Κατά την άποψή μου ζούμε τον πολιτικό θρίαμβο της σχολής των αραχτών, όποιο και να είναι το ιδεολογικό και πολιτικό περιτύλιγμα.
Με την κυβέρνηση Τσίπρα έκανε τη μεγάλη επιστροφή στο δημόσιο βίο και φυσικά στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, ο σκληρός κομματικός-συντεχνιακός πυρήνας του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για τα στελέχη που είπαν δυναμικά όχι στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού της πολιτικής του Κινήματος που έκανε ο Κώστας Σημίτης και αντιτάχθηκαν στην προσπάθεια προσαρμογής που έκανε, σε δύσκολες συνθήκες και με προβληματικό τρόπο, ο Γιώργος Παπανδρέου.
Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε τους «αγωνιστές» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν διευκολυνθεί κατά το παρελθόν με «οικουμενικές» κυβερνήσεις, ακόμη και κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τις οποίες τώρα καταγγέλλουν. Υπάρχουν και οι ιδεολόγοι της Αριστεράς του τίποτα, για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του υπουργού, αρμόδιου για την Προστασία του Πολίτη κ. Πανούση που επενδύουν πολιτικά στη μηδενική προσαρμογή και στην ελάχιστη προσπάθεια.
Η υψηλή δημοτικότητα που καταγράφει ακόμη η σημερινή κυβέρνηση οφείλεται και στην αποδοχή της από τους εκφραστές της κεντροδεξιάς σχολής των αραχτών. Βασικοί εκπρόσωποι της τελευταίας διέπρεψαν την περίοδο 2004-2009, πραγματοποιώντας ταυτόχρονα ρεκόρ στην αύξηση των δημοσίων δαπανών και ρεκόρ αδιαφορίας στην αντιμετώπιση προβλημάτων μεγάλης σημασίας, όπως ήταν ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός και η μαζική παράνομη μετανάστευση.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που η Ελλάδα αδυνατεί να βγει από το μνημόνιο, όπως έκαναν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, και μένει συνεχώς πίσω στον ευρωπαϊκό και στον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό. Μόνο με αλλαγή νοοτροπίας μπορούμε να διεκδικήσουμε την ενεργοποίηση της κοινωνίας και την επιστροφή σε περίοδο δυναμικής οικονομικής ανάπτυξης.