Ζούμε άραγε μέρες του 2012; Τότε -όπως και τώρα- ένα νέο μνημόνιο έμπαινε στη ζωή μας. Τότε όπως και τώρα, οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις είχαν κουράσει το εκλογικό σώμα που αναζητούσε πολιτική σταθερότητα.
Τότε, όπως και τώρα, τα κόμματα έψαχναν νέες λέξεις για να περιγράψουν την κεντρική τους υπόσχεση προς το λαό: επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση, απαλλαγή. Τότε όμως τα ψέματα περνούσαν. Δεν περνούν πια.
Κάθε κόμμα που υπόσχεται επαναδιαπραγμάτευση στον Ελληνικό λαό λέει ψέματα και πρέπει να αποδοκιμαστεί εκλογικά. Για δύο τουλάχιστον λόγους.
Πρώτον, δεν έχουμε δει ως τώρα καμία διαπραγμάτευση να φέρνει αποτελέσματα υπέρ του λαού. Τα €5 στα νοσοκομεία που καταργήθηκαν, αντικαταστάθηκαν με ψαλίδισμα €30 κάθε σύνταξης ανά μήνα και επιπλέον θα ξαναμπούν τον Οκτώβριο σύμφωνα με τη συμφωνία.
Οι λόγοι είναι απλοί όσο και αν τα ανώριμα πολιτικά κόμματα που μας κυβέρνησαν ως τώρα δε μπόρεσαν να τους καταλάβουν. Για παράδειγμα, αν αποτρέψεις €500 εκ. περικοπή συντάξεων θα βάλεις €700εκ. φόρους στη θέση τους, ώστε με την εισπραξιμότητα να πάρεις €500 εκ.
Δεύτερον, το οριστικό τέλος της κρίσης θα έρθει με την ολοκλήρωση των μνημονίων. Η παράταση των διαπραγματεύσεων χειροτερεύει την κατάσταση της οικονομίας και καθιστά αναγκαία πιο επώδυνα μέτρα. Αυτό συνέβη ήδη δύο φορές και είναι άλλη μία ομοιότητα με το 2012. Τότε ο κ. Σαμαράς «ανέτρεψε» τον κ. Παπαδήμο μη αφήνοντας την κυβέρνησή του να πάρει μέτρα ύψους €5 δισ· πήρε όμως ο ίδιος μέτρα ύψους €13 δισ. έξι μήνες μετά. Ο κ. Τσίπρας «ανέτρεψε» την κυβέρνηση Σαμαρά εμποδίζοντας το κλείσιμο της αξιολόγησης και μέτρα ύψους €2 δισ. (σύμφωνα με όσα ζητούσαν οι δανειστές)· έφερε το «μνημόνιο Τσίπρα» με μέτρα €13 δισ. μόλις 6 μήνες μετά!
Η χώρα δε μπορεί να περιμένει πότε το πολιτικό σύστημα θα σταματήσει να ονειρεύεται διαπραγματεύσεις για να δημιουργηθούν δουλειές και να πάψει να καταστρέφει τις γενιές της στην ανεργία. Το μνημόνιο και κάθε συμφωνία διαχείρισης της πτώχευσής μας θα έχει μόνο επώδυνα μέτρα. Το αντίβαρο θα έρθει με τις επενδύσεις. Αυτές όμως καθυστερούν να φέρουν αποτελέσματα και αν ξεκινήσουν σε 3 χρόνια που θα ολοκληρώσουμε την υλοποίηση του προγράμματος, τότε ίσως να είναι πολύ αργά για τη χώρα.
Το κύριο, λοιπόν, πολιτικό πρόβλημα που έχουν να λύσουν οι εκλογές είναι πώς θα έρθουν άμεσα οι επενδύσεις που θα δώσουν εργασία στα παιδιά μας. Αυτό μπορεί να γίνει αν αρθεί κάθε είδους αβεβαιότητα.
Πρώτον, πολιτικοεκλογική. Πρέπει να δημιουργηθεί άμεσα μια σταθερή, λειτουργική κυβέρνηση. Υπουργοί κοινής αποδοχής και εγνωσμένης αποτελεσματικότητας στα βασικά υπουργεία. Στήριξη του προγράμματος από όσα κόμματα το ψήφισαν και μετά τις εκλογές. Ιδανικά, ένταξη και των δύο μεγάλων κομμάτων στην κυβέρνηση.
Δεύτερον, τραπεζική. Ολοκλήρωση όλων των διαδικασιών ανακεφαλαιοποίησης μέχρι το τέλος του έτους. Δυστυχώς όπως έχουν τα πράγματα δε φαίνεται να υπάρχει δυνατότητα συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε αυτήν και άρα το βάρος θα πέσει και πάλι στο δημόσιο. Σε κάθε περίπτωση δύο θα πρέπει να είναι οι στόχοι: άρση των περιορισμών κίνησης κεφαλαίων το συντομότερο και αποφυγή κάθε σκέψης για κούρεμα καταθέσεων.
Τρίτον, διαχειριστική. Η ενεργός στήριξη της υλοποίησης από όλα τα κόμματα του Ευρωπαϊκού τόξου αλλά και από τους εταίρους μας θα πρέπει να δώσει τις δύο πρώτες αξιολογήσεις με καλύτερα του αναμενομένου αποτελέσματα. Το θετικό σοκ που θα σταλεί σε αγορές και επενδυτές μπορεί να επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να γυρίσει οριστικά σελίδα.
Η υλοποίηση των παραπάνω είναι το σημερινό πατριωτικό καθήκον όλων μας, οι δικές μας Θερμοπύλες.