Πριν από τον τελευταίο άτολμο ανασχηματισμό, πίστευα ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει μια μοναδική ευκαιρία να κάνει επανεκκίνηση. Δεν υπάρχουν πια οι ψευδαισθήσεις και οι μαγικές συνταγές, εξαφανίσθηκαν στις 12 Ιουλίου. Δεν μπορεί από τη μία να θέλουμε την Ευρωπαϊκή προοπτική και από την άλλη να μη θέλουμε να κάνουμε τις αλλαγές που θα μας κρατούν στην Ευρώπη. Στη νέα συμφωνία, εκτός από τα δυσάρεστα μέτρα υπάρχουν και προκλήσεις που πρέπει να αξιοποιήσουμε και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να μην βρεθούμε ξανά σε αυτήν τη δύσκολη θέση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα είναι η ανεργία. Υπάρχει ένα πακέτο επενδύσεων 35 δισ. από το πακέτο Γιούνκερ και έως 12.5 δισ. από το ταμείο ιδιωτικοποιήσεων. Για να πιάσουν όμως αυτά τόπο πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Η έννοια της μεταρρύθμισης τα τελευταία χρόνια έχει δυσφημισθεί γιατί έχει συνδεθεί μόνο με περικοπές, υπερφορολόγηση και απολύσεις. Κι εδώ είναι μεγάλη η ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν προχώρησαν σε πραγματικές δομικές μεταρρυθμίσεις αρνούμενοι να συγκρουστούν.
Οι μεταρρυθμίσεις πάντα κάποιους θίγουν, αλλά εδώ πρέπει να δούμε επιτέλους το εθνικό συμφέρον. Δεν πρέπει λοιπόν ο κάθε βουλευτής να σκεφθεί την περιοχή του ή τον κλάδο του αλλά πρέπει πρωτίστως να σκεφθεί την χώρα. Όλος ο πολιτικός κόσμος πρέπει να συμπαραταχθεί για να γίνουν επιτέλους μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν 5 χρόνια με ευθύνη των τότε κυβερνήσεων πρωτίστως, αλλά και της τότε αντιπολίτευσης που ήταν «στα κάγκελα». Τώρα όλοι βρισκόμαστε από την ίδια μεριά (ελπίζω).
Συμπερασματικά, η σύγκλιση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες χρειάζεται αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις. Οι αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να γίνουν χωρίς ευρύτερες συναινέσεις. Η κυβέρνηση θα μάς έχει συμμάχους στο να τα βάλουμε με τις παθογένειες του παρελθόντος που μάς οδήγησαν ως εδώ. Να τα βάλουμε με όσους δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε. Να τα βάλουμε με συμφέροντα, με την διαπλοκή, με τις συντεχνίες, με την πελατοκρατία, με τον παρασιτισμό και να προωθήσουμε την αξιοκρατία, τη διαφάνεια, τη λογοδοσία, τις ίσες ευκαιρίες και τους ίδιους κανόνες για όλους. Η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή υποδείγματος. Αυτή είναι η μάχη που πρέπει να κερδηθεί και μπορεί να κερδηθεί μόνο απ' όλους μας ενωμένους, όσους πιστεύουμε στο Ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας. Αλλιώς σε έξι μήνες θα είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο, με το λόμπυ της δραχμής όμως πιο ενισχυμένο και πιο απειλητικό.
Κι εδώ ο ρόλος των νέων πρέπει να είναι καταλυτικός υπέρ των μεταρρυθμίσεων.
-Δεν μπορεί οι νέοι να είναι ενάντια στην αναμόρφωση του ασφαλιστικού που αν δεν γίνει θα «σκάσει» πάνω τους.
-Δεν μπορεί να είναι ενάντια στην από-πολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης ώστε να μην είναι αναγκασμένοι να φιλούν κομματικές ποδιές για μια θέση.
-Δεν μπορεί να είναι ενάντια στην αξιοκρατία, στους καθαρούς κανόνες και στις ίσες ευκαιρίες που είναι η μόνη διέξοδος για όσους δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ή στο κόμμα.
-Δεν μπορεί να είναι ενάντια στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων που θα άρει εμπόδια για να μπουν στην αγορά εργασίας.
-Δεν μπορεί να είναι ενάντια στην πάταξη της γραφειοκρατίας και στον εκσυγχρονισμό όταν εκεί ακριβώς έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις παλαιότερες γενιές.
-Δεν μπορεί να είναι ενάντια στα μέτρα βελτίωσης του επενδυτικού κλίματος που θα δημιουργήσει δουλειές και γι αυτούς.
-Δεν μπορεί να είναι ενάντια στον περιορισμό των συντεχνιών που προστατεύουν τους δικούς τους, βάζοντας στεγανά για τους υπόλοιπους.
-Δεν μπορεί να μην είναι ενάντια στην κομματοκρατία στα Πανεπιστήμια και στις σχέσεις συναλλαγής που δημιουργεί.
Το πολιτικό σύστημα ποτέ δεν αποφάσιζε με γνώμονα της επόμενες γενιές, γιατί πάντα το βραχυπρόθεσμο (λέγε με «πολιτικό κόστος») κέρδιζε το μακροπρόθεσμο (εθνική προοπτική). Κι έτσι φτάσαμε ως εδώ. Τώρα λοιπόν πρέπει να θυσιάσουμε λίγο από το παρόν, για να σώσουμε ότι περισσότερο μπορούμε από το μέλλον...