Η Ε.Ε. είναι πρακτικά αδύνατο να αποκτήσει ολοκληρωμένη πολιτική για το προσφυγικό-μεταναστευτικό επειδή οι περισσότερες χώρες μέλη θέλουν να κρατήσουν αποστάσεις ασφαλείας από το ζήτημα ή είναι εντελώς αντίθετες σε κοινές πρωτοβουλίες.
Η Γαλλία κρατάει αποστάσεις ασφαλείας επειδή το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν έχει ήδη κατακτήσει τη δημοσκοπική πρωτιά και η κοινή γνώμη είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη σε ζητήματα ισλαμικής τρομοκρατίας. Στην Ισπανία είχαν μεγάλες προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές πριν μερικά χρόνια, τις οποίες μπόρεσαν να εκμηδενίσουν με ένα μείγμα συνεννόησης με τις αφρικανικές χώρες από τις οποίες ξεκινούσαν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες και εξαιρετικά αυστηρού ελέγχου των συνόρων με την κατάλληλη χρήση φρακτών. Στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν πρόβλημα να αφομοιώσουν τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους που προέρχονται από την Ουγγαρία, την Πολωνία, την Ελλάδα και άλλες χώρες και δεν έχουν καμία διάθεση να υποδεχτούν πρόσφυγες από τη Συρία ή άλλες χώρες στις οποίες κυριαρχεί το Ισλάμ.
Ακόμη χειρότερη είναι η διάθεση χωρών όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία, η Κροατία, η Σλοβενία, οι οποίες τάσσονται δυναμικά κατά της αφομοίωσης των προσφύγων και της εφαρμογής της ποσόστωσης για την κατανομή 160.000 προσφύγων που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα και στην Ιταλία.
Απομένουν τρεις μόνο χώρες, η Γερμανία, η Σουηδία και η Αυστρία, οι οποίες δηλώνουν πρόθυμες να ενσωματώσουν στην οικονομία και στην κοινωνία τους πρόσφυγες που προέρχονται από τη Συρία και, σε μικρότερο βαθμό, από το Ιράκ. Η Γερμανία επιδιώκει την ενσωμάτωση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων σε ετήσια βάση, η Σουηδία πέτυχε την ενσωμάτωση 160.000 προσφύγων το 2015 τιμώντας την ανθρωπιστική της παράδοση σε αυτά τα ζητήματα, η Αυστρία όμως μοιάζει έτοιμη να εγκαταλείψει τη συμμαχία των προθύμων.
Το 2015 ενσωματώθηκαν στην αυστριακή οικονομία και την κοινωνία 90.000 πρόσφυγες, ο αριθμός όμως θα περιοριστεί στις 37.500 για το 2016 εξαιτίας των κοινωνικών αντιδράσεων και της δυναμικής ανόδου της άκρας Δεξιάς, που έχει κατακτήσει τη δημοσκοπική πρωτιά με ποσοστά που ξεπερνούν το 30%.
Δεν υπάρχουν λοιπόν οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή μιας ευρωπαϊκής πολιτικής προγραμματισμένης ενσωμάτωσης προσφύγων σε μεγάλους αριθμούς. Ακόμη κι εμείς, οι οποίοι θεωρούμε ότι δίνουμε μαθήματα ανθρωπισμού στην Ε.Ε., ειδικευόμαστε στην οργάνωση της μεταφοράς των προσφύγων σε άλλες χώρες και αντιμετωπίζουμε με αμηχανία τον λεγόμενο εγκλωβισμό στη χώρα μας μερικών δεκάδων χιλιάδων προσφύγων.
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η ευρωπαϊκή πολιτική για το προσφυγικό, μεταναστευτικό μετατρέπεται σε μια γερμανική, σουηδική υπόθεση.
Θα υπάρξουν βέβαια οι αποφάσεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά όπως συνήθως συμβαίνει τα χαρτιά δε μπορούν να κρύψουν μία σκληρή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Τώρα αποκαλύπτονται οι πραγματικές διαστάσεις του προσφυγικού, μεταναστευτικού στην Ε.Ε. και στην περιφέρειά της, από την Ουκρανία και τη Λιβύη μέχρι τη Συρία και το Ιράκ και κανένας δεν ξέρει πώς ακριβώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.