Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, προμηνύονται μια μεγάλη καταστροφή που δεν αργεί. Τα μαύρα σύννεφα έχουν κατακλύσει τον ουρανό μας και η ατμόσφαιρα είναι τόσο ηλεκτρισμένη, ώστε ο τυφώνας που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του να μοιάζει αναπόφευκτος. Σε αυτή την κρισιμότατη συγκυρία εμείς, λαός και ηγεσίες, κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να επιταχύνουμε το τραγικό φινάλε. Το αποκορύφωμα της ελληνικής κρίσης μοιάζει να είναι μια νέα εθνική τραγωδία, ανυπολόγιστου μεγέθους και επιπτώσεων.
Η κρίση ξεκίνησε ως κρίση ελλείμματος, μετεξελίχθηκε σε κρίση χρέους και δανεισμού, διέλυσε τον κοινωνικό ιστό, φανέρωσε όλες τις αδυναμίες μας, ξεγύμνωσε και αποσάρθρωσε την πολιτική τάξη. Τώρα πια φαίνεται ότι μετατρέπεται σε εθνική κρίση. Μετά τα όσα μεσολάβησαν από το 2009 και εντεύθεν, μετά τόσες θυσίες, αγωνίες, κόπους, στερήσεις, ανησυχίες, άγχη, φασαρίες, θύματα, βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το γκρεμό και φαίνεται ότι είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε.
Η διαπραγμάτευση με εταίρους και δανειστές είναι αέναη και τίποτα δεν δείχνει ότι πρόκειται να τελεσφορήσει. Η κατάσταση στην οικονομία είναι απελπιστική, σε κάθε επίπεδο. Χρηματιστήριο, τράπεζες, δημόσια οικονομικά, ιδιωτικές επιχειρήσεις εξαερώνονται. Χρέη σωρεύονται, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν και η συνέχιση της λειτουργία τους κρέμεται από μια κλωστή, κυριολεκτικά. Εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες συρρέουν στην Ελλάδα, ωθούμενοι από την καταστροφή που συντελείται στις πατρίδες τους.
Όλη η Ελλάδα έγινε Κερατέα και τα εγγόνια του «Δεν Πληρώνω» κατέκλυσαν κάθε σπιθαμή της πατρίδας μας.
Η κατάσταση έγινε πια αφόρητη. Οργή σωρεύεται παντού, σε κάθε επίπεδο του δημοσίου και ιδιωτικού βίου. Μίσος, βία, αγανάκτηση, απόγνωση κατακλύζουν την ατμόσφαιρα. Όποιο επίπεδο στοιχειώδους κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης έχει επιβιώσει, κινδυνεύει και αυτό να πεθάνει. Σε διάφορες περιοχές της χώρας, με ποικίλες αφορμές, έχει ξεσπάσει κατ' ουσίαν στάση. Οι αγρότες, με την ενεργό συμπαράσταση και άλλων κοινωνικών ομάδων, αποκλείουν ετσιθελικά ολόκληρες περιοχές και προβαίνουν σε όποια μορφή ακτιβισμού τους έλθει στο κεφάλι, παρεμποδίζοντας τις ζωές των συμπολιτών τους. Η κυβέρνηση απούσα· η ΕΛ.ΑΣ μάλιστα μέχρι τώρα διευκολύνει τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Άλλοι συμπατριώτες μας οργανώνουν κινήματα ενάντια στο κράτος και συγκρούονται σε οδομαχίες με τα ΜΑΤ, τα οποία υπερβάλλουν σε βία. Ομάδες πολιτών αναλαμβάνουν ετσιθελικά πρωτοβουλίες έμπρακτης αμφισβήτησης των αποφάσεων των συντεταγμένων κρατικών θεσμών: «Δεν θέλουμε στην περιοχή μας τους πρόσφυγες, να τους πάτε αλλού. Δεν μας ενδιαφέρει που θα τους πάτε, αρκεί να μην είναι δίπλα μας». Δεν ντρέπονται μάλιστα να προτάσσουν το «ανθρωπιστικό» ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες σε αυτές τους τις διαμαρτυρίες και να παρακινούν μαθητές από τα σχολεία των περιοχών τους να πρωτοστατούν σε καταλήψεις δημοσίων χώρων. Κάθε γραφικός τοπικός παράγοντας εκλαμβάνει εαυτόν ως τοπάρχη και αναλαμβάνει να υπερκεράσει το κράτος, το δημόσιο συμφέρον, και να καταλύσει κάθε έννοια νομιμότητας και ανθρωπισμού. Την ίδια στιγμή ακόμα και τα ΜΑΤ φημολογείται πως διαμήνυσαν στην κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να συγκρουστούν ενεργά με τους αγρότες, λόγω της οικογενειακής τους καταγωγής. Διάλυση πλήρης, σε κάθε επίπεδο. Όλη η Ελλάδα έγινε Κερατέα και τα εγγόνια του «Δεν Πληρώνω» κατέκλυσαν κάθε σπιθαμή της πατρίδας μας.
