Ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδος πετιέται στα άχρηστα μετά από 2 μόλις ματς επειδή ο ομάδα ηττήθηκε απο υποδεέστερο αντίπαλο και μετά ο ίδιος κατακτά αν όχι το δυσκολότερο, ένα από τα πιο σκληροτράχηλα πρωταθλήματα του κόσμου με μια άσημη επαρχιακή ομάδα, που ποτέ στην 132χρονη της ιστορία δεν είχε διακριθεί και πάλευε μάλιστα κάθε χρόνο να διατηρηθεί στη μεγάλη κατηγορία.
Αυτός ο άνθρωπος που θεωρήθηκε στα μέρη μας, με τη νοσηρή νοοτροπία μας, αποτυχημένος, στέφεται σήμερα πρωταθλητής με την Leicester City δύο αγωνιστικές πριν τελειώσει η σεζόν στην Αγγλία. Και όχι σε 5 ή 6 αλλά σε 36 ματς!
Η Εθνική ομάδα μας που πήγαινε απο το κακό, πριν την πρόσληψή του, στο χειρότερο, μετά την απόλυσή του και τον ερχομό άλλων περισσότερων, τάχα μου ειδικών, ακόμα δεν έχει δει όχι άσπρη αλλά ούτε γκρι όλων των αποχρώσεων χρώμα.
Σήμερα που πολιτικοποιήθηκε χοντρά το ποδόσφαιρο και χουλιγκανικά ποδοσφαιροποιήθηκε χοντρότερα, η πολιτική, αυτό το μικρό μακρινό γεγονός μας αφορά μάλλον περισσότερο απο ποτέ.
Δεν ωφελεί να φέρεις τους καλύτερους τζόκεϊ του πλανήτη για να τρέξουν τα κουτσά άλογα που μόνοι μας κλαδέψαμε σε παγκόσμιες γνωστές ιπποδρομίες και να περιμένεις, όχι ότι θα διακριθείς, αλλά πως απλά θα τερματίσεις.
Ο ετοιματζίδικος αθλητισμός που λανσάραμε, αυτός των αμόρφωτων παραγοντίσκων και της έτοιμης ντόπας που πλασάραμε αδιάκριτα, άφοβα και απενοχοποιήμενα στα αθώα νιάτα μας και που μας έφερε διακρίσεις και χρυσά μετάλλια, ξεσκεπάστηκε.
Τα προεδρικά πόστα στις ομάδες πλέον έχουν καταντήσει ακόμα και εφαλτήριο για αποτυχημένους τυχάρπαστους και τυχοδιώκτες, έτσι ώστε να ξεπεράσουν τα κάγκελα και χειροπέδες πριν αυτά τους αλυσοδέσουν.
Συστηματικά αποδομήσαμε τις Ολυμπιακές μας αρετές και ξεπουλήσαμε τα αθλητικά ιδεώδη που φώτισαν άλλους λαούς ενώ εμείς παραμένουμε σήμερα στη σκιά και στοχεύουμε πλέον το σκοτάδι.
Θεωρούμε μόνιμα πως η ομάδα μας -που δεν διαθέτει σχεδόν κανένα «Έλληνα» παίκτη στην 11άδα ή στην 5άδα της -είναι ικανή και πρέπει μόνιμα να καταπλήσσει τα πλήθη.
Σήμερα, μήπως οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η διαπαιδαγώγηση και η νοοτροπία του μόνιμου όποιου πρωταθλητή με την οποία γαλουχούμε τα νιάτα μας άσχετα αθλήματος τόσα χρόνια -για να μην πούμε δεκαετίες- ήταν λανθασμένη;
Μήπως οι κλασικές παραδοσιακές «αιώνιες» οπαδικές κόντρες ακόμα και σοβαραφανών για το ποιος έχει την καλύτερη ομάδα, σκεπάζουν την απέραντη γύμνια μας και δίνουν άλλοθι σε ενήλικους που παραμένουν ουσιαστικά μόνιμα ανήλικοι στερούμενοι κοινωνικών ευθυνών;
Η παραδοχή ενός λάθους είναι σημαντικό και ταυτόχρονα διδακτικό γεγονός.
Ένα μικρό σωστό παράδειγμα χρειάζεται σήμερα η αξιακά απομαγνητισμένη νεολαία μας που γυροφέρνει σαν χαμένο μεταλλικό ρίνισμα στις καφετέριες και τζογάρει παράνομα με ένα καλαμάκι του φραπέ στο στόμα, μπας και πιάσει το επόμενο τζακ ποτ και ξεφύγει από τη λάσπη μας.
Μήπως η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία οφείλει να στείλει ενα συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Κλαούντιο Ρανιέρι για αυτή την επιτυχία του δημοσιοποιώντας επιτέλους τη δική μας αθλητική Εθνική αποτυχία;