«Ναι» στην Ευρώπη, «Όχι» στην καταστροφή

Πρέπει να υψωθεί ένα αμυντικό τείχος, απέναντι στις επιθέσεις του λαϊκισμού, που θα είναι άγριες και συντονισμένες. Ενός λαϊκισμού, που ήδη ψάχνει, τους νέους εκφραστές του, είτε αυτοί είναι νάρκισσοι πρώην υπουργοί σε διακοπές, εμπνευστές της δραχμής και της απόλυτης φτωχοποίησης, είτε αξιωματούχοι της σημερινής Κυβέρνησης, που αυτοπροσδιορίζονται ως τιμωροί του παλαιού πολιτικού συστήματος, ως μασκοφόροι εκδικητές.
DonkeyHotey/Flickr

Από το πρωί της 12/07/2015 , όταν και «κλείδωσε» η συμφωνία μεταξύ της ελληνικής αντιπροσωπείας και των εταίρων, παρατηρείται μία (αναμενόμενη) ομοβροντία κατηγοριών, προς τον Πρωθυπουργό και τους Βουλευτές που στηρίζουν τη συμφωνία. Τους καταλογίζουν χαρακτηριστικά ότι «προδίδουν τις αρχές της Αριστεράς», τον ελληνικό λαό, το «όχι».

Ακόμα και τώρα, που ο σημερινός Πρωθυπουργός πήγε τη διαπραγμάτευση μέχρι τέλους, αυτοί αρνούνται να αποδεχθούν το αυτονόητο. Ποιο είναι αυτό; Ότι δεν υπάρχει άλλη πορεία πέρα από την Ευρωπαϊκή. Ότι δεν υπήρξε ποτέ άλλος δρόμος πέρα από την έντιμη συνθηκολόγηση. Διότι περί συνθηκολόγησης πρόκειται. Ο πόλεμος είχε ήδη χαθεί, όταν φτάναμε να έχουμε έλλειμμα 15% και ένα δυσθεώρητο χρέος, όταν δίναμε ψευδή στατιστικά στοιχεία επί χρόνια, χάνοντας την εμπιστοσύνη της Ευρώπης, με ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αρνούνται να συνειδητοποιήσουν κάποιοι, ότι πολεμάς, όταν διαθέτεις δυνάμεις και όπλα να αντιπαρατάξεις. Όταν δεν έχεις, προσπαθείς να αποφύγεις την ισοπέδωση του ηττημένου. Αυτό οφείλεις να κάνεις απέναντι στον «άμαχο πληθυσμό».

Η διαπραγματευτική λογική του κυρίου Τσίπρα, μας στοίχισε πολλά δισ. ευρώ, τα οποία οδήγησαν σε νέο δάνειο, με επαχθείς όρους. Κάθε μέρα που χρειάζονταν ο Πρωθυπουργός, για να έρθει πιο κοντά στην πραγματικότητα, στοίχιζε στην οικονομία μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια. Μέχρι την απότομη προσγείωση του, σχεδόν πρόσκρουση, στο σκληρό και ακραία τεχνοκρατικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο λογαριασμός είχε ανέβει σε τρομακτικά ύψη.

Όλη αυτή η διαδικασία, ήταν δραματικά επιζήμια για την οικονομία της χώρας. Έφερε όμως και πολιτικά αποτελέσματα, τα οποία άμεσα ή σε βάθος χρόνου, μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα και την Ευρώπη:

1. Φύτεψε τον σπόρο της αμφισβήτησης της Γερμανικής κυριαρχίας. Αποκάλυψε πλήρως το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής της ηγεσίας. Εξέθεσε τους Γερμανούς εταίρους μας και έδειξε σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι χρειάζεται να διανύσουν ακόμα πολύ δρόμο, μέχρι να έρθουν σε οριστική ρήξη με το παρελθόν τους. Αυτός ο σπόρος δημοκρατίας και αμφισβήτησης, μακροπρόθεσμα, θα ανθίσει. Οφείλουμε να παλέψουμε για την αλλαγή της Ευρώπης, μέσα από την Ευρώπη. Ας συνειδητοποιήσουν όλοι, εντός και εκτός, ότι Ελλάδα και Ευρώπη είναι έννοιες ταυτόσημες. Δεν τους τη χαρίζουμε την Ευρώπη, όπως σωστά είπε και ο Μ. Γλέζος.

2. Ξύπνησε, τον «γίγαντα» που λέγεται Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Η ανέλπιστη στήριξη από τη Γαλλία, την Ιταλία, ακόμα και τους Γερμανούς Σοσιαλιστές, έδειξε ότι η Ευρώπη, διαθέτει ακόμα αντανακλαστικά, ότι διέπεται ακόμα από τις αρχές της δημοκρατίας. Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές περάσανε καιρό στην αφάνεια. Ήρθε η ώρα να αναλάβουν ξανά ηγετικό ρόλο στο κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι, επαναπροσδιορίζοντας τις πολιτικές τους και μαθαίνοντας από τα λάθη τους. Αναρωτιέται αναπόφευκτα κανείς, αν το 2010 και το 2011, υπήρχαν, αντί των Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, οι Ολάντ και Ρέντζι, πως μπορεί να ήταν τα πράγματα σήμερα για την Ευρώπη και τη χώρα μας.

