Ζω με το φαγητό και από αυτό. Είμαι επαγγελματίας μάγειρος αρκετά χρόνια τώρα. Γράφω σε πολλά περιοδικά κι εφημερίδες για το φαγητό και την σχέση του με την κοινωνία, όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί με τον ένα ή άλλο τρόπο ασχολούνται με το φαγητό και όλη μου η καθημερινότητα κινείται γύρω από αυτό. Κι όμως ο κόσμος που ονειρεύομαι είναι γεμάτος από τη χαρά του να μην μαγειρεύω.
Θέλω τα μάτια της κουζίνας μου να είναι καθαρά, τα ντουλάπια της κουζίνας τακτοποιημένα, τα αποθέματα στα ράφια μου άθικτα, η μηχανή του καφέ να μην έχει ούτε καν φίλτρο και οι κατσαρόλες μου να είναι γυαλισμένες και τακτοποιημένες σύμφωνα με το μέγεθός τους. Η μοναδική μυρωδιά απο τα madeleines καθώς ψήνονται, προτιμώ να έρχεται απο την κουζίνα του κάτω ορόφου όπως και η μυρωδιά απο το κοκκινιστό της Κυριακής. Στο μαγείρεμα δεν βρίσκω καμιά δημιουργικότητα, και έχω την εντύπωση πως τα παιδιά μου θα καταλήξουν ειδήμονες στα κατεψυγμένα fish sticks.
Κι όμως η κουζίνα μου είναι γεμάτη από όλα τα "απαραίτητα" που κάνουν κάποιο καλό μάγειρα, ή μάλλον καλύτερο από τον διπλανό. Έχω ένα πανάκριβο mixer, ακόμη στο κουτί του, ενα mixer χειρός 1800 watt,- 240 ευρώ έδωσα γι αυτό-, ένα tablet σχεδιασμένο ειδικά για την διαχείριση συνταγών, μια ηλεκτρική κουζίνα που μπορεί να διαχειριστεί μέχρι και δύο σούβλες, μια ψησταριά γκαζιού στο μπαλκόνι,-γιατί το καλό κρέας δεν ψήνεται αλλιώς-, και πρόσφατα αγόρασα και ένα thermomix, το απαραίτητο εργαλείο για όσους θέλουν να ξεχωρίζουν. Με αυτό μπορώ να κάνω sorbet αβγολέμονο σε δέκα λεπτά. Μάλιστα πριν τα αγοράσω όλα αυτά σπατάλησα και πάρα πολύ χρόνο για να διαβάσω όλα τα reviews που αφορούν τις δυνατότητές τους. Κι όμως η ευχαρίστησή μου βρίσκεται στο να μην μαγειρεύω.
Νοιώθω άβολα πια στην κουζίνα και πολύ ελεύθερος στο σαλόνι. Προτιμώ το "σπιτικό" φαγητό του εστιατορίου της γειτονιάς από το δικό μου και μερικές φορές ακόμη και τα tasting menus μερικών εστιατορίων, τα οποία κρατούν περισσότερο κι από τις ομιλίες του Κάστρο στην επαναστατική Κούβα, μου φαίνονται πιο υποφερτά από το μαγείρεμα στο σπίτι. Όλες οι θεωρίες για την μαγειρική σαν δραστηριότητα που σου προσδίδει ταυτότητα με αφήνουν αδιάφορο, τόσο όσο να προτιμώ μιά επίσκεψη στον ψυχαναλυτή.
Οι "ρομαντικές" αντιλήψεις για την κουζίνα δεν αφήνουν προφανώς μόνο εμένα αδιάφορο. Θυμάμαι την μητέρα μου να ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας της στην κουζίνα και μάλιστα χωρίς τα απαραίτητα gadgets και τρομοκρατούμαι. Το ίδιο συμβαίνει και με όλη την κοινωνία προφανώς γιατί διαφορετικά δεν εξηγείται η σμύκρινση της καθημερινότητας στην κουζίνα. Απλούστατα έχουμε όλοι μαζί εμπλακεί σε ένα "κειμενικό" κόσμο γεμάτο γκουρμεδιές, απο την τηλεόραση, την βιβλιοθήκη, την διασκέδαση και την κατανάλωσή μας. Αναγνωρίζουμε με μεγαλύτερη ευκολία ενα kitchen aid απο μια Τσακώνικη μελιτζάνα, ή ένα γνωστό chef απο τον βουλευτή της περιφερείας μας. Το λεξιλόγιό μας έχει εμπλουτιστεί με ορολογίες και λέξεις όπως medium rare ή semifreddo και αναγνωrίζουμε εύκολα τις χρήσεις και τις μάρκες των "επαγγελματικών" μαχαιριών στην αγορά.
Ναι θα συμφωνήσω πως το φαγητό είναι ίσως ο συνδετικός κρίκος των πάντων στην καθημερινότητά μας. Τα πάντα κινούνται γύρω από αυτό και ποτέ δεν χάνουμε την ευκαιρία, ακόμη και στις κηδείες, να μετατρέψουμε τα πάντα σε μπουκιές. Αυτό όμως δεν ανατρέπει στα δικά μου μάτια το γεγονός ότι στη Γη το κοντινότερο πράγμα που θυμίζει κόλαση είναι η κουζίνα.