Η ελληνική οικονομία επιστρέφει με ταχύτητα στην ύφεση. Το 2014 είχαμε μικρή αλλά ενθαρρυντική ανάκαμψη και προγνώσεις για αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,9% το 2015. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις. Οι ελληνικές κυβερνήσεις αποφεύγουν, από το καλοκαίρι του 2014, την αξιολόγηση του προγράμματος στο οποίο έχει δεσμευτεί η Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μην καταβάλλονται οι προγραμματισμένες δόσεις των δανείων.
Η έλλειψη ρευστότητας που χαρακτήρισε το δεύτερο εξάμηνο του 2014 μετατράπηκε σε χρηματοπιστωτική ασφυξία το πρώτο τρίμηνο του 2015 με αποτέλεσμα να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για επιστροφή στην οικονομική ύφεση. Τα μεγάλα έργα δεν χρηματοδοτούνται, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν, η κρίση εμπιστοσύνης περιορίζει κι άλλο την κατανάλωση, η έλλειψη ρευστού επιδεινώνει την κατάσταση στην αγορά ακινήτων. Όλα εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο. Η βιομηχανική παραγωγή και οι εξαγωγές μειώνονται και ανοίγει ένας νέος κύκλος απολύσεων στις επιχειρήσεις που δυσκολεύονται.
Η κυβέρνηση Σαμαρά απέφυγε την τελική συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους και πιστωτές σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί πολιτικά το σοκ από την ήττα στις ευρωεκλογές. Τελικά δεν κατάφερε να αποτρέψει τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Εξαιτίας της τακτικής που ακολούθησε έχασε την ευκαιρία να πάρει τα αναγκαία τελικά μέτρα και να βγάλει οριστικά την Ελλάδα από το μνημόνιο ακολουθώντας το καλό παράδειγμα των κεντροδεξιών κυβερνήσεων της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.
Ακόμη μεγαλύτερο κόστος για την οικονομία έχουν οι πολιτικοί ελιγμοί της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αποφεύγει την εφαρμογή της μεταβατικής συμφωνίας με τους Ευρωπαίους εταίρους σε μια προσπάθεια να σταθεροποιηθεί στην εξουσία και να αναβάλει, στο μέτρο του δυνατού, την ενδοκυβερνητική αναταραχή που θα προκαλέσει η καθυστερημένη προσαρμογή στην οικονομική πραγματικότητα. Η κυβέρνηση υπέγραψε τη μεταβατική συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου και τώρα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο μέχρι τον Ιούνιο, οπότε θα υποχρεωθεί να υπογράψει ένα νέο πρόγραμμα-μνημόνιο για την κάλυψη του τεράστιου χρηματοδοτικού κενού της διετίας 2015-2016. Θα έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος πολιτικών ελιγμών σε βάρος της προοπτικής και της ίδιας της αντοχής της ελληνικής οικονομίας.