραμάν μέχρι τον γραφίστα συλλήβδην όλους σε «πρετεντέρηδες που καλά να πάθουν» (αν κάποιος απο όλους δεν πάθει τίποτα, αυτός θα είναι ο Πρετεντέρης) και σε «σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ για τα τσιράκια της Τρέμη».
Εν κατακλείδι: έστω και έτσι, το απόστημα της μπετοναρισμένης συγκεκριμένης, αυταρχικής διαπλοκής ανάμεσα σε μέσα ενημέρωσης-κέντρα πολιτικής εξουσίας-τράπεζες πρέπει να σπάσει. Έχω και εγω τις αμφιβολίες μου, έχω και εγώ τα ερωτηματικά μου για τη διαδικασία. Ενδεικτικά: πώς προέκυψε ο αριθμός 4, ποια η αξιοπιστία του ινστιτούτου φλωρεντίας (αν ήμουν αξιωματική αντιπολίτευση αντί να γαυγίζω το φεγγάρι θα υποδείκνυα έναν άνευ ετέρου αξιόπιστο φορέα), γιατί αν υπάρξουν πολύ δυνατές προσφορές να μην είναι 5 πχ τα κανάλια τελικά, γιατί στα κανάλια σήμερα και όχι στις εφημερίδες αύριο, τι καλύτερο έχουν ο Μαρινάκης και ο Καλογρίτσας απο τον Μπόμπολα και τον Κυριακού, πώς διασφαλίζονται -δε διασφαλίζονται- κριτήρια ποιότητας κλπ.
Ωστόσο: ηταν τόσο θλιβερή η διαπλοκή της ελληνικής τηλεόρασης, τόσο απελπιστικά ξεφτιλισμένο και φτηνιάρικο το επίπεδό της, τόσο σοκαριστικά απροκάλυπτη η πολιτική σπέκουλα και προπαγάνδα κάθε καναλιού αναλόγως των συμφερόντων του, τόσο εμφανή τα pay rolls και οι ινστρούχτορες, τόσο έντονη η με το χρόνο επιδείνωση της απροσχημάτιστης παραπληρόφησης/ κακοπληροφόρησης, τόσο σιχαμένη η υπόκλιση στο τρας, τόσο αρνητικός ο εθισμός στο φθηνό, στο κουτσομπολιάρικο, στο χαμηλό, στο κομπλεξικό, που αντιμετωπίζω, παρά τις επιφυλάξεις, χωρίς αγανάκτηση το πιθανό λουκέτο σε ναυαρχίδες της διαπλοκής, με την ελπίδα οτι, αν μη τι αλλο, θα πάρει λίγο χρονο στο φρέσκο αίμα της διαπλοκής να στήσει τους ιστούς του και, τουλάχιστον, αυτούς τους ιστούς τους πληρώνει το ίδιο, δεν τους πληρώνουμε εμεις σε αυτό.
ΥΓ. Φυσικά, όση ευθύνη και να έχουν η Νέα Δημοκρατία και το Πασόκ για τη θεσμοθετημένη προκλητική ασυδοσία στο χώρο των τηλεοπτικών αδειών, όση ευθύνη και αν έχει το ΕΣΡ στο θέμα της ποιότητας των ελληνικών προγραμμάτων (κατάπιναν την Πάνια αμάσητη, αλλα τα φιλιά του Παπακαλιάτη τους μάραναν), κανείς δεν πιστεύει οτι ο Τσίπρας, ο Παππάς και ο Καμμένος ξαφνικά σκοτίστηκαν να μας φέρουν «αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της (..) τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας» (15Σ). Απλώς, εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι, όσο η αντιπολίτευσή μας παίζει με τους θεσμούς, αυτοαναιρείται και βάζει εξόφθαλμη πλάτη στην παλιά σαπίλα, η κυβέρνηση κυνικά, υστερόβουλα, σχεδόν *κομψά* και μεθοδικά μπορεί να εφαρμόζει τη συμβουλή του τανκρέντι στον θείο του (γατόπαρδος):
«πρέπει να τα αλλάξεις όλα, αν θες να μην αλλάξει τίποτα».