Την ίδια στιγμή είναι φανερή η αδυναμία της κυβέρνησης να χειριστεί το περιβάλλον που η ίδια διαμόρφωσε μετά τις διαδοχικές εκλογές στην διάρκεια του 2015 και την πολύμηνη έκρηξη «αξιοπρέπειας». Κανένα από τα προβλήματα των ανθρώπων που υπέφεραν προ της 25ης Ιανουαρίου δεν αντιμετωπίστηκε, ενώ δημιουργήθηκαν επιπρόσθετα προβλήματα σε όσους κατάφερναν κουτσά στραβά να αντέχουν. Ολική καταστροφή, ώστε να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Στην ήδη επιβαρυμένη κατάσταση ήλθε να προστεθεί η έκρηξη του προσφυγικού ζητήματος, η οποία αρχικά αντιμετωπίστηκε ιδεοληπτικά και αφελώς, με αποτέλεσμα η κατάσταση να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Και ενώ η κυβέρνηση περίμενε ότι μετά τις τρεις εκλογικές νίκες που κατήγαγε σε διάστημα εννέα μηνών θα είχε την συμπαράσταση του λαού, βρίσκεται στα σχοινιά, αν όχι στο καναβάτσο. Αφού επί χρόνια καλλιέργησε συνειδητά τα πιο αντιδραστικά, βάρβαρα και ταπεινά ένστικτά μας, τώρα εισπράττει τα επίχειρα.
Λαός και ηγεσίες, όλοι μας, μοιάζουμε τραγικά αδύναμοι να διαχειριστούμε την κατάσταση που περιήλθε η χώρα μας και πολύ περισσότερο το βάρος των ευθυνών που μας φορτώνει η κακή διεθνής συγκυρία. Έχουμε καταντήσει διεθνής περίγελος και αντιμετωπιζόμαστε με απαξίωση. Δεν μπορούμε να λύσουμε κανένα πρόβλημα και με δική μας ευθύνη περιήλθαμε στο έσχατο αδιέξοδο. Εκεί που ανοίγει η όρεξη γειτόνων και μη να αμφισβητήσουν και να απομειώσουν την εθνική μας κυριαρχία. Εμείς, ανίκανοι να αντισταθούμε λόγω αντικειμενικής αδυναμίας, απρόθυμοι να ομονοήσουμε και να αναγνώσουμε ορθά την κατάσταση, συνεχίζουμε να βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου και να ομφαλοσκοπούμε, να θεωρούμε το προσωπικό μας πρόβλημα υπέρτερο του δημοσίου, του εθνικού, του συλλογικού συμφέροντος.
Οι ευθύνες της καταστροφής που επέρχεται δεν βαρύνουν μόνο τις ηγεσίες -πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές- αυτού του τόπου, αλλά όλους μας.
Η απάντηση στα ερωτήματα του Βάρναλη:
«- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα.
Έτσι, στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·
σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
είναι ΕΜΕΙΣ.
Την ύστατη τούτη ώρα χρειάζεται να κοιτάξουμε την ευρύτερη εικόνα, όχι μόνο τον εαυτό μας και τους φίλους μας. Να αντιληφθούμε ότι αυτά που διακυβεύονται μας υπερβαίνουν ως άτομα. Πολίτες και ηγεσίες οφείλουμε στους εαυτούς μας και τους άλλους μια υπέρβαση που θα σώσει την χώρα, μια άμεση και δραστική μεταστροφή νοοτροπιών και συμπεριφορών. Μόνη μας διέξοδος είναι να γίνουμε το θαύμα που προσμένουμε. Τίποτε λιγότερο δεν αρκεί ετούτη την ύστατη ώρα. Καμιά σωτηρία δεν θα μας προσφερθεί, από κανέναν. Αυτή είναι η πρόκληση της γενιάς μας και ο μόνος δρόμος να αποφύγουμε την χλεύη της ιστορίας, την βαρύτερη ποινή που επιβάλλεται στο δικαστήριο του ανθρώπινου πολιτισμού.