Διαβάζοντας ότι στις 13 Δεκεμβρίου ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας θα μεταβεί στη Νίσυρο, όπου μεταξύ άλλων θα μιλήσει για την κυβερνητική πολιτική στα νησιά, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι ο πρωθυπουργός εσχάτως αρέσκεται να ταξιδεύει σε νησιά. Πρώτα Κούβα, τώρα Νίσυρος. Ίσως να άξιζε να του επισημάνει κάποιος τη φράση του Κοέλο: «αυτός που έχει τη συνήθεια να ταξιδεύει, ξέρει να φτάνει πάντα τη στιγμή που πρέπει να φύγει».
Αλλά αφού είναι πασιφανές ότι ο Πρωθυπουργός δεν θέλει να φύγει από το Μαξίμου, μένει να πω «νισάφι πια»!
Σαν βγείτε στον πηγαιμό για τη Νίσυρο κ. Τσίπρα, ας έχετε και τούτα υπόψη. Στα χρόνια της κρίσης, ή εάν θέλετε στα χρόνια των μνημονίων, η νησιωτική πολιτική έπεσε ιστορικά στις καλένδες. Από τις αποφάσεις του κ. Στουρνάρα για τις εφορίες μέχρι τις αποφάσεις της Κυβέρνησης σας για το ΦΠΑ, οι νησιώτες έζησαν και ζουν δύσκολες καταστάσεις.
Κι όμως, τα νησιά μας προστατεύονται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, η νησιωτικότητα αποτελεί συνταγματική επιταγή και η νησιωτική πολιτική βασικό κορμό της ευρωπαϊκής πολιτικής οικογένειας. Αλλά η αστειότητα έγκειται ακριβώς στην επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Νίσυρο. Τίποτα δεν έμαθε το πολιτικό σύστημα στα χρόνια της κρίσης, τίποτε δεν έχει μάθει ο Πρωθυπουργός μας. Τον πληροφορώ, ως νησιώτης, μετά λόγου γνώσης, ότι είτε πάει στη Νίσυρο Δεκέμβριο, είτε πάει στη Μύκονο, παρόμοιες δυσκολίες θα συναντήσει. Διαφορετικές λόγω της προίκας του καλοκαιριού, αλλά παρόμοιες.
Διότι στην εποχή της τεχνολογίας κανένα νησί μας δεν έχει καταφέρει να είναι αυτόνομο. Διότι η Πολιτεία με τις αποφάσεις της κατάφερε τα ελληνικά νησιά να έχουν μείνει χρονολογικά στο 2002. Διότι οι Κυβερνήσεις του μνημονίου διάβασαν τη διαφορετικότητα ως πλεονασμό. Θεώρησαν ότι όλοι όσοι επιχειρούν στα νησιά συλλήβδην κλέβουν και βγάζουν χρήματα εις βάρος του κράτους.
Λίγο πριν από το 2017 ο Πρωθυπουργός της χώρας αποφασίζει, λοιπόν, να πάει να μιλήσει στη Νίσυρο. Συζήτησε με τους συμβούλους του και συμφώνησαν ότι η καλύτερη περίπτωση είναι η Νίσυρος. Το Καστελόριζο φυσικά δεν «παίζει», επειδή ο κ. Γ. Παπανδρέου είχε απευθύνει από εκεί το περίφημο διάγγελμα των μνημονίων. Επίσης, πήγαν πρόσφατα οι βουλευτές του παρέα με τον κ. Καμμένο και βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μην τα ξεχνάμε και αυτά. Η Χάλκη ωραία, αλλά έχει ταυτιστεί με άλλα πρόσωπα. Άρα Νίσυρος. Καλή και σίγουρη επιλογή πολιτικής επικοινωνίας. Θα ήταν παρήγορο εάν ο κ. Πρωθυπουργός ταξίδευε συχνά για να αλλάξει, όχι μέρος, αλλά ιδέες. Αλλά μόνο αυτό δεν κάνει: δεν αλλάζει ιδέες και επαναλαμβάνει παλαιές απαξιωμένες πρακτικές πολιτικής εξαπάτησης.
Συνεπώς, όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην πολιτική επικοινωνία. Η επικείμενη επίσκεψη στη Νίσυρο είναι ένα μικρό δείγμα, μια μικρή απόδειξη της στασιμότητας και της ανικανότητας δημιουργικής πολιτικής σκέψης. Και δεν αναφέρομαι στην καθημερινότητα και την αδυναμία παραγωγής έργου στην εφαρμοσμένη πολιτική. Αυτό το έχω στηλιτεύσει ξανά και το ζούμε καθημερινά. Γνωρίζουμε τα όποια καλά από πού προέρχονται, γνωρίζουμε τα όποια κακά.
Μιλάμε για το γεγονός ότι δεν υπάρχει ελληνικό σχέδιο, ότι υπάρχει τετριμμένη λογική, βγαλμένη από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπου η πολιτική επικοινωνία από τη μία υπερισχύει της πολιτικής κι από την άλλη είναι σαφώς παρωχημένη. Μιλάμε για τον περιβόητο έντιμο συμβιβασμό ή αλλιώς την πολιτική διαπραγμάτευση, η οποία δεν έχει κανένα νόημα όταν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών ταλαιπωρούνται ψυχή τε και σώματι. Μιλάμε για την επιλογή δηλώσεων, όπου το σκηνικό έχει μεγαλύτερη σημασία από τις λέξεις και τα νοήματα.
Αργά αλλά σταθερά η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει την απόλυτη απαξίωση, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας της παρούσας ηγεσίας της.
Ταξίδι στη Νίσυρο, λοιπόν. Ή μήπως το «ταξίδι στα Κύθηρα» του Πρωθυπουργού; Παραφράζοντας το μονόλογο, ο κ. Τσίπρας να βροντοφωνάζει: «Σε ακούω αλήθεια που έρχεσαι. Σε ξεγέλασα τρεις φορές, τρία μνημόνια, δύο εθνικές εκλογές, ένα δημοψήφισμα. Σε ξεγέλασα. Σ' ακούω, σ' ακούω που έρχεσαι, σ' ακούω».