Ο Κ. Π. Καβάφης δεν θα μπορούσε να σκεφθεί καλύτερο στίχο για να περιγράψει τα όσα απασχολούν την πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες. Ενώ τα πραγματικά προβλήματα μας πνίγουν όλους, εκείνοι έγιναν κήνσορες ηθικής. Τρανή ομολογία αποτυχίας και προάγγελος δεινών.
Τις τελευταίες ημέρες έχουν προκύψει δηλώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που θυμίζουν έντονα τον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012-2015 και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που θυμίζουν τις τοποθετήσεις των υπουργών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (2009-2015). Ο τόπος όμως δεν έχει ανάγκη από έναν γαλάζιο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αποτελέσει εθνικό αυτοσκοπό η «ταπείνωση» του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως επίσης ο τόπος δεν έχει ανάγκη τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση που μιμείται τις χειρότερες όψεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και πλεονάζει σε λαϊκισμό και ηθικολογία.
Βρισκόμαστε στην πλέον δύσκολη περίοδο της κρίσης. Τα οικονομικά στοιχεία παραλληλίζονται πια μόνο με την Μεγάλη Ύφεση του 1929 στην Αμερική, οι ισορροπίες μετά την εκλογή του Προέδρου Τραμπ άλλαξαν δραματικά (υπενθυμίζω ότι οι ΗΠΑ όχι μόνο είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος στο ΔΝΤ, αλλά ότι διαθέτει δικαίωμα βέτο σε κάθε απόφασή του) και η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη πολιτική αμφισβήτηση από τότε που ιδρύθηκε.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Απλά, βγήκαν τα μαχαίρια. Η μεν κυβέρνηση χωρίς κανένα ενδοιασμό υιοθετεί άρθρο-λίβελο εφημερίδας εναντίον της συζύγου του Προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η δε αντιπολίτευση δια του Αντιπροέδρου της αφήνει υπονοούμενα για το ταξίδι του Πρωθυπουργού στο Παρίσι.
Χαράς ευαγγέλια για τους φανατικούς και των δύο πλευρών. Αλίμονο σε όλους όσοι είδαν τους κόπους μιας ζωής να εξαφανίζονται μέσα σε μια επταετία και βλέπουν με τρόμο την απειλή μιας μαύρης τρύπας, η οποία θα ρουφήξει την τελευταία ρανίδα ελπίδας.
Είναι δε οφθαλμοφανές ότι και στα δύο μεγάλα -ας πούμε- κόμματα της παρούσας πολιτικής πραγματικότητας υπάρχει σχέδιο και τακτική. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί βλακωδώς ότι έχει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στο όνομα «Μητσοτάκης» κι έχει αποφασίσει να το ταυτίσει με τον όρο «διαπλοκή». Η δε ΝΔ, δια του Αντιπροέδρου της, αφήνει να εννοηθεί ότι έχει όλα τα στοιχεία των επιβαινόντων στον αεροπλάνο και περιμένει τις απαντήσεις του Πρωθυπουργού, ώστε να τα βγάλει τα στοιχεία στον αέρα. Αποκαλύψεις με δόσεις, σαν να κάνουμε τηλεοπτική εκπομπή κι επιθυμούμε να κρατήσουμε την αγωνία του φιλοθεάμονος κοινού, ή ακόμα καλύτερα να μεγαλώσουμε το κοινό ενόψει του συνταρακτικού αποκαλυπτικού τέλους. Ανοησίες.
Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω ότι τα δύο κόμματα δεν φέρουν τον ίδιο βαθμό ευθύνης. Όχι μόνο εκ του θεσμικού τους ρόλου, αλλά κι επί της ουσίας. Η κίνηση του Αντιπροέδρου της ΝΔ όντως έβγαλε είδηση. Ο Πρωθυπουργός προτίμησε κρυφά να κάνει δύο συναντήσεις υψίστης σημασίας. Το πρώτο βασικό ερώτημα, γιατί κρυφά; Κανονικά θα έπρεπε για αυτές τις συναντήσεις να πανηγύριζε, αφού οι επενδύσεις είναι ένα από τα σημαντικά ζητούμενα που θέτουν οι Θεσμοί. Ένας λόγος μπορεί να ήταν η καλύτερη προετοιμασία μιας τέτοιας συνάντησης, αλλά και πάλι θα ήταν προς όφελος της εικόνας του και πρωτίστως της Ελλάδας η δημοσιοποίηση τέτοιων συναντήσεων. Το δεύτερο βασικό ερώτημα είναι εάν συνάδουν ή όχι με τις αρχές και τις αξίες μιας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως διαφαινόντουσαν τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα ανάλογα ταξίδια και συναντήσεις. Μάλλον όχι, αφού και μόνο οι ανακοινώσεις των συναντήσεων θα θύμιζαν στους πραγματικούς συντρόφους του και στους Έλληνες πολίτες την εξωφρενική ασυνέπεια του ΣYPIZA, γεγονός που στην πράξη κανείς δεν θέλει να θυμάται.
Διότι οι πολίτες, είτε ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ είτε ΝΔ, στην ίδια χώρα ζούμε. Και στο εξαίρετο πολίτευμα που λέγεται «Δημοκρατία» όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα ψήφου. Δεν χωριζόμαστε σε ικανότερους και μη, σε εξυπνότερους και μη, σε μορφωμένους και μη.
Η κίνηση της εφημερίδος από την άλλη αφορά στη γυναίκα πολιτικού προσώπου και προσωπικές της κινήσεις. Εκεί τίθεται ένα βασικό θέμα: έχει ή όχι δικαίωμα μια γυναίκα πολιτικού να ασκεί επιχειρηματικά καθήκοντα; Έχει δικαίωμα να είναι επικεφαλής μιας εταιρείας; Κι έχει ή όχι δικαίωμα να αγοράζει ένα διαμέρισμα στο όνομά της; Εδώ δεν κρύβω ότι οσμίζομαι μια διάσταση κίτρινου τύπου με ρατσιστικές διαθέσεις. Διότι το επιχειρηματικό δαιμόνιο της είναι γνωστό, οι δυνατότητες επίσης. Είναι άδικο να χτυπιέται η σύζυγος ενός πολιτικού. Και να υπενθυμίσω ότι δεν είναι η πρώτη σύζυγος που χτυπήθηκε για τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες έναντι του γνωστού στα κοινά άνδρα της. Όπως δεν ήταν δίκαιο όταν χτυπήθηκε η σύζυγος του Πρωθυπουργού στην ακαδημαϊκή της προσπάθεια. Συνεπώς, μήπως εδώ υπάρχει μια επανάληψη λογικής που πρέπει να σταματήσει; Άμεσα!
Διότι οι πολίτες, είτε ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ είτε ΝΔ, στην ίδια χώρα ζούμε. Και στο εξαίρετο πολίτευμα που λέγεται «Δημοκρατία» όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα ψήφου. Δεν χωριζόμαστε σε ικανότερους και μη, σε εξυπνότερους και μη, σε μορφωμένους και μη. Η Δημοκρατία είναι ένα καταπληκτικό πολίτευμα, το καλύτερο που διαθέτει η ανθρώπινη ιστορία. Οι επιλογές όλων των πολιτών οφείλονται όχι μόνο να είναι σεβαστές, αλλά να γίνονται απ' όλους αποδεκτές, χωρίς κρίση όσον αφορά στην προέλευσή τους. Μόνο δημιουργική κριτική οφείλουμε, όχι κρίση και πόσο μάλλον απαξιωτική κρίση.
Εκεί οφείλουμε όλοι να δώσουμε το βάρος μας, εκεί πρέπει τα πολιτικά κόμματα να συμβάλουν. Είναι εθνικά επιζήμιο σε μια περίοδο που το μέλλον της χώρας κρέμεται πάλι σε μια κλωστή να αναλωθούμε σε σκανδαλολογία.
Φυσικά η σκανδαλολογία δεν είναι νέο φαινόμενο και σίγουρα δεν είναι ελληνικό. Τα email της Hillary Clinton και το Penelope Gate του François Fillon αποτελούν δύο άμεσα παραδείγματα για τη σημασία των σκανδάλων στην πολιτική. Ωστόσο και τα δύο αφορούν προεκλογική περίοδο. Εδώ ακόμα δεν έχουμε εκλογές.
Ή μήπως έχουμε οιονεί εκλογές;