3. Κατέρριψε τους μύθους γύρω από τη διαπραγμάτευση. Τους μύθους που και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός εξέθρεψε και συντήρησε τα προηγούμενα χρόνια, με αποκορύφωμα τις προεκλογικές του μεγαλοστομίες. Ένας από αυτούς, ότι οι «Γερμανοί μας χρειάζονται στο Ευρώ, ότι δεν θα τολμήσουν να μας πετάξουν» και άλλες τέτοιες αβάσιμες εκτιμήσεις. Αυτό αποτελεί και ένα καίριο χτύπημα κατά του λαϊκισμού, που τροφοδότησε τόσο έντονα τις ακραίες φωνές στην Ελλάδα. Απεδείχθη ότι οι Γερμανοί δεν θέλανε την Ελλάδα στην Ευρώπη. Και αν παραμένουμε ακόμα σε αυτή, είναι γιατί υπερίσχυσε η πολιτική και η Ιστορία, απέναντι στους τεχνοκράτες. Απεδείχθη ότι στην Ευρώπη, πάντα υπήρχαν αυτοί που μας θέλανε και αυτοί που μας αποστρέφονταν. Καιρός λοιπόν να χτίσουμε τις νέες συμμαχίες μας, με τους πρώτους, επαναπροσδιορίζοντας κι εμείς από την πλευρά μας, τη θέση μας απέναντί τους.

Συμπερασματικά λοιπόν, ο κύριος Τσίπρας, όχι μόνο δεν πρόδωσε τις αρχές της Αριστεράς, αλλά έστω και την τελευταία στιγμή, αποφάσισε να τις υπηρετήσει. Γιατί επέλεξε να μην ανατινάξει τη χώρα του, όπως ο ίδιος είπε. Να μην την χαρίσει στα «γεράκια» άνευ όρων. Γιατί ξέρει, ότι η άτακτη χρεοκοπία, θα σκότωνε πρώτα από όλους, τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη, το μικρομεσαίο πολίτη. Γιατί γνωρίζει, ότι η άτακτη χρεοκοπία, θα εξαφάνιζε τους μεσαίους και θα μετέτρεπε τους πλούσιους σε βαθύπλουτους. Και ας μην ξεχνάμε. Θα έπρεπε τουλάχιστον να προβληματίσει τους εκφραστές της «αριστερής (;) πλατφόρμας», το γεγονός ότι το GREXIT, υποστηρίζεται με σθένος, από τους πιο ακραίους συντηρητικούς κύκλους της Ευρώπης.

Τώρα ο Έλληνας Πρωθυπουργός, επιβάλλεται να στηριχθεί σθεναρά από ευρείες πλειοψηφίες. Πρέπει να υψωθεί ένα αμυντικό τείχος, απέναντι στις επιθέσεις του λαϊκισμού, που θα είναι άγριες και συντονισμένες. Ενός λαϊκισμού, που ήδη ψάχνει, τους νέους εκφραστές του, είτε αυτοί είναι νάρκισσοι πρώην υπουργοί σε διακοπές, εμπνευστές της δραχμής και της απόλυτης φτωχοποίησης, είτε αξιωματούχοι της σημερινής Κυβέρνησης, που αυτοπροσδιορίζονται ως τιμωροί του παλαιού πολιτικού συστήματος, ως μασκοφόροι εκδικητές. Φυσικά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και την άκρα δεξιά, που καραδοκεί, έτοιμη να επωφεληθεί από την όποια πολιτική αστάθεια μπορεί να προκύψει.

Είμαστε διατεθειμένοι, λοιπόν, να χαρίσουμε τη χώρα μας σε όλους αυτούς; Αν όχι, οφείλουμε να βάλουμε πλάτη, για μια τελευταία φορά, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Να στηρίξουμε μια εθνική προσπάθεια για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, δικαιοσύνη και δημοκρατία, ώστε να μπορούμε να επανακτήσουμε τη χαμένη μας εθνική κυριαρχία. Αυτός είναι ο μόνος πραγματικά πατριωτικός δρόμος. Ο δρόμος προς την ανεξαρτησία. Και αυτός ο δρόμος, περνά πρωτίστως, μέσα από την ίδια τη χώρα. Είναι δύσβατος, γεμάτος με εμπόδια, φραγμούς και φαντάσματα του παρελθόντος. Μπορούμε και πρέπει όμως να τον διαβούμε, αυτή τη φορά, φθάνοντας μέχρι το τέρμα. Εκεί θα συναντήσουμε την ανεξάρτητη Ελλάδα, την ελεύθερη Ελλάδα, την απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος και τις νοσηρές νοοτροπίες, Ελλάδα. Εκεί, στο τέλος του δρόμου, θα συναντήσουμε την πραγματική γενέτειρα της Ευρώπης, και όχι το φάντασμά της, που πλανάται σήμερα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Δημοφιλή